lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

Empress · 20-04-2008, 19:23

Scena ta z jednej strony musiała wyglądać aż nazbyt komicznie, z drugiej zaś, nadzwyczaj poważnie. Hidemichi zdawał się być niczym więcej jak rzeźbą. Posągiem zamrożonym w jednym, przepełnionym cierpieniem momencie, następnie zaś pozostawionym samemu sobie w oczekiwaniu na erozję i rozpad. Oto jednak, naprzeciw, dało się przecież dostrzec bardzo podobne dzieło, przedstawiającą młodą kobietę. Także milczącą i zastygniętą. Której umysł i zmysły odeszły do dalekiego miejsca, o czym świadczył wzrok mętnych, lawendowych oczu. Zdawały się jednak zahartowane. Nie pogrążone w smutku i bezsilnym gniewie, jak te właściciela posesji. Co więcej zmysły, nieobecne jedynie pozornie, sprawnie analizowały zawiłą sytuację w jakiej to znalazła się cała jej osoba. Oraz kilka innych person. Również dość specyficznych. Ślepia spoczęły na bushi, który tak niedawno, mimowolnie zaprezentował im swe umiejętności. Na najstarszym synu smoczego władcy. „Kolejne twe dziecko w tak lekkomyślny sposób ma zmarnować życie? Choć może to ja winna jestem zadać sobie owe pytanie…” - Usta lekko drgnęły, nieznacznie wykrzywione. Myśli cięły niczym najdoskonalsze ostrze. Ich szczerość była zaiste rozbrajająca, jednak nie dotarły do niczyich uszu. Wojownik posiadał duże umiejętności. Ayame była więcej niż pewna, że zrównywały się z tymi należącymi do niej, jeśli ich nie przewyższały. To jednak nie gwarantowało niczego. Zaprawdę niczego w starciu z nieznanym. Rola drugiego Smoka była dla niej na tą chwilę więcej niż jasna. Jego ubiór, posiadał liczne, złote zdobienia i przepiękne wykonanie, które to (paradoksalnie), w każdym aspekcie zdawało się przewyższać to stroju należącego do panny z klanu Żurawia. Młoda przedstawicielka rodu Kakita dawno jednak utraciła zainteresowanie wszystkim, co choć w nieznacznym stopniu nie charakteryzowało się praktycznością. Lew. Akodo Isamu. Imię przez krótką chwilę rezonowało, odbijając się wyjątkowo niesfornie w myślach. Nieskutecznie starając się rozdrapać nie tak stare rany.
Skorpion. Dużo złego słyszało się każdego, przemijającego dnia o tym klanie. Zaś to skutecznie zwiększało szansę, że w owych informacjach znajduje się znacznie więcej niżeli samo ziarnko prawdy. Jednak…”Wypatrując jedynie gigantów zostaniesz pożarty przez mrówki…”. Przypomniała sobie stare porzekadło. Złudzenia odnośnie honoru przedstawicielki rodu Bayushi należało czym prędzej odstawić w zapomnienie. Jedyne na co mogła w tym przypadku liczyć młoda Kakita, to forma lojalności. Jednak nawet to ziarno dawało obfite plony wątpliwości. Nic więc dziwnego, że postanowiła zmienić temat rozważań. I to w samą porę. Oto wreszcie władca tych ziem wydał przyzwolenie na zadanie mu kilku pytań. Niczym w dziwnym transie, prawa dłoń Ayame zacisnęła się na grupce miedzianych korali, które to oplatały kosmyk jej włosów. Był to dość nietypowy nawyk.
- Kimkolwiek był owy mężczyzna…wysoce wątpliwe wydaje mi się, jakoby ta śmierć mogła być dziełem przypadku…co zaś za tym idzie…
Oczy niemal niezauważalnie się rozszerzyły, badając reakcję to władcy, to jego najstarszego syna. Dopatrując się drgnięcia niepewności, czy choćby chwili zawahania. Choć bez jakiejś większej nadziei odnośnie którejkolwiek z tych reakcji.
-…Mirumoto-dono, czy ktokolwiek pałał do twej rodziny tak wielką nienawiścią aby pragnąć śmierci jednego z twych dzieci?
Pytanie zdawało się paść niczym grom z jasnego nieba, rozrywając ciszę na strzępy. Lub też objawiając się jako szklany glob, który to właśnie roztrzaskał się o twardą ziemię na milion różnych, lśniących kawałków, te zaś zniknęły aby nigdy nie powrócić. Nie bacząc na reakcję, młoda dziewczyna kontynuowała z dziwną pewnością siebie i nieustępliwością, które sugerowały brak jakichkolwiek skrupułów, lęków, czy zahamowań, osadzony na dawno zapomnianych zgliszczach dworskiej etykiety.
- Nie możemy także zapomnieć o znaku charakterystycznym tego tajemniczego zabójcy…znamię takie zdobywa się w walce. Sugeruje to, że mężczyzna jest dobrze wyszkolonym wojownikiem, zaś jego czyn, mimo całej swej potworności, dowodzi o niemałych umiejętnościach…dlatego też ośmielę się prosić o coś, co może nam wielce pomóc…zastanów się Mirumoto-dono, czy w twej przeszłości nie istniał przeciwnik, który spełniałby choć część wymienionych kryteriów…
Zatrzymawszy swój monolog, młoda Kakita nieznacznie dygnęła. Jej bezpośredniość mogła zdawać się dla co poniektórych szokiem, choć ona sama dawno już utraciła wiarę w arystokratyczne przemowy zabarwione jadem przymilności. Cała jej osoba pozostawała ostoją spokoju, czekając na odpowiedź.

20-04-2008, 19:23	#2
Empress Reputacja: 1	Scena ta z jednej strony musiała wyglądać aż nazbyt komicznie, z drugiej zaś, nadzwyczaj poważnie. Hidemichi zdawał się być niczym więcej jak rzeźbą. Posągiem zamrożonym w jednym, przepełnionym cierpieniem momencie, następnie zaś pozostawionym samemu sobie w oczekiwaniu na erozję i rozpad. Oto jednak, naprzeciw, dało się przecież dostrzec bardzo podobne dzieło, przedstawiającą młodą kobietę. Także milczącą i zastygniętą. Której umysł i zmysły odeszły do dalekiego miejsca, o czym świadczył wzrok mętnych, lawendowych oczu. Zdawały się jednak zahartowane. Nie pogrążone w smutku i bezsilnym gniewie, jak te właściciela posesji. Co więcej zmysły, nieobecne jedynie pozornie, sprawnie analizowały zawiłą sytuację w jakiej to znalazła się cała jej osoba. Oraz kilka innych person. Również dość specyficznych. Ślepia spoczęły na bushi, który tak niedawno, mimowolnie zaprezentował im swe umiejętności. Na najstarszym synu smoczego władcy. „Kolejne twe dziecko w tak lekkomyślny sposób ma zmarnować życie? Choć może to ja winna jestem zadać sobie owe pytanie…” - Usta lekko drgnęły, nieznacznie wykrzywione. Myśli cięły niczym najdoskonalsze ostrze. Ich szczerość była zaiste rozbrajająca, jednak nie dotarły do niczyich uszu. Wojownik posiadał duże umiejętności. Ayame była więcej niż pewna, że zrównywały się z tymi należącymi do niej, jeśli ich nie przewyższały. To jednak nie gwarantowało niczego. Zaprawdę niczego w starciu z nieznanym. Rola drugiego Smoka była dla niej na tą chwilę więcej niż jasna. Jego ubiór, posiadał liczne, złote zdobienia i przepiękne wykonanie, które to (paradoksalnie), w każdym aspekcie zdawało się przewyższać to stroju należącego do panny z klanu Żurawia. Młoda przedstawicielka rodu Kakita dawno jednak utraciła zainteresowanie wszystkim, co choć w nieznacznym stopniu nie charakteryzowało się praktycznością. Lew. Akodo Isamu. Imię przez krótką chwilę rezonowało, odbijając się wyjątkowo niesfornie w myślach. Nieskutecznie starając się rozdrapać nie tak stare rany. Skorpion. Dużo złego słyszało się każdego, przemijającego dnia o tym klanie. Zaś to skutecznie zwiększało szansę, że w owych informacjach znajduje się znacznie więcej niżeli samo ziarnko prawdy. Jednak…”Wypatrując jedynie gigantów zostaniesz pożarty przez mrówki…”. Przypomniała sobie stare porzekadło. Złudzenia odnośnie honoru przedstawicielki rodu Bayushi należało czym prędzej odstawić w zapomnienie. Jedyne na co mogła w tym przypadku liczyć młoda Kakita, to forma lojalności. Jednak nawet to ziarno dawało obfite plony wątpliwości. Nic więc dziwnego, że postanowiła zmienić temat rozważań. I to w samą porę. Oto wreszcie władca tych ziem wydał przyzwolenie na zadanie mu kilku pytań. Niczym w dziwnym transie, prawa dłoń Ayame zacisnęła się na grupce miedzianych korali, które to oplatały kosmyk jej włosów. Był to dość nietypowy nawyk. - Kimkolwiek był owy mężczyzna…wysoce wątpliwe wydaje mi się, jakoby ta śmierć mogła być dziełem przypadku…co zaś za tym idzie… Oczy niemal niezauważalnie się rozszerzyły, badając reakcję to władcy, to jego najstarszego syna. Dopatrując się drgnięcia niepewności, czy choćby chwili zawahania. Choć bez jakiejś większej nadziei odnośnie którejkolwiek z tych reakcji. -…Mirumoto-dono, czy ktokolwiek pałał do twej rodziny tak wielką nienawiścią aby pragnąć śmierci jednego z twych dzieci? Pytanie zdawało się paść niczym grom z jasnego nieba, rozrywając ciszę na strzępy. Lub też objawiając się jako szklany glob, który to właśnie roztrzaskał się o twardą ziemię na milion różnych, lśniących kawałków, te zaś zniknęły aby nigdy nie powrócić. Nie bacząc na reakcję, młoda dziewczyna kontynuowała z dziwną pewnością siebie i nieustępliwością, które sugerowały brak jakichkolwiek skrupułów, lęków, czy zahamowań, osadzony na dawno zapomnianych zgliszczach dworskiej etykiety. - Nie możemy także zapomnieć o znaku charakterystycznym tego tajemniczego zabójcy…znamię takie zdobywa się w walce. Sugeruje to, że mężczyzna jest dobrze wyszkolonym wojownikiem, zaś jego czyn, mimo całej swej potworności, dowodzi o niemałych umiejętnościach…dlatego też ośmielę się prosić o coś, co może nam wielce pomóc…zastanów się Mirumoto-dono, czy w twej przeszłości nie istniał przeciwnik, który spełniałby choć część wymienionych kryteriów… Zatrzymawszy swój monolog, młoda Kakita nieznacznie dygnęła. Jej bezpośredniość mogła zdawać się dla co poniektórych szokiem, choć ona sama dawno już utraciła wiarę w arystokratyczne przemowy zabarwione jadem przymilności. Cała jej osoba pozostawała ostoją spokoju, czekając na odpowiedź.