Jak to nie ma tu człowieka?
Gdzie on schował się przed nami?... -
Zając westchnął – cóż nas czeka
skoro –śmy tu całkiem sami?...

Nasz bohater wątpić zaczął,
poczuł lekkie przygnębienie.
Żadne ślady dróg nie znaczą;
gdzież wcześniejsze uniesienie?

Któż nie poddałby się właśnie
mały, duży, czy… zajączek?
Wszak pod wodą on nie zaśnie…
och, jak tęskno mu do łączek!

do zielonej, świeżej trawy,
do suchego listka w lesie;
zawsze skory do zabawy
teraz z wodą gdzieś go niesie…

Borsuk milczy znów złowrogo,
a tu trzeba myśleć mądrze
błąd kosztować może drogo
zając myśli: Iść tam? Skądże!

Podjął więc decyzję ważną:
- Nic tu po nas… Chodź, wracamy! -
minę bardzo miał poważną
(wszyscy tak czasami mamy)

Nie przejdziemy tędy wcale,
trzeba stąd zawrócić chyba
nie pomogą nam tu żale,
ani bardzo miła ryba.

Trzeba wracać do rodziny
póki jeszcze to możliwe;
teraz rybce się skłonimy
i dziękując zawrócimy…