| Słońce z pewnym trudem przedzierało się przez gałęzie Drakwaldu, odbijając się od licznych kałuż powstałych w wyniku ostatnich deszczów. Joachim w milczeniu i ostrożnie kierował wozem unikając co większych skupisk wody.
Jak tu utkniemy to koniec, sami nie damy rady wyciągnąć wozów, tym bardziej, że załadowane po same burty. Swoją drogą ciekawe co dokładnie jest w tych wszystkich kufrach? A zresztą nie moja sprawa, lepiej nie pchać palców między drzwi.
Zwadźca mimo woli uśmiechnął się kiedy Wolfgang zaczął sprzeczać się z Calien. Przypomniał sobie nieodległe przecież czasy kiedy miał te kilka lat mniej. Te lata zostawiły po sobie pamiątki w postaci blizn na policzku i skroni. Joachim nie odezwał się jednak, wolał zachować neutralne milczenie, w końcu na rozmowę prawie zawsze jest czas.
Ech młodzi, kiedy sobie o tym przypomnę, to ja tez kiedyś chyba taki byłem. Ile to czasu minęło od tamtych lat? Ha! Ale co tam co było to było, nie ma po co rozpamiętywać tego co minęło, trzeba by się zająć teraźniejszością. A nie wygląda ona najweselej, że też nie zrobili jakiegoś porządnego i bezpiecznego traktu przez Drakwald.
Wojownik zmełł w ustach przekleństwo i rozejrzał się uważnie po okolicznych zaroślach. Odruchowo sprawdził, czy pistolety są na miejscu, co prawda była to broń zawodna i mało celna ale za to nadrabiała efektem psychologicznym. Na widok lufy skierowanej w siebie niejeden rabuś zwykł zastanowić się, czy naprawdę opłaca sie atakować. Rany pozostawiane przez pistolet miały tą paskudną cechę, że trudno się leczyły, nawet właściwie opatrzone. A dym i huk potrafiły przestraszyć i odgonić większość dzikich bestii, zamieszkujących Imperium. |