Sekal

Historia Zakonu

Początki Zakonu sięgają roku 1137 kiedy to spora grupa pielgrzymów z miast portowych Cormyru, wiedziona przez Joannę d’Rouvien, przybyła w poszukiwania prawdziwej świętości do podnóży Gór Ziemnej Opoki. Sama Joanna d’Rouvion , mężna niewiasta, miała podobnież zdaniem ówczesnych twierdzić, iż objawiła się jej sama Srebrna Pani wskazując cel wędrówki. Czy było tak w istocie, czy też nie, nigdy nie zostało wyjaśnione. Jednakże faktem jest, iż pielgrzymi podążający za Joanną d’Rouvien pokonali wszelkie trudności i w końcu dotarli do księżycowego kamienia, który śnił się ich przewodniczce duchowej. I który faktycznie okazał się dawać wyznawcom moc wiary, duchowego wsparcia i spokoju, który pochodzić musiał od samej Księżycowej Pani.

Pierwsze lata od przybycia na ziemie Vast upłynęły pielgrzymom na budowie zabudowań ich świątyni i klasztoru, który wznosili na chwałę Bogini. Jako, że Kamień, był niewyczerpanym źródłem mocy, natchnienia i wiary, wiernych Srebrnej Pani wciąż przybywało. Przyczyniły się do tego z pewnością również wędrówki mnichów i kapłanów Księżycowej Pani, który w całym Vast głosili Jej Słowo a ponadto nader trafnie potrafili przewidzieć zdarzenia przyszłe. Był to dar zesłany tym wszystkim, którzy choć raz dotknęli Kamienia. Wzmacniana datkami oraz rosnącą z każdym rokiem liczbą wiernych, Świątynia rosła w siłę. W 1176 roku nastąpił najazd dzikich hord goblinoidów, którzy schodząc z gór najechali kompleks świątynny położony na ich zboczach. Tylko dzięki bohaterstwu obrońców, którzy wiedzeni przez natchnionych mnichów i kapłanów potrafiących przewidzieć i wyprzedzić każdy ruch napastników, udało się obronić Świątynię zadając klęskę dzikiej tłuszczy. Jednak to właśnie uzmysłowiło patriarsze Świątyni konieczność powołania do życia zbrojnej siły, mającej być tarczą Świątyni. W roku 1178, po dwóch latach planowania i poszukiwań osób godnych tego miana, powołano Zakon Jej Księżycowej Światłości, Patronki Nocy.

Pierwszym Wielkim Mistrzem Zakonu został Hugoenth von Jaff, baron cormyrski, który ruszył do Kamienia dla zmycia grzechu śmiertelnego, zabójstwa żony. Dostawszy od Bogini drugą szansę, nie zaprzepaścił jej i zbudował podwaliny siły jaką teraz poszczycić się może Zakon.

W 1204 pancerne zastępy rycerskie Zakonu Jej Księżycowej Światłości wspierane przez pozostające w służbie Zakonu oddziały knechtów i pospolite ruszenie wiernych walnie przyczyniły się do położenia kresu Ognistej Zagładzie a jedna z najwyższych kapłanek Świątyni, Hierofantka Vigo, swoimi natchnionymi wizjami sprawiła, że walczące wojska wprzódy wiedziały gdzie uderzy nieprzyjaciel. Ona też została pierwsza uznana „Wyrocznią”.

Przez kolejne niemal sto lat Zakon Jej Księżycowej Światłości rósł w siłę, budując świątynie, kaplice, przyjmując nowych członków i pielgrzymów, na których potrzebę niemal w każdym większym mieście budowano dormitoria prowadzone przez zakonników. Tu pielgrzymujący do Kamienia, mogli spocząć, posilić się i znaleźć opiekę. Sława zaś „Wyroczni” sprawiała, że do Kamienia przybywali ciągle nowi pielgrzymi. Wielu zaś starych wracało zaskoczonych trafnością usłyszanej przepowiedni.

Podczas soboru w 1310 arcykapłanki i arcykapłani podjęli decyzję o konieczności niesienia wiary ludowi Vast. Z Kamienia wyruszają zbrojne zastępy poprzedzone misjonarskimi wyprawami najwierniejszych z kapłanów i kapłanek. Niosąc słowo Bogini wszystkim chętnym, budują w osadach kaplice, opiekują się wiernymi a także prostym, nie wierzącym w Srebrną Panią ludem. Gnębią banitów, walczą z Orkami napadającymi na pielgrzymów, ale nade wszystko wszystkim możnym służą radą. I ograniczoną, lecz jednak, możliwością poznawania przyszłości. To właśnie głównie dla tego zakonnicy i zakonnice mile widziani są na dworach. I pewnie dzięki temu tak ochoczo budowane są chramy poświęcone Bogini.

Wśród wielu kolejnych osiągnięć sług Srebrnej Pani najdonioślejszym i najważniejszym było zyskanie przychylności i opieki władcy, Księcia Breonnarda de Blight, który nadał w 1336 roku Zakonowi niewielkie ziemie w centrum swej stolicy i wspierając datkami zapoczątkował budowę Wielkiej Świątyni Księżyca w Calaunt. Począwszy od tego roku Calaunt stało się drugą, po Kamieniu, najważniejszą siedzibą Zakonu. Masywny kasztel przyświątynny mieścił zaś rycerzy i knechtów zakonnych, którzy służyli przy tutejszej świątyni i powolni rozkazowi komtura zawsze orężnie wspierali władcę Calaunt, gdy tylko taka potrzeba wynikła.

Obecnie, w 1374 roku, Zakon Jej Księżycowej Światłości, Patronki Nocy, posiada klasztory i świątynie rozsiane niemalże po całym Vast z wyłączeniem ziem podległych Tsurlagol oraz Hudov. Przy każdej świątyni wznosi się kasztel, w którym stacjonują wędrujący z pielgrzymami Bracia i Siostry zakonu. Każda taka świątynia nosi miano komturii i rządzona jest przez arcykapłana w stanie pokoju z głosem doradczym lokalnego komtura, lub też przez komtura z głosem doradczym arcykapłana, gdy chodzi o sprawy wojenne. Nadmienić trzeba, że takie władztwo tylko wówczas nie budzi zastrzeżeń lokalnych władyków, gdy ogranicza się do nadanych Zakonowi ziem, a nie zawsze tak jest. Ponadto obecnie często w komturiach powstają spory przy rozstrzyganiu, które ze spraw należą do kompetencji którego z zarządców. To obecnie największa słabość Zakonu.


Organizacja Zakonu Jej Księżycowej Światłości:

Centrum administracyjnym zakonu jest obecnie Kamień, choć wciąż słychać głosy perorujące za tym by przenieść ją do Calaunt. Jednakże moc płynąca ogromnego Kamieniu, obecność tu Wyroczni i częstość objawień, pozwala na utrzymanie starej siedziby. Obecnie Kamień nie jest już tylko świątynią. To świątynia, dosyć duży kompleks zabudowań klasztornych z położonym w centrum przedmiotowym i posiadającym moc objawień i wieszczenia Kamieniem, zamkiem Rycerzy zakonnych, niewielkim miasteczkiem produkującym wszystko na potrzebę zakonników, mnichów i pielgrzymów, koszary knechtów gdzie szkoli się wojów, którzy postanowili poświęcić żywot służbie Srebrnej Pani a także pałacyki najważniejszych włodarzy Vast, do których przybywają jedynie zimą, kiedy wiadomym jest, że „Wyrocznia” ogłosi przepowiednię. Na ziemiach sąsiadujących z Kamieniem władzę sprawuje Zakon. Dotyczy to także sądownictwa i zbierania danin.

Poza Kamieniem i Calaunt duże świątynie Srebrnej Pani wznoszą się w Procampur, w Kruczym Urwisku, w Smoczych Wodospadach, Tuncji oraz w Boguncji. Zwłaszcza ta ostatnia świątynia, wyglądem swoim przypomina potężne rycerskie zamczysko. Nie ma w tym jednak nic dziwnego, bowiem w Hudov zakon jest tępiony na każdy możliwy sposób, a Boguncja jest oficjalnie wasalstwem Hudov i jej własna polityka zagraniczna ściśle zależna jest od decyzji Księżnej Sarassani. W ten sposób zamek i świątynia w Boguncji zyskały na ogromnym strategicznym znaczeniu stając się miejscem pielgrzymek najwierniejszych i najodważniejszych z wyznawców Selune.

Pod względem organizacyjnym i militarnym zakon jest niezależny, podlegając jedynie Wielkiemu Mistrzowi w Kamieniu. Jednakże silny dziś kościół Pani Księżyca wpływa na dogmaty religijne zakonu a najwyższa kapłanka Selune w Kamieniu, arcykapłanka Judyta z Keff, w czasach pokoju jest oficjalnie przełożoną Wielkiego Mistrza. Podobnie jak Wielki Mistrz jest jej przełożonym w sprawach militarnych. Najwyższą władzę Zakonu Jej Księżycowej Światłości w sprawach oboru osób właściwych na ważne stanowiska, stanowi Rada Księżyca w skład której wchodzą: Arcykapłani Kamienia, Calaunt, Procampur i Boguncji, oraz komturowie wymienionych wyżej komturii. Dodatkowym członkiem Rady Księżyca jest Wyrocznia. Komtur Kamienia nosi miano Wielkiego Mistrza Zakonu.

Komturowie zajmują się w swoich komturiach sprawami administracyjnymi i wojskowymi pozostawiając rządy sumień arcykapłanom, którzy zarządzają również administracją kościołów, klasztorów i domów pielgrzymich. W strukturze Zakonu istnieje wiele stopni pośrednich pomiędzy Rycerzem Zakonnym a Komturem.

Ci, stojący najniżej w strukturze Zakonu, Bracia i Siostry Zakonne, zwani powszechnie Rycerzami Księżyca, są wszak już członkami Zakonu. Niżej w hierarchii od nich stoją jeszcze knechci, czeladź, mnisi służebni, Bracia i Siostry Świeckie oraz zwykła służba. Rycerze Zakonni są osobami, do których obowiązków należy przede wszystkim modlitwa, walka w obronie wiary i głoszenie słowa Bogini. Lekceważąc sobie dobra doczesne, nade wszystko przedkładają oni służbę Bogini, zarówno na polu walki jak i w świątyni. Pamiętać należy, że wzgarda dla dóbr doczesnych Rycerza, nie oznacza ich odrzucenie. Każdy Rycerz bowiem dbać musi o powierzony mu ekwipunek, ludzi a nade wszystko o dobro Świątyni i Kościoła, na którego potrzeby przekazywane są wszelkie doczesne dobra zdobyte przez Rycerzy Zakonnych. Wstępując w służbę Zakonowi i składając Rycerskie Śluby staje się jego członkiem na całe życie. Ślubuje się wówczas wierność regule Zakonu, celibat i ubóstwo. Cały majątek składającego śluby Rycerza staje się własnością Zakonu. Życie Zakonnego Rycerza to posłuszeństwo, dyscyplina, walka i modlitwa. Do końca życia. Zdarzają się, co prawda przypadki dezercji lub usunięcia z szeregów zakonnych, lecz są one niezwykle rzadkie. By zostać Rycerzem Zakonnym każdy kandydat musi przede wszystkim legitymować się rycerskim rodowodem. Czasami, niezwykle rzadko, rycerskie ostrogi i pas, stanowią nagrodę za niezwykłą wierność Świątyni, dla zasłużonych w jej służbie.

Znajdujący się niżej w hierarchii Bracia Świeccy, są osobami, które wstąpiły do zakonu na służbę czasowo. Zazwyczaj na jeden rok i jeden dzień. Nie określono maksymalnego okresu, na jaki można w charakterze Brata Świeckiego przystąpić do Zakonu. Bracia Świeccy zobowiązani są do przestrzegania reguły w trakcie służby, choć nie muszą zachować czystości. Bezwzględnie muszą jednak okazywać posłuszeństwo władzy kościelnej oraz Zakonnym Rycerzom. Jest przyjęte w Zakonie, że złożyć śluby i rozpocząć służbę jako Rycerz Zakonu Patronki Nocy można jedynie po odbyciu służby jako Brat Świecki. Jest to swego rodzaju okres nowicjatu dla tych, którzy chcą podjąć decyzję na całe życie.

W strukturze militarnej Zakonu niżej stoją już tylko knechci, którzy również mają zhierarchizowaną strukturę, przypominającą nieco rządy wojskowego ordynku. Dziesięciu knechtów stanowi drużynę na jej czele stoi dziesiętnik, który ma dwóch trójkowych do pomocy. Dziesięć drużyn to setnia a dowodzi nią setnik mający do pomocy wywodzących się z dziesiętników, trzech klinowych. Na czele dziesięciu setni, czyli kohorty, stoi tysięcznik mający do pomocy trzech nadsetników. Knechci poza pieszą siłą militarną, pełnią również rolę giermków dla Braci i Sióstr Zakonnych i Świeckich. Świeckich oddziałach zbrojnych Zakonu pełnią rolę piechoty, łuczników czy kuszników. Przystępują na służbę Zakonu bezterminowo, ale nie składają ślubów i mogą w każdej chwili odejść.


Cele Zakonu:

Zakon stawia sobie za główny cel swego działania głoszenie słowa Bogini wszystkim w szerokim świecie. Głównym i najważniejszym obecnie celem Zakonu jest zjednoczyć Vast jako państwo zapewniwszy to, by na czele zjednoczonego królestwa stanął władca przychylny Zakonowi. Najlepiej władca Calaunt, gdzie wpływy Zakonu są najsilniejsze. Nosząc słowo Bogini zakonnicy przemierzają całe Vast w szerz i w wzdłuż niejednokrotnie stając twarzą w twarz z różnymi niebezpieczeństwami od dzikich zwierząt i bestii począwszy, poprzez dzikich mieszkańców vastyjskich bezdroży po nieprzychylnych Zakonowi władców Hudov i Tsurlagol oraz ich sługi. Nie osłabia to jednak woli i zapału wiernych regule Braci i Sióstr. Kolejnym celem Zakonu jest zapewnienie by słowa Wyroczni ustami Wiedzących każdorazowo docierały do wszystkich tych, którzy słuchać jej chcą i pragną. Stąd właśnie coroczne wyprawy Wiedzących niosących słowa Wyroczni ludowi Vast.


Dogmaty:

Członkowie Zakonu Selune czczą swą Boginię w pięciu postaciach:
Selune która wie: przyszłość zakryta wszystkim Jej jest znana.
Selune strażniczka praw natury: życie jak Księżyc, raz rośnie w siłę raz słabnie, lecz nigdy nie zanika.
Selune opiekunka miłości: kochaj w blasku Księżyca a Bogini ci błogosławić będzie.
Selune przewodniczka: ufaj Bogini i szukaj w blasku Księżyca a wskazane zostaną ci zakryte na co dzień drogi.
Selune równa wszystkim: wszyscy pod blaskiem Księżyca równi są sobie i jak wszyscy winni móc liczyć na pomoc.


Szaty Zakonne:

Rycerze Zakonu Jej Księżycowej Światłości, Patronki Nocy noszą granatowe płaszcze obszyte złotą nicią, wyobrażającą blask gwiazd. Symbolem Zakonu, noszonym zarówno na płaszczach, jak i sztandarach jest księżyc srebrny. On właśnie w granatowym polu stanowi znak. Jednakże różne jego fazy wskazują na różną pozycję w Zakonie noszącego znak Rycerza. „Nów” określa Rycerza, który dopiero co wstąpił do Zakonu, lub nie zasłużył się wiele. Nie zmienia to faktu, że nawet taki Rycerz Zakonny jest już od lat w służbie Świątyni i Zakonu i z pewnością należy do bardzo doświadczonych osób. Znakiem „Nowu” jest czarny w barwie księżyc okrągły, obszyty jedynie na brzegach srebrną nicią. Kolejny stopień wtajemniczenia to „Sierp”. Ten znak wyróżnia tych, którzy już dłużej służą Zakonowi i wsławili się swymi czynami. Wyżej od nich w hierarchii są ci, którzy noszą znak „Kwadry”. Ci należą do weteranów. Z nich wywodzą się dowódcy, emisariusze i najważniejsi w Zakonie ludzie. Najwyższej zaś próby Rycerze Zakonni noszą znak „Pełni”. Są to osobistości w Zakonie. Ich imiona stanowią jego historię. Nimi obsadza się komturie, mianuje marszałkami i wysyła z najważniejszymi dla Zakonu zadaniami. Pod płaszczami Rycerze Zakonni noszą zawsze granatowe wamsy z czterodzielnym polem na piersi gdzie nosi się symbol Zakonu, herb komturii z której pochodzi oraz w ostatnim polu, herb rodu z którego pochodzi. Czwarte pole, puste, symbolizować ma przyszłe dążenia Rycerzy. Wskazywać, że zawsze można osiągnąć więcej.

Kler Zakonu i Świątyni nosi ciemno grafitowe szaty z podobnie zhierarchizowanymi symbolami jak Rycerze Zakonni. Dodatkowo jednak kler nosi symbol Bogini na piersiach, który przypominać ma zawsze o ich służbie.


Wyrocznia:

Wyrocznią zawsze zostaje ta z kapłanek, która w noc żałoby po śmieci poprzedniej Wyroczni, dozna objawienia. Od czasów zarania Zakonu zawsze jest to tylko jedna kapłanka i zawsze objawienie następuje po śmierci poprzedniej Wyroczni. Moc objawień pochodzić ma ponoć z Kamienia, głazu, który stał się przyczyną pielgrzymki założycieli Zakonu. Głazu, okruchu Księżyca. Cząstki Bogini. Otoczony czcią od niepamiętnych czasów przynosił wizję Wyroczni a ona wizje te głosiła ustami swoich akolitów, Wiedzących. Wszystkie wizje Wyroczni spisywane są przez Wiedzących i poszukuje się zawsze odnośników w historii, które pozwolą umocować chaotyczne niejednokrotnie obrazy. Raz do roku kilku Wiedzących rusza w asyście Rycerzy Zakonu, nieść słowa Wyroczni światu. Zawsze są to te słowa, które dotyczą najbliższej przyszłości kraju i które są najprzejrzystszą z wizji.