| Wierny robił wszystko jak w amoku. Gdy sytuacja na jego dawnej pozycji okazała się zbyt niebezpieczna, podniósł się i przebiegł w kuckach na nowe stanowisko, nieopodal Jonasza. Wszystko to robił spokojnie, z otępiałym wyrazem twarzy i zamglonymi oczami. Kolejne strzały oddawał jakby beznamiętnie, myślami będąc daleko od katedry, walki, swojego ukochanego oddziału. Jego umysł bowiem wciąż krążył wokół bram Raju, wciąż szukał drogi, by uchylić te wrota, by wszyscy mogli się tam dostać...
I wciąż Tadeusz natykał się na przeszkody. I wciąż walczył, by nie uznać, iż jego trud jest daremny, by nie pogrążyć się w rozpaczy i braku nadziei. By nie dołączyć do hordy, do bezmyślnej hordy o krwawiących sercach i martwych duszach, z którymi właśnie walczą... Czy może raczej dla których są wybawieniem.
- Dobrze... Tak, to dobry pomysł... Wykonać! Wszyscy!- wysapał, słysząc propozycję Jonasza i przez chwilę skupił się na jego słowach, by po chwili zastosować się do jego rozkazu.
A potem znów zatonął w swych myślach...
__________________
Kutak - to brzmi dumnie. |