| Ewela zerwała się z łóżka. Obudził ją dźwięk komórki. To Keyti, to Keyti! O Boże, która godzina?!- pomyślała zdezorientowana. Miała wcześniej wstać, elegancko sie ubrać i upiec czekoladowe babeczki. A tu proszę, nic nie przygotuje i jeszcze do tego się spóźni! Nie może tego zrobić, zawsze wszystko robi dokładnie, zawsze wszystko dopina na ostatni guzik. Perfekcjonizmu nauczyło ją dwuletnie małżeństwo, a także praca, którą wykonuje.
Ewelina rozejrzała się po zawalonym bibelotami, papierami, ubraniami i książkami chemicznymi pokoju. To nie czas na porządki- pomyślała. Poleciała szybko do łazienki. Dzwoniąc po taksówkę, wkładała zielona sukienkę. Już będąc w samochodzie, czesała włosy i malowała usta czerwoną szminką. Jakie to szczęście, że Adrian wraca do Olsztyna- myślała, mijając właśnie szkołę tańca. Ale dlaczego zaspała? Przecież nigdy jej się to nie zdarzało... Gdyby jej mąż nie wyjechał, gdyby był z nią teraz, w tak ważnym dla niej momencie pewnie wszystko potoczyłoby się inaczej... |