Borsuk z miną zamyśloną
Nie odezwał się ni słowem.
Machał ręką roztrzęsioną,
Jakby nad czymś łamał głowę.

Jak to biedronka to krówka?
Trudno sobie z tym poradzić.
Sprawa cięższa niż cegłówka.
Niechże zając poprowadzi!

Więc wiódł mały w stronę łąki,
Podniecony nowym tropem.
Nie czas teraz zbijać bąki,
Więc gnał wesoło galopem.

Nie minęło sporo czasu,
Gdy znalazł się na polanie
Zaraz nieopodal lasu.
Wtem rozległo się sapanie.

A to borsuk dobiegł właśnie.
Wycieńczony, bo nie w formie.
Wydawało się że zaśnie,
Ale tylko siadł przezornie.

Woła zając: Biedroneczko!
Panie Mędrzec szukam pana!
Niech mi pan pomorze deczko
Widzieliśmy się dziś z rana!

Pusto, cisza, brak odzewu.
Przecież był tutaj na pewno.
Przyjrzał się staremu drzewu.
KtoÅ› cichutko sobie ziewnÄ…Å‚.

Czyżby mędrzec do tej pory
Smacznie spał do góry brzuchem,
Za posłanie uznać skory
Futro za zajęczym uchem?

Rozprostował swoje skrzydła.
Uporał się z jednym włosem.
Upatrzywszy spory widłak,
Wylądował mu przed nosem.