Ciężko tak po prostu wrócić
I wystąpić przed wszystkimi,
Prosto w oczy prawdą rzucić,
Potem porozmawiać z nimi.

Ale trzeba ruszyć w drogę,
Zebrać się wewnętrznie w sobie,
Pewnie łatwiej jest dać nogę,
Zamiast stawać przed tym drobiem.

Jednakże takowe wyjście,
Bohaterom nie wypada.
W drogę zatem, na obejście,
Skoro taka mędrca rada!

Poszli więc wszyscy jak stali,
Znajomą drogą przez pola,
Mimo, że się trochę bali.
Taka im przypadła dola.

Chociaż trasa dobrze znana,
Coś jakby nie pasowało.
Dróżka wszakże to ta sama.
Czy to wody było mało?

Wtem niezwykły słuch zajęczy,
Wykrył głoski, jakby w mowie.
Kto tam w krzakach cicho jęczy?
Czyżby to był właśnie człowiek?