lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

SG · 24-03-2008, 19:19

Podekscytowanie, które początkowo zagościło na twarzy Niny, gdy coś zaczęło się dziać, szybko ustąpiło miejsca zgrozie, kiedy próba odjęcia rąk od lśniącej powierzchni zakończyła się fiaskiem.

- Co to za cholerstwo?! – krzyknęła i w tym samym momencie zauważyła napis. – Moment…
Litery były tak niewyraźne, że Rae musiała dobrze się im przyjrzeć, zanim je odczytała. Program o nazwie Bóg.

- God.exe? – zdziwiła się Nina. – Zaczynam się czuć jakbym brała udział w szeroko zakrojonej grze jakiegoś fanatyka…

Dziewczyna odczuła ulgę, gdy jej dłonie zostały uwolnione. Tylko… w jakim celu to urządzenie w ogóle uniemożliwiło jej wcześniej ich oderwanie? I dlaczego to coś odwzorowało jej ręce?
Czerwone oczy zabłysły w ciemności. Rae odniosła wrażenie, że nikomu brak światła nie przeszkadzał, a wręcz przeciwnie – ciemność otulała ich ciała ciemnym kirem, ukrywając nagość. I choć hologram pulsował mętnym światłem, to i tak czuli się bardziej pewnie.
Nina całą swą uwagę skupiła na słowach wydobywających się z kuli, słuchając ich z niekłamanym zdumieniem. O co, do diabła, chodzi z tą historyjką o Raju, ówcześnie żyjących ludziach, o „Nim”, kimkolwiek miał być, upadku i Zakazanym Owocu? Antoine znał wiele takich opowiastek z przeszłości, ale Nina nigdy nie sądziła, że w dzisiejszych czasach ktoś może podchodzić do nich z taką powagą… no chyba że członkowie jednej z magicznych sekt, czczących historyczne bóstwa i podtrzymujących stare tradycje.
„Ale co mnie to w ogóle obchodzi?!” – To była pierwsza myśl, jaka naszła Rae po wysłuchaniu tego co najmniej niezwykłego monologu.
Przyjrzała się towarzyszom, wyglądali na równie zdumionych jak ona.
„Stary Antoine opowiadał mi kiedyś starą historię o pierwszych ludziach… jesteśmy nadzy i nieświadomi, zupełnie jak oni” – uśmiechnęła się.

- Kto pyta, nie błądzi, co…? – mruknęła Nina pod nosem.
Co prawda hologram zniknął i nie była pewna, czy usłyszy jakąkolwiek odpowiedź, ale kula nadal tu była, a w głowie kłębiło się jej tysiące pytań. Nie wiedziała, od którego zacząć.
- Hmm… Boże? Panie… Boże? Tak mamy cię tytułować? – zwróciła się do kuli, nie bardzo wiedząc, do czego mówić. – Skoro pytać, to chyba najlepiej u źródła, nie mylę się? – odchrząknęła, zastanawiając się, czy uprzejmy ton przyniesie jej jakieś profity. – Pytań mamy tysiące, to, wydaje mi, jest oczywiste. Pozwól więc… Boże, że je zadam.
W tym miejscu Rae zrobiła krótką pauzę. Nie doczekawszy się jednak odzewu splotła ręce na piersiach i kontynuowała.
- Po pierwsze… czym jesteś? – zapytała, wpatrując się w kulę przenikliwym wzrokiem. - Czyimś narzędziem? Istotą porozumiewającą się z nami poprzez program? Skąd mamy wiedzieć, czy okazując ci posłuszeństwo, nie skazujemy się na zgubę?
Zmrużyła oczy.
- Dalej… Co się z nami działo? Gdzie jesteśmy? I co to znaczy, że jesteśmy Jeźdźcami Apokalipsy, co się z tym wiąże? To tylko taki alias, czy może coś więcej? – zadrwiła.
- Z oczywistych względów ciekawi mnie również natura owego Jabłka. Czego tak naprawdę mamy szukać i dlaczego mielibyśmy ci je zwrócić? Co nas czeka, jeśli nie będziemy posłuszni i zatrzymamy ten potężny przedmiot… dla siebie?
Nina zwinnie okręciła się w miejscu, by przyjrzeć się po kolei twarzom pozostałych, zajrzeć w ich oczy.
- I ostatnie pytanie z działu tych najbardziej intrygujących… dlaczego my? - zapytała.

Liczyła na to, że usłyszy jakąś odpowiedź, że nie mówiła do ścian pomieszczenia. Nie przywykła do bycia lekceważoną.

24-03-2008, 19:19	#7
SG Reputacja: 1	Podekscytowanie, które początkowo zagościło na twarzy Niny, gdy coś zaczęło się dziać, szybko ustąpiło miejsca zgrozie, kiedy próba odjęcia rąk od lśniącej powierzchni zakończyła się fiaskiem. - Co to za cholerstwo?! – krzyknęła i w tym samym momencie zauważyła napis. – Moment… Litery były tak niewyraźne, że Rae musiała dobrze się im przyjrzeć, zanim je odczytała. Program o nazwie Bóg. - God.exe? – zdziwiła się Nina. – Zaczynam się czuć jakbym brała udział w szeroko zakrojonej grze jakiegoś fanatyka… Dziewczyna odczuła ulgę, gdy jej dłonie zostały uwolnione. Tylko… w jakim celu to urządzenie w ogóle uniemożliwiło jej wcześniej ich oderwanie? I dlaczego to coś odwzorowało jej ręce? Czerwone oczy zabłysły w ciemności. Rae odniosła wrażenie, że nikomu brak światła nie przeszkadzał, a wręcz przeciwnie – ciemność otulała ich ciała ciemnym kirem, ukrywając nagość. I choć hologram pulsował mętnym światłem, to i tak czuli się bardziej pewnie. Nina całą swą uwagę skupiła na słowach wydobywających się z kuli, słuchając ich z niekłamanym zdumieniem. O co, do diabła, chodzi z tą historyjką o Raju, ówcześnie żyjących ludziach, o „Nim”, kimkolwiek miał być, upadku i Zakazanym Owocu? Antoine znał wiele takich opowiastek z przeszłości, ale Nina nigdy nie sądziła, że w dzisiejszych czasach ktoś może podchodzić do nich z taką powagą… no chyba że członkowie jednej z magicznych sekt, czczących historyczne bóstwa i podtrzymujących stare tradycje. „Ale co mnie to w ogóle obchodzi?!” – To była pierwsza myśl, jaka naszła Rae po wysłuchaniu tego co najmniej niezwykłego monologu. Przyjrzała się towarzyszom, wyglądali na równie zdumionych jak ona. „Stary Antoine opowiadał mi kiedyś starą historię o pierwszych ludziach… jesteśmy nadzy i nieświadomi, zupełnie jak oni” – uśmiechnęła się. - Kto pyta, nie błądzi, co…? – mruknęła Nina pod nosem. Co prawda hologram zniknął i nie była pewna, czy usłyszy jakąkolwiek odpowiedź, ale kula nadal tu była, a w głowie kłębiło się jej tysiące pytań. Nie wiedziała, od którego zacząć. - Hmm… Boże? Panie… Boże? Tak mamy cię tytułować? – zwróciła się do kuli, nie bardzo wiedząc, do czego mówić. – Skoro pytać, to chyba najlepiej u źródła, nie mylę się? – odchrząknęła, zastanawiając się, czy uprzejmy ton przyniesie jej jakieś profity. – Pytań mamy tysiące, to, wydaje mi, jest oczywiste. Pozwól więc… Boże, że je zadam. W tym miejscu Rae zrobiła krótką pauzę. Nie doczekawszy się jednak odzewu splotła ręce na piersiach i kontynuowała. - Po pierwsze… czym jesteś? – zapytała, wpatrując się w kulę przenikliwym wzrokiem. - Czyimś narzędziem? Istotą porozumiewającą się z nami poprzez program? Skąd mamy wiedzieć, czy okazując ci posłuszeństwo, nie skazujemy się na zgubę? Zmrużyła oczy. - Dalej… Co się z nami działo? Gdzie jesteśmy? I co to znaczy, że jesteśmy Jeźdźcami Apokalipsy, co się z tym wiąże? To tylko taki alias, czy może coś więcej? – zadrwiła. - Z oczywistych względów ciekawi mnie również natura owego Jabłka. Czego tak naprawdę mamy szukać i dlaczego mielibyśmy ci je zwrócić? Co nas czeka, jeśli nie będziemy posłuszni i zatrzymamy ten potężny przedmiot… dla siebie? Nina zwinnie okręciła się w miejscu, by przyjrzeć się po kolei twarzom pozostałych, zajrzeć w ich oczy. - I ostatnie pytanie z działu tych najbardziej intrygujących… dlaczego my? - zapytała. Liczyła na to, że usłyszy jakąś odpowiedź, że nie mówiła do ścian pomieszczenia. Nie przywykła do bycia lekceważoną. __________________ Do zobaczenia w maju!