| Hektor uśmiechnął się okrutnie.
- Nie jestem pewien, czy którakolwiek z moim przygód, jakkolwiek by się one nie kończyły, nadają się do opowiadania przy jadle. I masz rację, drogi… Hamirezie.. Ludzie bez wątpienia są potworami, jednak są stwory, które są od nich znacznie groźniejsze. Choćby z powodu, że same kiedyś były ludzmi. – zagadnął dość.
- Wampiry, panie, to moja specjalność. Widzieliście kiedyś takiego? Namiastka, skończona, wyssana do szpiku kości namiastka człowieka. Albo jego „ulepszona” forma, jak zwykły mawiać o sobie. Rozumiecie? Istoty, które nocą potrafią bezpardonowo zakraść się do czyjegoś domu, domu rodziny, kiedy wszyscy śpią. Owszem, nie wszystkie może są takie, ale widok potem nie jest przyjemny. – w pewnym momencie jego głos zaczął narastać, ale uspokoił się szybko.
- Ba, opowiedzieć wam mogę. Nie mam nic do ukrycia. – i jakby na potwierdzenie swoich słów zdjął prawą rękawicę. Skóra na jego ręce była cała poparzona, zupełnie, jakby wsadził ją w żywy płomień, który trawił ją przed dość długi okres czasu. Z trzaskiem wyłamał palce nad stołem. Potem założył rękawicę.
- Ale nie teraz, kiedy jadło idzie. Historie te nigdy nie kończyły się zbyt przyjemnie, by można było w spokoju zjeść. – uśmiechnął się swoim zwyczajem. Na pogotowiu wysupłał z sakiewki kilka monet, by wręczyć je zaraz karczmarzowi za kufel piwa. |