Zając z dumy prawie pękał
że go krecik tak pochwalił
już się nie bał! i nie stękał –
trzeba przecież świat ocalić!

Kicał żwawo - teraz przodem
na borsuka się oglądał
to on chciał odnaleźć wodę;
dookoła się rozglądał.

Znalazł kilka pięknych kwiatków,
mrówki też pozdrowił grzecznie,
ech zatęsknił za sałatką
(coś by trzeba zjeść koniecznie)

Kiedy wodę zobaczyli
zając się zaniepokoił
„…żeśmy ścieżkę pomylili…
Tutaj wielka rzeka stoi!”

Stał, zdziwiony się rozglądał,
podszedł nawet całkiem blisko;
nie – tak strumyk nie wygląda…
bleee – jak mokro tu! Jak ślisko…

Fuj, zamoczył łapkę prawą
cofnął więc się o pół kroku;
z miną nieco nieciekawą
wolał stanąć nieco z boku…

Borsuk niechaj teraz myśli
gdzie ten strumyk? Co się stało?
Mają wracać tam, skąd przyszli
rzucić precz wyprawę całą?...

By nie zmoczyć bał się ruszyć
ale rybkę zauważył
więc wyciągnął długie uszy
i zapytać się odważył

„Rybko powiedz nam gdzie strumyk?
Miał tu płynąć, lecz go nie ma…
Czemu tutaj rzeczka szumi,
Gospodarza gdzie jest ziemia?...”