| Prawdopodobnie czegoś nie zrozumiałem, gdyż nie ma tak potężnej postaci, żeby nie znalazła się jeszcze potężniejsza, którą można na niego nasłać. Jednakże ja nie o tym, gdyż dla mnie, im wyższa potęga graczy, tym bardziej zmieniam ich ustawienie w grze oraz problemy, z którymi się stykają. Postać, która rośnie w siłę, doświadczenie, umiejętności musi się u mnie liczyć z tym, że nie każą jej zabić następnego smoka, ale rozwiązać problem braku wody w takiej a takiej dolinie. Podczas takich przygód trzeba się wykazywać nie tyle fizycznymi przymiotami, co raczej umiejętnościami społecznymi, umysłowymi. Zresztą, kiedy moja postać obrasta, gram u GM-ów, którzy także preferują takie prowadzenie przygód. Obecnie gram w Wampira: Mroczne Wieki. Jestem wampirem VI pokolenia, dodatkowo zaś wcielonym w ówczesnego cesarza bizantyjskiego i nie mam problemów typu wyprawa po skarb strzeżony przez złego Setytę, tylko problem ze zrównoważeniem budżetu imperium, przerośnięta biurokracja, bunty arystokracji, groźby ze strony kilku sąsiadów, którym muszę się opłacać, tajemnicza organizacja, która próbuje wszystkie państwa skłócić, polityka, która kreują wampirzy wrogowie, rozgrywki pomiędzy matuzalemami, a całą resztą wampirów bizantyjskich, pacyfizm mieszkańców, którzy za grzyba nie chcą podnieść broni nawet we własnej obronie. Często przez całą sesję palucha nie podniosę na nikogo, zero walk, a po niektórych, niby takich spokojnych sesjach miałem ochotę walnąć o kant stołu cały ten wampirzo – ludzki świat zwiewając gdzieś, gdzie będę daleko. Gdziekolwiek bowiem trochę załatam, tam się rozpruje z przeciwnej strony. Toteż wcale nie trzeba nasyłać na rozwinięte postacie jakichś silniejszych przeciwników, ale należy, moim zdaniem, zmieniać im charakter problemów. Wbrew pozorom, właśnie tego typu sprawy stanowią dla graczy większe wyzwanie i wymagają znacznie większej mobilizacji. |