lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

obce · 21-11-2007, 12:41

Streissen w Averlandzie, wiosna 2512 roku, karczma "Pod Dzbanem"

Streissen przypomina teraz dziewkę, która, jakimś ciemnym zaułku, przypadkiem straciła cnotę. Nie mogąca wydostać z błota, oświetlona zmętniałym światłem, z której zimny, jesienny deszcz zmywa resztki czystego, białego śniegu nieodwracalnie zmieniając go w brud.

Wkoło mnie wiele znajomych twarzy: bracia Bachman przeklinający deszcz, właściciel tartaku przeklinający braci Bachman, Liess swoją żonę, Wirtz pełne rynsztoki i zniszczone buty, Fehr trakty, Lutzen fikuśne a nowomodne krynoliny, które co bogatsze mieszczki na wzór nuleńskich szlachcianek zaczęły nosić. No i jest jeszcze Vogel, przeklinający wszystko i wszystkich. Jednako bogów, ludzi i poborców podatkowych. W tej właśnie kolejności.
W jednym Wirtz ma rację – miasto zaczyna tonąć w gnoju.
Istna sól tej ziemi.
A pośród niej – światowcy. Bogate mieszczaństwo i szlachta odziana w kolorowe szaty. Ludzie broń noszący, choć na pochwach, pasach i pendentach nie sposób zauważyć śladów długiego użytkowania. Być może ich pieniądze, którymi tak szczodrze rzucają, są równie świeżej daty, jak ekwipunek. Są równie jaskrawi, co głośni. Szkoda tylko, że z ich ust nie wylatują pełne znaczenia słowa lecz puste dźwięki.
Lecz ludzie i tak ich słuchają. Dzisiejszego wieczoru, bajarz nie będzie tu potrzebny.

Kilian starannie wytarł i odłożył pióro. Przez chwilę, czekając aż pergamin dobrze wchłonie inkaust, wodził wzrokiem po wyłożonym ciemnym drewnem wnętrzu karczmy, przyglądał się ludziom, przysłuchiwał strzępom zdań i słów, czekając na takie, które zaintrygowałoby go. „…wprowadziła podatek… antale wyższa niż… spalili i rozgrabili… w spór idą… pomiarkował, że panna… ano smoka…” Nic z tego nie będzie. Jedyną prawdziwą informacją, jaką tu zasłyszał było stwierdzenie chudzielca przypominającego ubraną w zielenie i fiolety wystraszoną gęś: „Opił żeś się i bujdy prawisz!” Cała prawda: żadnych słów, same puste dźwięki. Ot, złote rybki w stawie.

Wstał z trudem, dokładając swój głos, do długiej litanii złorzeczeń na zimno, wiatr i deszcz. Wróci tu jutro i na spokojnie porozmawia z karczmarzem, który teraz, wygodnie rozparty na kontuarze, uchem strzyże niczym zając.
Wróci tu jutro, gdy – przy odrobinie szczęścia – kości nie będą już go rwać tym ostrym, tak znajomym, bólem.

21-11-2007, 12:41	#4
obce Reputacja: 1	Streissen w Averlandzie, wiosna 2512 roku, karczma "Pod Dzbanem" Streissen przypomina teraz dziewkę, która, jakimś ciemnym zaułku, przypadkiem straciła cnotę. Nie mogąca wydostać z błota, oświetlona zmętniałym światłem, z której zimny, jesienny deszcz zmywa resztki czystego, białego śniegu nieodwracalnie zmieniając go w brud. Wkoło mnie wiele znajomych twarzy: bracia Bachman przeklinający deszcz, właściciel tartaku przeklinający braci Bachman, Liess swoją żonę, Wirtz pełne rynsztoki i zniszczone buty, Fehr trakty, Lutzen fikuśne a nowomodne krynoliny, które co bogatsze mieszczki na wzór nuleńskich szlachcianek zaczęły nosić. No i jest jeszcze Vogel, przeklinający wszystko i wszystkich. Jednako bogów, ludzi i poborców podatkowych. W tej właśnie kolejności. W jednym Wirtz ma rację – miasto zaczyna tonąć w gnoju. Istna sól tej ziemi. A pośród niej – światowcy. Bogate mieszczaństwo i szlachta odziana w kolorowe szaty. Ludzie broń noszący, choć na pochwach, pasach i pendentach nie sposób zauważyć śladów długiego użytkowania. Być może ich pieniądze, którymi tak szczodrze rzucają, są równie świeżej daty, jak ekwipunek. Są równie jaskrawi, co głośni. Szkoda tylko, że z ich ust nie wylatują pełne znaczenia słowa lecz puste dźwięki. Lecz ludzie i tak ich słuchają. Dzisiejszego wieczoru, bajarz nie będzie tu potrzebny. Kilian starannie wytarł i odłożył pióro. Przez chwilę, czekając aż pergamin dobrze wchłonie inkaust, wodził wzrokiem po wyłożonym ciemnym drewnem wnętrzu karczmy, przyglądał się ludziom, przysłuchiwał strzępom zdań i słów, czekając na takie, które zaintrygowałoby go. „…wprowadziła podatek… antale wyższa niż… spalili i rozgrabili… w spór idą… pomiarkował, że panna… ano smoka…” Nic z tego nie będzie. Jedyną prawdziwą informacją, jaką tu zasłyszał było stwierdzenie chudzielca przypominającego ubraną w zielenie i fiolety wystraszoną gęś: „Opił żeś się i bujdy prawisz!” Cała prawda: żadnych słów, same puste dźwięki. Ot, złote rybki w stawie. Wstał z trudem, dokładając swój głos, do długiej litanii złorzeczeń na zimno, wiatr i deszcz. Wróci tu jutro i na spokojnie porozmawia z karczmarzem, który teraz, wygodnie rozparty na kontuarze, uchem strzyże niczym zając. Wróci tu jutro, gdy – przy odrobinie szczęścia – kości nie będą już go rwać tym ostrym, tak znajomym, bólem.