Kerm

Akcent Francesci skojarzył się Ekhardowi ze słońcem. Tileą. I Gianną...

- Nigdy nie zdołam się odwdzięczyć - powiedział.
Jego rozmówczyni, o pół głowy niższa od niego brunetka, uśmiechnęła się. W jej oczach koloru morza zabłysły wesołe ogniki. Poklepała mężczyznę po ramieniu.
- Wszak już o tym rozmawialiśmy, Ekhardzie. Przecież nie mogłam cię tam zostawić. Każdy postąpiłby tak, jak ja.
Ostatnie zdanie było z pewnością niezgodne z prawdą. Niejeden nie dość, że nie udzieliłby pomocy, to jeszcze by go ograbił...
Ale nie zamierzał się spierać, zwłaszcza w tej chwili.
- Uważaj na siebie, Ekhardzie. - Siostrzanym całusem przypieczętowała pożegnanie.
- Do zobaczenia, Gianno - powiedział.

Po paru sekundach potrząsnął głową, odpędzając wspomnienia. Był nad wyraz daleko od słonecznej Tilei. I nie tylko on...

- Przepraszam bardzo - uśmiechnął się przepraszająco. - Pozwoli pani, Francesco, że zajmę pani chwilę czasu?

- Pozwolę - kobieta uśmiechnęła się rozbawiona.

Ekhard nie zamierzał stać jak kat nad swoją rozmówczynią. Traktując jej słowa jak przyzwolenie zajął miejsce przy tym samym stole.

- Wybaczy pani zainteresowanie... Cóż pani robi tak daleko od południowego słońca? Czyżby i panią przyniosła tu chęć odszukania tego mitycznego skarbu? - Znaczącym wzrokiem spojrzał na rudowłosą kobietę, która przed chwilą dość głośno o owym skarbie mówiła.

Ponownie spojrzał na Francescę.

Francesca spojrzała w kierunku rudowłosej, po czym potrząsnęła głową energicznie.

- Nie, to nie skarb mnie tu przyciągnął.

Ekhard uśmiechnął się leciutko.

- Pewnie i lepiej. Szukanie skarbów zwykle jest jak próba złapania tęczy.

Oderwała spojrzenie od rudowłosej i spojrzała Ekhardowi prosto w oczy.

- A próbował pan? - spytała całkiem poważnym tonem, by po chwili zacząć się śmiać. - Proszę mi wybaczyć.

Ekhard odpowiedział uśmiechem.

- Nie ma sprawy...

Zamilkł na moment.

- Zdarzyło się... - kontynuował. - Nasze przygody zdałyby się na przestrogę dla wszystkich. - Chociaż na twarzy ciągle malował się uśmiech, to w jasnoniebieskich oczach przez moment pojawił się cień. - O mały włos stracilibyśmy życie, a potem okazało się, że ktoś był od nas szybszy...

- Przejrzałem wszystko dokładnie - powiedział Brok. - Faktycznie, były tam ukryte drzwi. Tyle tylko, że ta cała tajna komnata była pusta. A dokładniej - stał w niej pusty kufer.
- Znalazłem jeszcze to...
Rzucił Rahlowi monetę. Złoto błysnęło w blasku płomieni.
- Zagrzebała się w piasku - wyjaśnił.
- Spóźniliśmy się - skomentował ten fakt Rahl i wzruszył ramionami. - Zdarza się. Raz na wozie...
- ...raz w nawozie - dokończył Brok.
Wszyscy roześmiali się, choć w niektórych głosach brzmiała nuta zawodu.

- Dla nas została pusta skrzynia... - dodał po sekundzie.

Francescę zaskoczyła jej własna celność: żartobliwe pytanie doczekało się poważnej odpowiedzi. Zdziwiła ją też szczerość odpowiedzi. W jej oczach pojawiło się zaciekawienie.

- Niezbyt przyjemne zakończenie - stwierdziła po chwili. - Rozumiem więc, że pan także nie przybył do "Czwartej mili" dla skarbu.

- Proszę mi mówić po imieniu - zaproponował Ekhard. - A jeśli chodzi o Czwartą milę... Raczej trafiłem tu po poszukiwaniach. I teraz zastanawiam się raczej, co robić dalej...

- W porządku, przejdźmy na ty - kobieta skinęła lekko głową. - Mam podobny kłopot. Wyjazd stąd jest ponad moje finanse, a pozostanie tu równa się tym samym. Sytuację pogarsza jeszcze zbliżająca się zima.

- Miło mi, Francesco - uśmiechnął się.

W ich rozmowę wdarły się nagle głośne przechwałki Josefa Huldbringena.
Uśmiech Ekharda zmienił się w lekko kpiący.

- Oby się nie okazało, że jest z nim jak z przysłowiową krową... - wyszeptał, tak, by jego słowa dotarły tylko do uszu Francesci. - Oto przykład człowieka, który w przeciwieństwie do nas ma pełny trzos. Jeszcze - dodał równie cicho.

Kobieta spojrzała na niego, marszcząc lekko brwi. Pochyliła się delikatnie w stronę Ekharda.

- Owszem, może go stracić w każdej chwili. Pytanie tylko na czyją korzyść.

- To akurat nie moja specjalność - westchnął z pewnym odcieniem żalu. - Chyba, żeby mi ją podarował. Ale nie sądzę, by miał tak dobre serce - uśmiechnął się.
- Bohater wczorajszej awantury z pewnością należałby do skłonnych zaopiekować się tym trzosem. A inni? Nie chciałbym rzucać bezpodstawnych w gruncie rzeczy oskarżeń.
- Poza tym, może wszystko przepić lub przepuścić "Pod..." - nie dokończył.

Przy Francesce nie wypadało wspominać o przybytku Madame Herty.

- Ofiary losu z nas - mruknęła pod nosem, po czym dodała głośniej - ale powiedzmy sobie szczerze: większość zebranych tu - powiodła dłonią po sali - wygląda jak specjaliści w spotykaniu ludzi w ciemnych zaułkach i pozbawianiu ich trzosu, a czasem i życia. Chyba będzie trzeba znaleźć sobie jakieś zajęcie albo wiać stąd póki można.

- Póki można - Ekhard pokiwał głową. - Jeszcze śniegi nie zawiały drogi... Na upartego starczyłoby kupić prowiant i ruszyć, ale na piechotę i samemu to średnio rozsądne wyjście.
- Miałem nadzieję, że karawana Gorba, która ma tu dotrzeć na dniach - mówił dalej - wraca z powrotem. Wtedy można by się zabrać z nim.

Zmarszczyła brwi, jakby rozważała wszystkie za i przeciw. Po chwili uniosła głowę i skinęła nią nieznacznie.

- Karawana... To nie jest głupi pomysł, Ekhardzie. Nawet bardzo rozsądny.

- Miałem nadzieję, że ci się spodoba. Nie sądzę, by Gorb miał coś...

Przerwał na moment, bo posługacz postawił na ich stole dwa kufle piwa. Ekhard uniósł kufel i ukłonem podziękował fundatorowi.

- Nie sądzę - kontynuował przerwane zdanie - by Gorb miał coś przeciwko dodatkowym osobom. Przejazd można odpracować albo zapłacić...

Francesca również uniosła kufel w geście niemego podziękowania, po czym upiła łyk pienistego piwa.

- A co jeśli Gorb się nie zgodzi? - spytała unosząc lekko brwi. - Zawsze trzeba mieć jakiś plan w zanadrzu. Czy ty masz jakiś?

- To byłoby niemiłe ze strony Gorba. - Podobnie jak rozmówczyni wypił łyk piwa.

- W ostateczności mogę przyjąć propozycję Snogara. - Uśmiechnął się ponuro. - Stary Thordwalson proponował mi spółkę w przyszłorocznych poszukiwaniach skarbu. Jeśli zapewni mi wikt i kwaterę przez zimę, to mogę zaryzykować. Nawet za coś tak niepewnego, jak udział w zyskach. Ale to ostateczność.

Wypił kolejny łyk piwa.

- Dość trudno byłoby w tej dziurze znaleźć jakąś pracę. - Pokręcił głową. - Jeśli nie będzie innego wyjścia, to ruszę sam w stronę cywilizacji. Lub z kimś, kto woli ryzyko na szlaku od śmierci głodowej tutaj.

Francesca pokiwała lekko głową.

- Podobasz mi się. Masz głowę na karku, a o takich ludzi trudno - stwierdziła, odstawiając kufel. - Jeśli chodzi o wyruszenie w stronę cywilizacji to możesz na mnie liczyć.

Ekhard przyglądał się jej przez moment, potem skinął głową.

- Proponowałbym poczekać jeszcze trzy dni. Jeśli do tego czasu Gorb nie przybędzie, ruszamy. Zobaczymy, u kogo dostaniemy taniej prowiant, u Snogara, czy u Paula, a potem... w drogę.

Uniósł kufel z piwem.

- Twoje zdrowie, towarzyszko podróży.

- Twoje także, Ekhardzie - kobieta ze śmiechem uniosła kufel. - Aby nam szczęście sprzyjało.