Stacja kontroli chaosu przypominała trochę
dom z papieru czy może raczej
mroczną wieżę.
Schwytany w światła cień wiatru zwiastujący najpewniej
koniec świata w Breslau, wyśpiewał mi do ucha piosenkę o znanym refrenie:
świat jest pełen chętnych suk i nikt tu się nie wymknie. Chciałbym być
królem bezmiarów nawet
nigdziebądź i pleść
opowieści niesamowite. Ja lub my,
łowcy dusz, czy raczej mieszkańcy
świata Zofii ze znanej
trylogii rzymskiej, pytamy wciąż czy nasze
imię Róży jest godne?
Został tylko jeden
