lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

kitsune · 14-05-2008, 00:37

Katedra – Dzień? Miesiąc? Rok?

Ten atak został powstrzymany. Artyleria prażyła w katedrę. Jej mury kruszały w ogniu haubicznym i moździerzowym. Dach był niemal w całości zerwany, kopuła jednej z wież zniknęła w pojedynczej eksplozji. Druga trafiona kilkukrotnie, lecz pociskami mniejszego kalibru, skróciła się o połowę. Dwa czołgi niemieckie, prowadząc intensywny ostrzał, nie tylko rozpirzyły w drobny mak wszystkie bramy, ale i większość strzelnic, a gdzieniegdzie przebiły się przez zewnętrzny mur. Salwa za salwą lądowała idealnie ulokowana w katedrze i w jej pobliżu. Czasem jakiś zabłąkany pocisk trafiał w pozycje niemieckie, a raz cała salwa przemieliła niemiecki pluton wraz z kilkoma tonami gruzu i pyłu. Szkopy nic sobie nie robiły z tego, że mogą trafić swoich. Zupełnie nie typowe jak dla nich. „Wierny” pamiętał długie 30 dni Starówki. Szybko on i inni oficerowie załapali, ze najlepszy sposób na zapewnienie sobie spokoju od szkopskiej artylerii i stukasów jest zajmowanie pozycji jak najbliżej Niemców. Wówczas wróg wstrzymywał ostrzał i naloty. Nie tutaj.

Jonasz” wyjrzał ostrożnie przez jedną ze strzelnic i przyłożył do oczu lornetkę. Przez chwilę lustrował otoczenie. Szkopy, czy raczej bestie w szkopskich mundurach zaległy 30-50 metrów od ścian katedry. Od strony głównej bramy, gdzie jego chłopaki prowadziły najsilniejszy ogień, pozostały niedobitki czterech plutonów. Około 40-50 ludzi, ale prawej stronie w wielkim, zrujnowanym, kilkupiętrowym bloku gromadziło się blisko 70ciu żołnierzy wroga. Pewnie posiłki. Do uszu „Jonasza” dobiegł grzechot gąsienic i ryk silnika czołgowego. To jedna z Panter wpadła z duża prędkością na plac przed katedrą, ostro skręciła i zatrzymała się blisko 40 metrów od katedry. W takim miejscu, gdzie bezpośrednim ogniem mogła wspierać atakującą piechotę. Załoga umiejętnie wybrała pozycję, więc sierżant „Wigier” zaklął. Stąd nijak było ustrzelić kota, a pozycja, z której czołg był widzialny z rejony nawy była pod zabójczym ostrzałem wroga. Jeśli jednak nie uda im się tego kolosa unieszkodliwić, to następny atak z pewnością będzie ostatnim. „Jonasz” ustawił lornetkę na maksymalne zbliżenie. W oddali widział kolejne grupy Niemców i… coś jeszcze. Z tej odległości trudno było ocenić, z czym ma do czynienia.

„Wierny” zdjął polówkę i otarł zmęczonym gestem twarz. Pot zmieszał się brudem i pyłem, znacząc czarnymi plamami oblicze podporucznika. Dowódca plutonu szturmowego podniósł swoje empi i sprawdził stan amunicji. Jakieś 20 pestek w załadowanym magazynku i jeden pełen zapasowy. Nagle coś skupiło jego uwagę. Ikona, którą jakiś czas temu dostrzegł, spadła na ziemię. Twarz Matki Boskiej była wyjątkowo umęczona. „Wierny” podczołgał się w stronę obrazu, pamiętając, że wnętrze katedry już było pod ostrzałem. Z bliska rozpoznał ikonę! Tak, to dokładnie ta sama, którą swego czasu jego ojciec, historyk sztuki, przyniósł do domu z muzeum.

„Daniel” usłyszał rozkaz „Jonasza”, potwierdził go zaczął przeszukiwać ruiny. Na swój sposób i „Grom”, i „Basia” starali mu się pomóc. Kryjąc się za murem wieży katedralnej, obserwowali okoliczny teren przez jedno z okienek. Sanitariuszka wciąż ściskała w dłoni pistolet, którego magazynek opróżniła chwilę wcześniej. Nie miała więcej amunicji.

Tymczasem „Daniel” sprawdzał teren. W pobliskich ruinach dostrzegł grupkę Niemców, przynajmniej połowa była ranna. W innym zniszczonym domu zauważył oficera, chyba majora, ale odpuścił mu. Zostało mu tylko pięć nabojów. Wreszcie zauważył go. Obserwator artyleryjski znajdował się na drugim brzegu rzeki, naprzeciw katedry. Skrył się na dachu kamienicy, z której w zasadzie ocalał tylko fronton. Snajper doskonale widział jak szkop spogląda prze lornetkę na ich pozycje i coś melduje do słuchawki polowego telefonu. Jak pozostali pysk miał szpetny, zdeformowany o dwu wystających z żuchwy kłach. „Daniel” nie celował długo. Zespolony z bronią ściągnął spust, a sowiecki pocisk 7,62 mm pomknął do celu z prędkością większa od dźwięku. Plask! Niemiec oberwał prosto w twarz. Energia kinetyczna pocisku zmieniła ją w poszatkowaną mieszaninę tkanek, krwi i kości. Zostały cztery naboje.

„Basia” poczuła nagły ból głowy, który sprawił, że zamknęła oczy… i znalazła się w czterech ciałach na raz. Każde ciało nosiło mundur feldgrau, w łapach dzierżyło Mausera z celownikiem optycznym i cuchnęło mokra sierść jakiegoś zwierza. I spojrzała czterema parami oczu prosto na wieżę, gdzie jej wróg, młody snajper z biało-czerwoną opaską na ramieniu zabił właśnie kolejnego wroga. I uniosła ośmioma rękoma cztery karabiny. Sanitariuszka otworzyła oczy, czując, że ból powoli ustępuję. Pięć nałożonych na siebie obrazów tworzyło nieopisany chaos.

„Chmura” zajął wraz z „Jastrzębiem” i „Czarnym” pozycje przy prezbiterium, skąd mógł obserwować pozycje bestii przy rzece przez wielkie okno powstałe po wybitym przez podmuch witrażu. „Czarny” podniósł kawałek gruzu i wyrzucił łukiem przez okno. Odpowiedziała mu palba karabinowa. Niemcy byli czujni. „Chmura” wysunął lekko lufę erkaemu przez wybraną strzelnicę i czekał.

„Olga” przysunęła się do „Wiernego”, który z dziwnym napięciem wpatrywał się w leżący na posadzce obraz Matki Boskiej. Co mogło tak nim wstrząsnąć? Nagle poczuła chęć odwrócenia ikony.

14-05-2008, 00:37	#234
kitsune Reputacja: 1	Katedra – Dzień? Miesiąc? Rok? Ten atak został powstrzymany. Artyleria prażyła w katedrę. Jej mury kruszały w ogniu haubicznym i moździerzowym. Dach był niemal w całości zerwany, kopuła jednej z wież zniknęła w pojedynczej eksplozji. Druga trafiona kilkukrotnie, lecz pociskami mniejszego kalibru, skróciła się o połowę. Dwa czołgi niemieckie, prowadząc intensywny ostrzał, nie tylko rozpirzyły w drobny mak wszystkie bramy, ale i większość strzelnic, a gdzieniegdzie przebiły się przez zewnętrzny mur. Salwa za salwą lądowała idealnie ulokowana w katedrze i w jej pobliżu. Czasem jakiś zabłąkany pocisk trafiał w pozycje niemieckie, a raz cała salwa przemieliła niemiecki pluton wraz z kilkoma tonami gruzu i pyłu. Szkopy nic sobie nie robiły z tego, że mogą trafić swoich. Zupełnie nie typowe jak dla nich. „Wierny” pamiętał długie 30 dni Starówki. Szybko on i inni oficerowie załapali, ze najlepszy sposób na zapewnienie sobie spokoju od szkopskiej artylerii i stukasów jest zajmowanie pozycji jak najbliżej Niemców. Wówczas wróg wstrzymywał ostrzał i naloty. Nie tutaj. Jonasz” wyjrzał ostrożnie przez jedną ze strzelnic i przyłożył do oczu lornetkę. Przez chwilę lustrował otoczenie. Szkopy, czy raczej bestie w szkopskich mundurach zaległy 30-50 metrów od ścian katedry. Od strony głównej bramy, gdzie jego chłopaki prowadziły najsilniejszy ogień, pozostały niedobitki czterech plutonów. Około 40-50 ludzi, ale prawej stronie w wielkim, zrujnowanym, kilkupiętrowym bloku gromadziło się blisko 70ciu żołnierzy wroga. Pewnie posiłki. Do uszu „Jonasza” dobiegł grzechot gąsienic i ryk silnika czołgowego. To jedna z Panter wpadła z duża prędkością na plac przed katedrą, ostro skręciła i zatrzymała się blisko 40 metrów od katedry. W takim miejscu, gdzie bezpośrednim ogniem mogła wspierać atakującą piechotę. Załoga umiejętnie wybrała pozycję, więc sierżant „Wigier” zaklął. Stąd nijak było ustrzelić kota, a pozycja, z której czołg był widzialny z rejony nawy była pod zabójczym ostrzałem wroga. Jeśli jednak nie uda im się tego kolosa unieszkodliwić, to następny atak z pewnością będzie ostatnim. „Jonasz” ustawił lornetkę na maksymalne zbliżenie. W oddali widział kolejne grupy Niemców i… coś jeszcze. Z tej odległości trudno było ocenić, z czym ma do czynienia. „Wierny” zdjął polówkę i otarł zmęczonym gestem twarz. Pot zmieszał się brudem i pyłem, znacząc czarnymi plamami oblicze podporucznika. Dowódca plutonu szturmowego podniósł swoje empi i sprawdził stan amunicji. Jakieś 20 pestek w załadowanym magazynku i jeden pełen zapasowy. Nagle coś skupiło jego uwagę. Ikona, którą jakiś czas temu dostrzegł, spadła na ziemię. Twarz Matki Boskiej była wyjątkowo umęczona. „Wierny” podczołgał się w stronę obrazu, pamiętając, że wnętrze katedry już było pod ostrzałem. Z bliska rozpoznał ikonę! Tak, to dokładnie ta sama, którą swego czasu jego ojciec, historyk sztuki, przyniósł do domu z muzeum. „Daniel” usłyszał rozkaz „Jonasza”, potwierdził go zaczął przeszukiwać ruiny. Na swój sposób i „Grom”, i „Basia” starali mu się pomóc. Kryjąc się za murem wieży katedralnej, obserwowali okoliczny teren przez jedno z okienek. Sanitariuszka wciąż ściskała w dłoni pistolet, którego magazynek opróżniła chwilę wcześniej. Nie miała więcej amunicji. Tymczasem „Daniel” sprawdzał teren. W pobliskich ruinach dostrzegł grupkę Niemców, przynajmniej połowa była ranna. W innym zniszczonym domu zauważył oficera, chyba majora, ale odpuścił mu. Zostało mu tylko pięć nabojów. Wreszcie zauważył go. Obserwator artyleryjski znajdował się na drugim brzegu rzeki, naprzeciw katedry. Skrył się na dachu kamienicy, z której w zasadzie ocalał tylko fronton. Snajper doskonale widział jak szkop spogląda prze lornetkę na ich pozycje i coś melduje do słuchawki polowego telefonu. Jak pozostali pysk miał szpetny, zdeformowany o dwu wystających z żuchwy kłach. „Daniel” nie celował długo. Zespolony z bronią ściągnął spust, a sowiecki pocisk 7,62 mm pomknął do celu z prędkością większa od dźwięku. Plask! Niemiec oberwał prosto w twarz. Energia kinetyczna pocisku zmieniła ją w poszatkowaną mieszaninę tkanek, krwi i kości. Zostały cztery naboje. „Basia” poczuła nagły ból głowy, który sprawił, że zamknęła oczy… i znalazła się w czterech ciałach na raz. Każde ciało nosiło mundur feldgrau, w łapach dzierżyło Mausera z celownikiem optycznym i cuchnęło mokra sierść jakiegoś zwierza. I spojrzała czterema parami oczu prosto na wieżę, gdzie jej wróg, młody snajper z biało-czerwoną opaską na ramieniu zabił właśnie kolejnego wroga. I uniosła ośmioma rękoma cztery karabiny. Sanitariuszka otworzyła oczy, czując, że ból powoli ustępuję. Pięć nałożonych na siebie obrazów tworzyło nieopisany chaos. „Chmura” zajął wraz z „Jastrzębiem” i „Czarnym” pozycje przy prezbiterium, skąd mógł obserwować pozycje bestii przy rzece przez wielkie okno powstałe po wybitym przez podmuch witrażu. „Czarny” podniósł kawałek gruzu i wyrzucił łukiem przez okno. Odpowiedziała mu palba karabinowa. Niemcy byli czujni. „Chmura” wysunął lekko lufę erkaemu przez wybraną strzelnicę i czekał. „Olga” przysunęła się do „Wiernego”, który z dziwnym napięciem wpatrywał się w leżący na posadzce obraz Matki Boskiej. Co mogło tak nim wstrząsnąć? Nagle poczuła chęć odwrócenia ikony. __________________ Lisia Nora Pluton szturmowy "Wierny" (zakończony), W drodze do Babilonu Ostatnio edytowane przez kitsune : 14-05-2008 o 00:40.