| Co do ateistów - wielu z nich naprawdę nie czerpie z religii. Są źródła filozoficzne z których można wszkaże korzystać, są czynniki społeczne i życiowe, które niejako uczą nas nieco na temat moralności. Moim zdaniem trzeba jasno oddzielić moralność od religii, i odwrócić kolejność - to nie moralność narodziła się z religii, tylko religia z zasad moralnych (i innych czynników oczywiście). Człowiek postępuje według własnych zasad moralnych prawidłowo niemal zawsze (zmienia się to w drastycznych sytuacjach), a prawo jako takie ma korygować jego moralność wobec moralności zbiorowej. Wyznacznikiem prawa - jak i życia, są religie, ale myślę że mogłoby powstać prawodawstwo zupełnie na nich nie oparte(na przykład na podstawie założeń filozoficznych). I tu zachodzi problem - czy uznajemy że człowiek ma wrodzone zasady moralne, czy też nie. Bo jeśli powinno ma, to czemu ma się dostosowywać i uznawać prawa reszty? Według subiektywnych odczuć postępuje dobrze i właściwie. I czy drugi człowiek - równie niedoskonały jest upoważniony do sądzenia innego? Niestety coś trzeba narzucić by nie zapanowała anarchia. Ale czy , gdy każdy byłby wolny i przedstawiony przed własną moralnością, ludziom by żyło się lepiej? Toteż mamy narzucone ogólne zasady moralne, których wyznacznikiem w większości przypadków jest niestety religia. Osobiście dużo bardziej cenię sobie rozważania filozofów niż teologów, bo jak dopatrywać się prawdy, jeśli niewiadome przyjmuje się za pewnik?
Osobiście uważam że człowiek posiada pewną moralność wrodzoną, którą później modyfikuje życie. Religia nie jest konieczna jako jej wyznacznik - jak już mówiłem moralność i religia to dwie odrębne rzeczy - czasem idące ze sobą w parze ( szczególnie w swoich założeniach) a częściej nie. |