lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

Mortarel · 21-04-2008, 21:04

Tęgiej postury akolita śmiesznymi podskokami przeskakiwał kałużę za kałużą. Starając się jak najmniej pobrudzić i tak już ubłocone szaty. Jego piosnka najwyraźniej bardzo mu się podobała, a melodia chyba sama wpadała w ucho. Raz za razem tez patrzył się ze szczerym uśmiechem na swych towarzyszy. Słysząc słowa kobiety zamyślił się. Miał zwyczaj robić to dość często. Rozstrzygał wtedy w głębi , czy słowa i czyny osoby o której myślał są według niego słuszne. Musicie, bowiem wiedzieć, że jak nikt zwracał uwagę na to, aby w jego otoczeniu wszystko działo się sprawiedliwie. Do tego jego sumienie Zasze potrafiło spojrzeć na całą sprawę obiektywnie. Po głębszej chwili namysłu, rzucił jeszcze wzrokiem za odjeżdżającą, a na jego twarzy pojawił się uśmiech:

- Widocznie tejże pani bardzo się śpieszy, choć jak tu jej nie wybaczyć, że opuszcza tak zacną kompanię. Kiedy i koń prędki, pogoda nieciekawa i i dusza zapewne porywcza.- Dodał zanosząc się serdecznym śmiechem. – Żeby tylko koń nie złamał sobie nogi, jakże zdradliwe mogą być kałuże i śliskie może być błoto. – rzekł z wyraźną troską w głosie.

W tej samej chwili podjechał do niego elf, który wiózł na swym koniu również krasnoluda. Na ten widok ojciec Otto zaśmiał się serdecznym śmiechem:

- A to ci dopiero!- zakrzyknął – Elf i krasnolud, na jednym jadą koniu! Istnie nie z tego świata widok. Wnioskuje po tym wielką szczerość waszych serc.

Wysłuchał słów młodego elfa. Następnie chwilę zastanowił się , pogrzebał ręką pod płaszczem i wydobył tą samą co wcześniej manierkę:

- Trzymajcie przyjaciele, Hehe, pijcie do woli. Żadnemu strudzonemu marszem nie można odmówić napitki, a tym bardziej, że i w serce grzeje i rozum rozjaśnia. A kiedy człeczyna popije, to i rozochocony mała pogawędkę raczy uciąć, choćby dla tego, aby odwdzięczyć się miłą rzeczą za uprzejmość. Nie jestem pewien, czy znacie moje imię. Zwą mnie ojciec Otto- rzekł tęgawy mnich.- Miasto już blisko, a więc i na popas staniemy, brzuchy napełnimy jadłem, a i trunków zapewne nie braknie. Jeszcze chwile pobędziemy na tym błotnistym padole, ale weselmy się, bo oto zmierzamy do ciepłego kata. Panowie raczą przypomnieć swe imiona, mniszek ze mnie wcale niestary, a i umysł jasny mam. Jednak często po napiciu, imię raczę zapomnieć. Nie żywcie jednak do mnie za owy nietakt urazy. – Zakończył swą orację szerokim uśmiechem i jakże serdecznym smiechem.

21-04-2008, 21:04	#5
Mortarel Reputacja: 1	Tęgiej postury akolita śmiesznymi podskokami przeskakiwał kałużę za kałużą. Starając się jak najmniej pobrudzić i tak już ubłocone szaty. Jego piosnka najwyraźniej bardzo mu się podobała, a melodia chyba sama wpadała w ucho. Raz za razem tez patrzył się ze szczerym uśmiechem na swych towarzyszy. Słysząc słowa kobiety zamyślił się. Miał zwyczaj robić to dość często. Rozstrzygał wtedy w głębi , czy słowa i czyny osoby o której myślał są według niego słuszne. Musicie, bowiem wiedzieć, że jak nikt zwracał uwagę na to, aby w jego otoczeniu wszystko działo się sprawiedliwie. Do tego jego sumienie Zasze potrafiło spojrzeć na całą sprawę obiektywnie. Po głębszej chwili namysłu, rzucił jeszcze wzrokiem za odjeżdżającą, a na jego twarzy pojawił się uśmiech: - Widocznie tejże pani bardzo się śpieszy, choć jak tu jej nie wybaczyć, że opuszcza tak zacną kompanię. Kiedy i koń prędki, pogoda nieciekawa i i dusza zapewne porywcza.- Dodał zanosząc się serdecznym śmiechem. – Żeby tylko koń nie złamał sobie nogi, jakże zdradliwe mogą być kałuże i śliskie może być błoto. – rzekł z wyraźną troską w głosie. W tej samej chwili podjechał do niego elf, który wiózł na swym koniu również krasnoluda. Na ten widok ojciec Otto zaśmiał się serdecznym śmiechem: - A to ci dopiero!- zakrzyknął – Elf i krasnolud, na jednym jadą koniu! Istnie nie z tego świata widok. Wnioskuje po tym wielką szczerość waszych serc. Wysłuchał słów młodego elfa. Następnie chwilę zastanowił się , pogrzebał ręką pod płaszczem i wydobył tą samą co wcześniej manierkę: - Trzymajcie przyjaciele, Hehe, pijcie do woli. Żadnemu strudzonemu marszem nie można odmówić napitki, a tym bardziej, że i w serce grzeje i rozum rozjaśnia. A kiedy człeczyna popije, to i rozochocony mała pogawędkę raczy uciąć, choćby dla tego, aby odwdzięczyć się miłą rzeczą za uprzejmość. Nie jestem pewien, czy znacie moje imię. Zwą mnie ojciec Otto- rzekł tęgawy mnich.- Miasto już blisko, a więc i na popas staniemy, brzuchy napełnimy jadłem, a i trunków zapewne nie braknie. Jeszcze chwile pobędziemy na tym błotnistym padole, ale weselmy się, bo oto zmierzamy do ciepłego kata. Panowie raczą przypomnieć swe imiona, mniszek ze mnie wcale niestary, a i umysł jasny mam. Jednak często po napiciu, imię raczę zapomnieć. Nie żywcie jednak do mnie za owy nietakt urazy. – Zakończył swą orację szerokim uśmiechem i jakże serdecznym smiechem.