Zając chlipnął raz i drugi,
łezkę otarł, ruszył nosem,
pyszczek miał szarawe smugi,
obolałe łapki bose.

Zerknął smutny na biedronkę
chociaż go pocieszyć chciała,
z wrażenia machnął ogonkiem;
mina jego wciąż zbolała…

Chciał się jakoś wytłumaczyć,
że on musi już do domu,
że mamusię chce zobaczyć,
nie chce mówić nic nikomu…

„Może borsuk niech zwierzątkom…” –
zaczął cicho, przerywając –
„…powie wszystko od początku.
A nie jakiś mały zając?...”

I pół kroku zrobił prawie
Przestraszony, że się ruszył:
„Ja was teraz tu zostawię…”
…ja do domu bardzo muszę!”

Jakiś głos go przystopował,
niespodzianie jak spod ziemi,
malec uszy pod się schował,
sam by skryć się chciał pod nimi…

„Dzie… dzień dobry” – słabo dygnął -
sam nie wiedząc co też robi,
na dźwięk głosu aż się wzdrygnął;
do ucieczki znów sposobił.

Patrzy – kogut stoi blisko…
On jest miły dla zająca?
Czy jest groźne to ptaszysko?
Czego będzie chciał od brzdąca?...