Wyświetl Pojedyńczy Post
Stary 24-10-2008, 23:53   #2
Rudolf
 
Rudolf's Avatar
 
Reputacja: 1 Rudolf to imię znane każdemuRudolf to imię znane każdemuRudolf to imię znane każdemuRudolf to imię znane każdemuRudolf to imię znane każdemuRudolf to imię znane każdemuRudolf to imię znane każdemuRudolf to imię znane każdemuRudolf to imię znane każdemuRudolf to imię znane każdemuRudolf to imię znane każdemu
Produkcja piwa w Elblągu


W XVI i w XVII w. cech browarników (niem. Maltzenbräuer) istniejący w Starym Mieście Elblągu zrzeszał przedsiębiorców finansujących i organizujących produkcję piwa, którzy zatrudniali piwowarów – fachowców (zwanych tu Schuffenbrauer), odpowiedzialnych za techniczną stronę produkcji trunków. Nie wiadomo, ilu członków liczył wtedy cech. Sukcesywnie przyjmowano do niego nowych mistrzów, choć w różnej liczbie, zależnie od istniejącej koniunktury na piwo. W omawianym okresie rocznie było to średnio 7-13 osób, maksymalnie 22 (1610/1611 r.), minimalnie zaś 3 (1632 r.). W jednym roku (1660/1661) nie przyjęto nikogo. Był to niesprzyjający czas dla produkcji browarniczej – po okupacji szwedzkiej, pladze głodu i zarazie. Z kolei wraz ze wzrostem popytu na piwo i rosnącą jego produkcją cech powiększał grono mistrzów. Nowi bracia wnosili odpowiednie opłaty. Wysokość tych wpłat oraz zakres uzyskiwanych uprawnień były różne. Prawdopodobnie zależały od obywatelstwa, tzn. czy kandydaci pochodzili z samego Starego Miasta Elbląga, czy spoza niego.




Cech browarników posiadał własne panwie warzelnicze (duże miedziane naczynia do warzenia brzęczki, mocowane nad paleniskiem na żelaznych belkach i podstawach), ponosił też koszty związane z ich zakupem lub naprawą. Do obsługi panwi najmował piwowarów (od 3 do 7), którzy warzyli piwo dla członków organizacji. Piwowarzy otrzymywali wynagrodzenie w zależności od ilości sporządzonego napoju oraz dodatkowe sumy pieniędzy – „na kaftan”, na korzystanie z łaźni, „na buty”. Od każdego waru (ilości uwarzonego piwa) browarnicy wpłacali do kasy bractwa odpowiednią kwotę. Liczba warów w poszczególnych latach była zmienna, wynosiła od 323 do 791. Ożywienie produkcji piwowarskiej nastąpiło w okresie od 1646 do 1657 r. i 1681-1700, a gwałtowny jej spadek na początku lat sześćdziesiątych XVII w. Najwięcej piwa wytwarzano w miesiącach wiosennych (od marca do maja) i zimowych (w listopadzie i grudniu), gdy warunki klimatyczne były najdogodniejsze (wiosną) i po wejściu na rynek nowych zbiorów (zimą), a zarazem przed świętami – Wielkanocą i Bożym Narodzeniem.

Prócz lokalnych trunków Elblążanie nabywali też piwo wytwarzane we wsiach oraz w innych ośrodkach, głównie w Świętej Siekierce oraz w Lubece, Brunszwiku i Rostoku. Miejscowy cech próbował przeciwdziałać tej konkurencji.

źródło: Andrzej Klonder, Kwartalnik Historii Kultury Materialnej, 1980/2
 

Ostatnio edytowane przez Rudolf : 27-10-2008 o 19:16.
Rudolf jest offline   Odpowiedź z Cytowaniem