Sayane

Anzelm, reakcja drowki nie zaskoczyła Cię zbytnio. Phaere znalazła sobie najwyraźniej ciekawszą zabawkę niż tajemnicze znaki, gdyż wygłosiwszy swą przemowę odwróciła się do niewielkiego wodospadu wypływającego ze ściany, wyciągając w jego stronę ubrane w rękawiczki dłonie.

Z chwilą, gdy dłonie kobiety znalazły się nad mlecznym kamieniem wszyscy odczuliście, jak gdyby nadludzka siła porwała Was w górę, wyrywając niemal kończyny ze stawów, a dusze z ciał. Sala wiruje wokół Was, podczas gdy ze wszystkich sił staracie się utrzymać przytomność. Przed oczami z zawrotną prędkością przesuwają Wam się obrazy skalistej kotliny pełnej spalonych, zburzonych budynków, porozrzucanych kości, pogiętych, zardzewiałych zbroi; mieszając się z widokiem miasta w pełni chwały, oraz migawkami bitwy, jaka się tam rozegrała. Olbrzymie piekielne stwory, z rodzaju tych, jakie widuje się tylko w książkach walczące z zastępami zuithów i shalarinów; stada lilendów śpiewające bojowe pieśni wśród gradu strzał wysyłanych przez kościanych łuczników; zabójcze gałęzie hamadraid palone przez płomienie salamander i magów; a wszystko to oblane tęczowym światłem bijącym z wybuchów powodowanych przez moc tei'ner skierowaną na przytuloną do wschodniej skały czarną fortecę. Wokół Was latają strzały, kamienne pociski, spadający z wysoka martwi wojownicy i powietrzne wierzchowce... Huk bitwy jest ogłuszający.

W końcu świat przestaje wirować, a Wasza trójka upadac bezwładnie na trawę i kamienie - oszołomieni, półprzytomni... Dopiero po dłuższej chwili jesteście w stanie skupić uwagę na tyle długo, by przekonać się, że świątynne drzewo zniknęło, a Wy znajdujecie się w olbrzymiej górskiej kotlinie, otoczeni przez rozpadające się budynki, oraz rozsypujące się szkielety dawnych obrońców i napastników. Szczyty gór toną w czarnej mgle, która gęsto otula także ich niższe partie. Powietrze jest ciężkie, wypełnione odorem spalenizny, rozkładu i śmierci. Macie wrażenie, że z każdym oddechem wchłaniacie w siebie złowróżbną atmosferę tego miejsca, która sprawia, że z przerażającą jasnością zdajecie sobie sprawę ze swojej sytuacji: bez zapasów, wody, niemal bezbronni stoicie pośrodku domeny wroga.

W Imil.


Selena, Fosth'ka, nagłe tąpnięcie mocy przerwało Waszą konwersację i sprawiło, że obie upadłyście na ziemię z uczuciem, że wysoki, metaliczny gwizd zaraz rozerwie Wam głowy. Pełzniecie bezradnie po podłodze - czarodziejka fizycznie, tei'ner odruchowo wykonując podobne gesty - pragnąc chwycić się czegoś, ukryć przed obezwładniającą mocą wypełniającą Wasze całe jestestwa, próbującą wedrzeć się przemocą w Wasze serca i dusze.

Minęło zaledwie kilka sekund (choć wydawało się Wam, że Wasza walka o przetrwanie trwała wiele godzin) i moc zniknęła tak nagle, jak się pojawiła. Wisicie obie na środku sklepu w powoli rozwiewającym się kokonie z zielonej mgły i liści, który najwyraźniej ochronił Was przed... czymś, co odeszło. Po chwili stoicie już na podłodze, kierując się w stronę wyjścia.

Miasto wygląda tak jak przedtem - z wyjątkiem tego, że konie zerwały się z postronków i pognały wgłąb lasu, skąd dobiega Was ich przerażone rżenie. Jednak coś jeszcze się zmieniło, czujecie to obie. Wraz ze zniknięciem koni zniknęły z miasta wszelkie oznaki życia.

Zostałyście w Miee'sitil na prawdę same.