Angrod

Stare Miasto, Stare Miasto,
Wiernie Ciebie będziem strzec,
Mamy rozkaz Cię utrzymać,
Albo w gruzach twoich lec

Już tak blisko. Tak częste w ostatnich dniach mrowienie w mięśniach, teraz wydawało się jeszcze mocniejsze,
może to przez pomieszanie chłodu z poddenerwowaniem bliskości włazu. O perspektywa nagłej śmierci towarzyszyła powstańcom tak długo, że większość zdążyła się z nią nieco oswoić. Lecz tym razem śmierć tak blisko wyjścia z tego piekła, podczas odwrotu, wydawała się jakoś taka nieodpowiednia.

Chmura zaklął paskudnie komentując obecną sytuację i podjął się wykonania rozkazu Wiernego. Powoli skokami posuwali się do przodu wśród kikutów budynków i zgliszczy starego miasta. Budynek szpitala przypomniał mu o losie rannych. Zastanawiał się, dlaczego najciężej chorzy nie wysadzą się budynkiem i szkopami. Czemu personel zostaje opiekować się ludźmi z niemieckim wyrokiem, którego wykonanie jest tylko kwestią czasu? Starał się nie słyszeć głosów dobywających się z tego budynku, wzbudzały w nim poczucie bezsilności, a ta złość.

-Rusz się Baśka! Nie ma czasu na opatrunki. Chodź, bo go zastrzelą ze świeżym opatrunkiem. Jest rozkaz! - Ponaglił dziewczynę kiedy widział, że ta przystaje. Pewnie było jej ciężko i chętnie by jej pomógł, ale ta raczej nie zastąpi go przy erkaemie. Parę ostrych słów, to jedyne co mogła od niego otrzymać w taj chwili.

Powstaniec przysiadł za winklem budynku, na ścianie którego, dokładnie nad chłopakiem, ostała się wielka, biała kotwica, symbol Polski Walczącej, jaki sam nieraz już skrobał na murach. Chmura dostrzegł patrol idący od Miodowej. Wyczekał odpowiedniego momentu i omiótł hitlerowców ogniem.

Stare Miasto, Stare Miasto,
Już nie będziem Ciebie strzec,
Szwaba prać by trza po mordzie,
A poparzone witki dwie.

W poście użyłem tekstu piosenki Stare Miasto z albumu grupy Lao Che - Powstanie Warszawskie

 

__________________
. . . . . Zwierzątka . . . . .