| Wpatrywali się w siebie przez chwilę obojętnym wzrokiem. Setki lat temu poczułaby się zawstydzona tym przedłużonym milczeniem, teraz jednak nie robiło to na niej wrażenia. Ktoś wtargnął do jej izby i jedyne co miała zamiar teraz robić to czekać na wyjaśnienia. Miała czas.
Mężczyzna przerwał ciszę nieoczekiwanie, a jego słowa popłynęły niczym zapomniany wiersz w języku, który znała doskonale. "Tak... nie jestem w swojej domenie - nie musisz mi przypominać, że jestem tu wyłącznie dzięki uprzejmości Petera!" - zadudniło w jej głowie - "Zefirku..." - zaszydziła w myślach, na twarzy zachowując jednak niczym niezmącony spokój.
Uderzyło w nią nagle. Posłusznie sięgnęła po pergamin, który niespodziewanie pojawił się w dłoni mężczyzny, a jej wzrok spoczął na skomplikowanym piśmie wymalowanym wprawną ręką. "Bhaa saa..." - przepłynęło bezwiednie przez jej myśli. Wzrok prześlizgiwał się po kolejnych liniach mierząc kropki i fale...
Gdy podniosła wzrok z nad tekstu spojrzała w oczy przybysza, tak głęboko jakby chciała zajrzeć mu prosto w duszę, a potem powiedziała powoli wypowiadając każde słowo, by ich treść dotarła do mężczyzny:
- Nie pomogę ci. - w jej głosie zabrzmiała duma i zdecydowanie. |