Hellian

Ucieszyła się, że Axel wziął od niej kombinezon, mniej, że nagle okazało się, że wszyscy chcą dostać się do silosu.
Bzdurne wydały jej się uzasadnienia że to najbezpieczniejsze miejsce w mieście. Potem Adam pokazał swoje zwłoki, zrobiło jej się niedobrze, coraz więcej dowodów na to, że świat zwariował.
Jesteś tylko ładunkiem na orbicie dziewczyno, nie masz nawet konkretnego położenia póki ktoś Cię nie potrąci. W jakimś sensie sama wybrała, wtedy, pięć lat temu, teraz orbituje wokół swego brata, czego nie dotknie odbija się echem jego imienia.
Dwaj nowi, z zewnątrz, z jakimiś pretensjami. I partyzanci. Nici z odłączenia od grupy. Choć trudno się dziwić, że nikt nie chciał teleportować się z Adamem.
Schwarzmann za dużo mówił. Wkurzał.
Słuchała ze względnym spokojem, co Tolle do niej mówi. Wyłączyć reaktor silosu. A potem jeszcze jeden trup. Nie wiedziała jakim cudem nie płacze.

Biegła za tymi obcymi ludźmi.
– To miała być zwykła wycieczka po Konrada Hahna, bezpiecznie ukrytego w silosie testowym – Schwartzmann nadal rozgadany
Nie zareagowała. Po prostu więcej elektronów. Chuj im w dupę. Znajdzie brata i poradzą sobie z tą cholerną bandą. A na razie trzeba uciec potworowi, którego sprowadzili tu Ci, z bożej łaski, Obrońcy Ludzkości. W głębi duszy Tanja nikomu źle nie życzyła, ale miała wrażenie, że jest ostatnią normalną osobą, która wie co robi i ma ku temu prawdziwy powód. Reszta jest manewrowana przez okoliczności i nieobecnych.

Wpadli do pokoju sterowniczego. Fraser rozwalał drzwi.
Ponaglana przez Axela wyłączała sprzęt elektroniczny. Chciała mu zaufać i wiedziała, że to jest słabość. Ale na roztrząsanie niektórych kwestii przyjdzie czas jeśli przeżyją.