Zając wcale nie rozumiał
zachowania borsuczego
główką pojąć swą nie umiał
co on mówi i dlaczego?...

Lecz nie dane było dumać
nad tym wszystkim tu i teraz.
Zając szybko zbyt zrozumiał:
bocian na grzbiet go zabiera!

Krzyknął chyba z przerażenia,
potem pęd powietrza poczuł
i już się oddala ziemia…
Ach! Ze strachu zamknął oczy…

Wczepił w pióra się kurczowo
nic nie widząc chwilę leciał,
lecz przygoda - daję słowo -
zawsze budzi zachwyt w dzieciach…

Spojrzał trwożnie jednym okiem,
zerknął wokół zachwycony,
„Jeju! Cóż to za widoki!
Jakie piękne są te strony!”

„Boćku, Boćku – jak tu ładnie!” -
wrzeszczał malec nad polami
(przestał bać się już ze spadnie)
urzeczony widokami…

„Nie.. Polećmy jeszcze trochę!
choćby tam… o! …wzdłuż tej ścieżki…
Boćku, ja cię pięknie proszę
może tędy ludzie przeszli?…”

„Och, jak cudne takie życie!
Och, ja mógłbym tak dzień cały!”-
Tak rozmyślał wciąż w zachwycie
dumny z siebie szarak mały…