lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

merill · 04-05-2008, 15:46

6 lipca 2004r.

Lśniący nowością drogowskaz do Eglise w niczym nie przypominał tego starego odrapanego, który zauważyliśmy 60 lat wcześniej. Ta noc naznaczyła nas na całe życie. Wylądowaliśmy daleko od strefy zrzutu… próbowaliśmy się przedrzeć do du Mont, ale spotkany po drodze posterunek 82 nam to wyperswadował. Szkopy silnie obsadziły drogi do du Mont – ponoć 2 batalion już tam walczył. Chłopakom też się nie uśmiechało przedzierać się przez nieznaną okolicę w środku nocy… Wszyscy się bali… ja też.

Dopiero później się dowiedziałem, że straty wynosiły około sześćdziesiąt procent stanu ludzkiego… zła pogoda i silna obrona przeciwlotnicza zrobiły swoje już podczas lądowania. Dezorientacja i silne garnizony Niemców także ciężko przygniotły niektóre oddziały. Można powiedzieć, że mieliśmy paradoksalnie dużo szczęścia, że zrzuciło nas tak daleko od strefy zrzutu. Nigdy nie zapomnę tego ich wyczekiwania w oczach, kiedy patrzyli na mnie… czy zdecyduję iść do du Mont, czy jednak wesprzemy kompanię D na północy Eglise? Hiwie… Howson – zginął kilka miesięcy później w Bastonge… Kaynes… - dochrapał się potem sierżanta, po Eindhoven…Del Campo… Fourier… i Miller… dopiero wtedy poczułem tak naprawdę pierwszy raz, co to znaczy dowodzić. Byłem za nich odpowiedzialny… to ode mnie zależało, czy chłopaki wyjdą cało z tego bałaganu… każda moja decyzja mogła być okupiona ich życiem lub śmiercią. I to wcale mi nie pomagało… Wydałem rozkaz marszu do Eglise.
Wydawało mi się, że odetchnęli z ulgą.

Wtedy w nocy nie mieliśmy jak podziwiać okolicy. Wtedy każda minuta była na wagę złota… Szybki rzut oka na mapę i ruszyliśmy. Mam ją do dziś… jest już stara i pożółkła … ale dla mnie ma niesamowitą wartość. Wtedy to była nasza Wyrocznia i Dekalog w jednym.

Susie przez te całe lata sztorcowała mnie za trzymanie tych starych gratów. Naszywki… stare mapy i gazety… pagony i inne pamiątki… każda z nich coś znaczyła… coś przypominała. Talia do gry należała do Turnera – biedak nie zdążył nawet dotknąć ziemi stopami a już był martwy. Zegarek to pamiątka po Zanettim – znaleźliśmy go dopiero trzeciego dnia inwazji… niestety w Carentan nie miał tyle szczęścia. Te drobiazgi mają dla mnie ogromną wartość.

Ścieżka obrośnięta solidnym żywopłotem wydawała się nie zmienić od tamtego czasu… to tutaj zasadziliśmy się na północy miasteczka Eglise, obsadzając lewą flankę 3 plutonu kompanii D. Mieliśmy zatrzymywać szkopów tak długo jak się da, zabezpieczając działania 1 i 2 plutonu… brakowało ludzi… każdy z chłopaków trzymał w łapach co się dało. Niektórzy mieli szczęście i odnaleźli swoje zasobniki… inni mieli tylko broń osobistą a niektórzy broń zdobytą na zabitych szwabach. Okopaliśmy się wzdłuż drogi… mając oko na tę część prowadzącą ku wybrzeżu. Było około 5 nad ranem, kiedy zajmowaliśmy pozycje wzdłuż drogi… czekając na wroga.

To czekanie było najgorsze… zawsze. Kiedy zaczynała się walka… nie było już czasu na stres czy nerwy… ale kiedy siedziałeś w okopie z karabinem w dłoni i wiedziałeś, że mają przyjść to się denerwowałeś. Dlatego zawsze dawałem chłopakom coś do roboty… tylko po to by zająć czymś ich myśli… by nie myśleli… bo nadmiar myślenia powodował strach.

[ z dziennika Timothego Pytona, wycieczka do Francji w sześćdziesiątą rocznicę Inwazji]

Droga Susie.

Przepraszam, że piszę dopiero teraz. Dopiero teraz po 6 dniach walki i maszerowania mam chwilę czasu by napisać parę słów. Nie wiem co się u Ciebie dzieje… teraz nie dostajemy żadnej poczty. Zresztą nie ma się co dziwić… co chwila zmieniamy miejsce zakwaterowania… mamy cały czas masę roboty. Inwazja się powiodła… mimo ciężkich walk na plażach… piechocie udało się zdobyć przyczółki w Normandii, a my cały czas zabezpieczamy pozycje… by mogli się jeszcze bardziej umocnić.

Tęsknie za Tobą strasznie… mam nadzieję, że jesteś już w Delano u moich rodziców… bo na ten adres mam zamiar wysłać ten list. Zobaczysz, że będzie Ci u nich dobrze… niedaleko w Newton jest szkoła podstawowa… może tam znajdziesz pracę? Byłabyś świetną nauczycielką wiesz? Nie będę się rozpisywał, bo dziś wieczorem znów wyruszamy… obiecuję Ci, że następnym razem napiszę więcej. Tęsknie i kocham Cię mocno.

Całuję Tim.

PS. Polubicie się z moją siostrą… ona też chce zostać nauczycielką.

Mamo.

To pierwszy list jaki do Ciebie piszę po Inwazji. Nic mi nie jest i czuję się dobrze… także nie musisz się już martwić. Tak wiem… Ty się będziesz martwić dopóki nie wrócę… ale mogłabyś się martwić troszkę mniej? Spodziewajcie się Susie około wtorku… zobaczysz to cudowna dziewczyna. Cieszę się, że może u was zamieszkać do póki nie wrócę. Nie chciałem, by została sama po śmierci matki… u was szybciej się otrząśnie po tej tragedii.

Jak tam na ranczo? Pozdrów ojca, powiedz mu, że nie przyniosę mu wstydu. Wiem, że byłaś na niego wściekła za to, że mnie namówił na zgłoszenie się na ochotnika… ale musiałem mamo. Pewnie staruszek ma teraz dużo pracy? Wszystkie klacze się już oźrebiły? Wiem jak tato liczy na potomka po Pensacoli? To będzie pewnie duma w jego hodowli… Tak bardzo chciałbym teraz być z Wami.

Pozdrawiam Wasz Timothy.

04-05-2008, 15:46	#4
merill Reputacja: 1	6 lipca 2004r. Lśniący nowością drogowskaz do Eglise w niczym nie przypominał tego starego odrapanego, który zauważyliśmy 60 lat wcześniej. Ta noc naznaczyła nas na całe życie. Wylądowaliśmy daleko od strefy zrzutu… próbowaliśmy się przedrzeć do du Mont, ale spotkany po drodze posterunek 82 nam to wyperswadował. Szkopy silnie obsadziły drogi do du Mont – ponoć 2 batalion już tam walczył. Chłopakom też się nie uśmiechało przedzierać się przez nieznaną okolicę w środku nocy… Wszyscy się bali… ja też. Dopiero później się dowiedziałem, że straty wynosiły około sześćdziesiąt procent stanu ludzkiego… zła pogoda i silna obrona przeciwlotnicza zrobiły swoje już podczas lądowania. Dezorientacja i silne garnizony Niemców także ciężko przygniotły niektóre oddziały. Można powiedzieć, że mieliśmy paradoksalnie dużo szczęścia, że zrzuciło nas tak daleko od strefy zrzutu. Nigdy nie zapomnę tego ich wyczekiwania w oczach, kiedy patrzyli na mnie… czy zdecyduję iść do du Mont, czy jednak wesprzemy kompanię D na północy Eglise? Hiwie… Howson – zginął kilka miesięcy później w Bastonge… Kaynes… - dochrapał się potem sierżanta, po Eindhoven…Del Campo… Fourier… i Miller… dopiero wtedy poczułem tak naprawdę pierwszy raz, co to znaczy dowodzić. Byłem za nich odpowiedzialny… to ode mnie zależało, czy chłopaki wyjdą cało z tego bałaganu… każda moja decyzja mogła być okupiona ich życiem lub śmiercią. I to wcale mi nie pomagało… Wydałem rozkaz marszu do Eglise. Wydawało mi się, że odetchnęli z ulgą. Wtedy w nocy nie mieliśmy jak podziwiać okolicy. Wtedy każda minuta była na wagę złota… Szybki rzut oka na mapę i ruszyliśmy. Mam ją do dziś… jest już stara i pożółkła … ale dla mnie ma niesamowitą wartość. Wtedy to była nasza Wyrocznia i Dekalog w jednym. Susie przez te całe lata sztorcowała mnie za trzymanie tych starych gratów. Naszywki… stare mapy i gazety… pagony i inne pamiątki… każda z nich coś znaczyła… coś przypominała. Talia do gry należała do Turnera – biedak nie zdążył nawet dotknąć ziemi stopami a już był martwy. Zegarek to pamiątka po Zanettim – znaleźliśmy go dopiero trzeciego dnia inwazji… niestety w Carentan nie miał tyle szczęścia. Te drobiazgi mają dla mnie ogromną wartość. Ścieżka obrośnięta solidnym żywopłotem wydawała się nie zmienić od tamtego czasu… to tutaj zasadziliśmy się na północy miasteczka Eglise, obsadzając lewą flankę 3 plutonu kompanii D. Mieliśmy zatrzymywać szkopów tak długo jak się da, zabezpieczając działania 1 i 2 plutonu… brakowało ludzi… każdy z chłopaków trzymał w łapach co się dało. Niektórzy mieli szczęście i odnaleźli swoje zasobniki… inni mieli tylko broń osobistą a niektórzy broń zdobytą na zabitych szwabach. Okopaliśmy się wzdłuż drogi… mając oko na tę część prowadzącą ku wybrzeżu. Było około 5 nad ranem, kiedy zajmowaliśmy pozycje wzdłuż drogi… czekając na wroga. To czekanie było najgorsze… zawsze. Kiedy zaczynała się walka… nie było już czasu na stres czy nerwy… ale kiedy siedziałeś w okopie z karabinem w dłoni i wiedziałeś, że mają przyjść to się denerwowałeś. Dlatego zawsze dawałem chłopakom coś do roboty… tylko po to by zająć czymś ich myśli… by nie myśleli… bo nadmiar myślenia powodował strach. [ z dziennika Timothego Pytona, wycieczka do Francji w sześćdziesiątą rocznicę Inwazji] Droga Susie. Przepraszam, że piszę dopiero teraz. Dopiero teraz po 6 dniach walki i maszerowania mam chwilę czasu by napisać parę słów. Nie wiem co się u Ciebie dzieje… teraz nie dostajemy żadnej poczty. Zresztą nie ma się co dziwić… co chwila zmieniamy miejsce zakwaterowania… mamy cały czas masę roboty. Inwazja się powiodła… mimo ciężkich walk na plażach… piechocie udało się zdobyć przyczółki w Normandii, a my cały czas zabezpieczamy pozycje… by mogli się jeszcze bardziej umocnić. Tęsknie za Tobą strasznie… mam nadzieję, że jesteś już w Delano u moich rodziców… bo na ten adres mam zamiar wysłać ten list. Zobaczysz, że będzie Ci u nich dobrze… niedaleko w Newton jest szkoła podstawowa… może tam znajdziesz pracę? Byłabyś świetną nauczycielką wiesz? Nie będę się rozpisywał, bo dziś wieczorem znów wyruszamy… obiecuję Ci, że następnym razem napiszę więcej. Tęsknie i kocham Cię mocno. Całuję Tim. PS. Polubicie się z moją siostrą… ona też chce zostać nauczycielką. Mamo. To pierwszy list jaki do Ciebie piszę po Inwazji. Nic mi nie jest i czuję się dobrze… także nie musisz się już martwić. Tak wiem… Ty się będziesz martwić dopóki nie wrócę… ale mogłabyś się martwić troszkę mniej? Spodziewajcie się Susie około wtorku… zobaczysz to cudowna dziewczyna. Cieszę się, że może u was zamieszkać do póki nie wrócę. Nie chciałem, by została sama po śmierci matki… u was szybciej się otrząśnie po tej tragedii. Jak tam na ranczo? Pozdrów ojca, powiedz mu, że nie przyniosę mu wstydu. Wiem, że byłaś na niego wściekła za to, że mnie namówił na zgłoszenie się na ochotnika… ale musiałem mamo. Pewnie staruszek ma teraz dużo pracy? Wszystkie klacze się już oźrebiły? Wiem jak tato liczy na potomka po Pensacoli? To będzie pewnie duma w jego hodowli… Tak bardzo chciałbym teraz być z Wami. Pozdrawiam Wasz Timothy. __________________ Czekamy ciebie, ty odwieczny wrogu, morderco krwawy tłumu naszych braci, Czekamy ciebie, nie żeby zapłacić, lecz chlebem witać na rodzinnym progu. Żebyś ty wiedział nienawistny zbawco, jakiej ci śmierci życzymy w podzięce i jak bezsilnie zaciskamy ręce pomocy prosząc, podstępny oprawco. GG:11844451