| Marcin Znamirowski
Hej...Kosuń... Marcin ocknął się słysząc te dobre nowiny. Spojrzał w dal, acz nie zobaczywszy niczego ponad niewyraźne ostępy, zdał się na słowa towarzysza.
-Jeśli to dalibóg Kozuń, będziem tam jeszcze przed wieczrem-zagadnąl.
-I dobrze-mówił dalej patrząc na swojego siwka- Konie już zdrożone, a i my nie mniej. Wielcem będe rad jaki dzban miodu opróżnić.
I jechał tak dalej, lekko popędzając konia i wypatrując zabudowań. |