lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post - Experiment 18: Eisig Donner [Storytelling]

Vavalit · 05-05-2009, 16:58

[MEDIA]http://www.youtube.com/watch?v=xJ_Ylu4Kyf4[/MEDIA]

14:53
02.07.1990
Szpital Św. Józefa
Nowy York

Thomas Johnson, dziennikarz New York Times szedł powolnym krokiem w głąb szpitalnego korytarza. Nowy temat, nowy artykuł tylko o tym myślał. Jakiś generał przerwał milczenie i chce rozmawiać. Tylko o czym? Mord cywili? Eksperymenty na ludziach? Druga strona wojny? Jeszcze kilka kroków zostało do odpowiednich drzwi. Wziął głęboki oddech i otworzył drzwi.
W pomieszczeniu leżał stary, bardzo schorowany generał. Zapewniono mu najwyższe standardy. Wygodne łóżko, dobry telewizor, prawie że cały pokój. Na szafce z boku leżały nieładnie porozrzucane papiery. Obok nich stała ramka ze zdjęciem przedstawiającym generała wraz z rodziną. Piękna żona i dwie sympatyczne nastoletnie córki. Zdjęcie oczywiście miało już kilka, a nawet kilkanaście lat.
- Johnson? Thomas Johnson? – zamruczał niewyraźnie generał Hudson
- Tak - odpowiedział – Prosił pan o przyjście. Ponoć ma pan ciekawy temat na artykuł.
Generał podniósł się trochę i oprał plecy o ścianę. Wskazał ręką krzesło. Dziennikarz podszedł we wskazywane miejsce i przyniósł krzesło na którym zaraz usiadł.
- Nie mam dużo czasu, jestem jeszcze dzisiaj umówiony z jednym z policjantów w sprawie tutejszych tajemniczych zabójstw. – Thomas wyjął notatnik – Proszę opowiadać.
Generał zamknął na chwilę oczy po czym zapytał:
- Wierzy pan w zjawiska wykraczające poza ludzkie pojęcie?
Dziennikarz zdziwiony pytaniem odpowiedział:
- Mój zawód nie pozwala mi wierzyć we wszystko.
- To czas zacząć. – Generał wziął jakąś kartkę z szafki – Też tak myślałem dopóki nie znalazłem się na Antarktydzie. W czasie wojny zostałem dowódcą pewnego małego oddziału specjalnego nazywającego się AFG Alliance Force Group. Wszystkie dokumenty z tym związane zostały zniszczone a sprawa utajniona. Jestem ostatnim żyjącym świadkiem tamtych wydarzeń. Chciałem opowiedzieć o jednym z zadań, pozornie nieciekawym. …

Rok 1942
Okolice bazy Eisig Donner
Antarktyda

Mieliśmy wejść w szeregi wroga i sabotować tamtejszy projektu. Co tam się działo nie wiedzieliśmy.
Przed oczyma biel. Gdzieniegdzie da łosię zauważyć zarys gór lodowych. Rod Enfield, pierwszy pilot samolotu, przetarł wolną ręką oczy. Nieraz zdarzało mu się lecieć we mgle nad Anglią przy zerowej widoczności jednak jeszcze nigdy nie leciał przy tak niskiej temperaturze. Z tyłu, pomimo głośnej pracy silników, słyszał pomruki pozostałych członków załogi z dowódcą na czele. Według podanych im wytycznych, powinni znaleźć się w pobliżu miejsca lądowania za kwadrans.
Wtem uwagę pierwszego pilota zwróciła lampka sygnalizująca. Migała bladym żółtym światłem.
- Przejmij stery - rzucił do drugiego pilota, Petera Jonesa.
- Coś nie tak? - spytał.
- Zaraz się przekonamy... - odpowiedział.
Wstał z fotela i lekko przygarbiony, przeszedł przez luk pasażerski. Żołnierze ucichli i spoglądali na mężczyznę, który podszedł do jednego z małych okien. Przetarł szybę rękawicą i obserwował prawe skrzydło samolotu. To samo uczynił z lewym. Nieco zdziwiony wrócił do kokpitu.
- Nic - oznajmił siadając na fotel.
Peter przytaknął, zerknął jeszcze raz na lampkę i parsknął. Do kokpitu przecisnął się pułkownik George Hudson.
- Coś nie tak?
- "Betty" stroi fochy... - oznajmił. - Damy sobie radę - dodał chcąc przekonać dowódcę a po części samego siebie.
Pułkownik skinął głową i wrócił na miejsce. Lecieli spokojnie jeszcze przez dziesięć minut gdy nadeszła pora lądowania. Rod rozejrzał się po pulpicie sterowniczym. Wykaz wysokościomierza wydał mu się podejrzany.
- Schodziłeś niżej? - zapytał.
- Nie - odrzekł zdumiony pytaniem towarzysz. - Utrzymywałem kurs przez cały czas.
Nagle samolotem coś szarpnęło. Na oko zwykła turbulencja lecz wszystkie wskaźniki zaczęły dziwnie się zachowywać.
- Co do cholery... - mruknął stukając palcem w szybkę pokładowego kompasu.
Obaj piloci zachowali jednak zimną krew. Zapięli pasy. To samo polecili pozostałym. Jeszcze nigdy nie byli w podobnej sytuacji. Przyszło im teraz lądować w oparciu o własne umiejętności. Bywało gorzej.
Pierwszy pilot przejął stery. Samolot powoli zaczął schodzić coraz niżej. Maszyną rzucały silne wiatry. Ryk silników narósł. Wtem ujrzeli linię brzegu. Kierowali się prosto na taflę wody! Rod momentalnie wykonał zwrot w prawo. Lecieli teraz parę metrów nad ziemią. Chwilę później wszyscy członkowie załogi poczuli jak maszyna uderza o grunt. Rozległ się pisk opon. Wciąż rozpędzony samolot wpadł w poślizg i sunął teraz po lodzie przechylając się na obie strony. W końcu maszyna zatrzymała się spory kawałek od miejsca, w którym powinna osiąść.
- Kolejne szczęśliwe lądowanie! - rzekł z zadowoleniem, odgarnąwszy włosy z czoła.
Rod Enfield rozpiął pasy, wstał i ruszył ku włazowi na tyłach samolotu. Pchnął przymarzniętą dźwignię a drzwi ustąpiły ze zgrzytem. W twarz mężczyzny uderzył mroźny powiew. Słońce, choć słabe, świeciło w oczy. Dokoła roztaczały się lodowe pustkowia.
Pułkownik zebrał swoich ludzi i wyprowadził na zewnątrz. Po drodze poklepał pilotów po plecach.
Na horyzoncie, u podnóża niewielkiego wzniesienia widać było samotny aczkolwiek rozległy budynek.

Dwa tygodnie później
Baza Eisig Donner
Antarktyda

Antarktyda. Południowe krańce ziemi. Lodowe pustkowia, nietknięte wojną. Mróz i niemal egipskie ciemności. Poza jednym małym, jarzącym się na horyzoncie, punktem. Baza niemiecka zbudowana tutaj z rozkazu wysoko postawionych urzędników Rzeszy. Niewiele osób wiedziało o istnieniu tej placówki, a jeszcze mniej było wtajemniczonych w to, co się za tym tak naprawdę kryło.
Zawierucha nasilała się. Dwie postacie brodziły po kolana w gęstym śniegu, kierując się w stronę bazy, za sobą zostawiając maszt radiostacji. Wiatr nieubłaganie wzbierał, widoczność była praktycznie zerowa. Wreszcie zauważyli znajome mury i wielkie drzwi ze swastyką. Zawyła syrena, a wrota otworzyły się ze skrzypieniem, wpuszczając dwójkę inżynierów do środka. Jeden ze stojących przy wejściu strażników przekazał im, by udali się do generała Ziegla zdać raport. Ruszyli niezwłocznie. Wiedzieli, że Georg Ziegel nie był człowiekiem cierpliwym. Miłym i serdecznym zresztą też nie, o czym za chwilę mieli się przekonać.
Ziegel: Jak to sygnał odzyskamy dopiero za trzy godziny!? ScheiBe!

Jeden z inżynierów nieśmiało odezwał się: „Przykro mi, generale, ale przy tej śnieżycy nie uda nam się naprawić masztu. Prognostyce twierdzą, że zawierucha powinna ustąpić za około godzinę, a kolejne dwie w zupełności wystarczą nam na...

Ziegel: Stille! Powiedzcie mi lepiej, czy udało Wam się chociaż ustalić przyczynę, przez którą straciliśmy ten cholerny sygnał. – to mówiąc Ziegel podszedł do swojego okna, w które wstawione było lustro fenickie. Stamtąd miał widok na halę, po której, jak mrówki, uwijał się personel stacji. Zamyślił się.
Tym razem odezwał się drugi inżynier, nieco niepewnym głosem mówiąc: „Maszt na pewno nie uległ zniszczeniu z powodu warunków pogodowych. Nie sądzimy też, by była to sprawka jakichś zwierząt. Jedyne co pozostaje, to...
Ziegel: Sabotaż. Domyślałem się. Odmaszerować. I, kiedy skończy się śnieżyca, naprawcie ten przeklęty maszt. Za trzy godziny mam znów mieć sygnał. Musimy skontaktować się z Berlinem.
„Ja wohl, generale!” – odkrzyknęli obaj, po czym zniknęli za drzwiami. Generał podszedł i spojrzał znów przez okno na halę i ludzi pędzących to w jedną, to w drugą stronę.
„Szpiedzy”. – pomyślał – „Cholerni szpiedzy. Będę musiał mieć na nich wszystkich oko, na cały personel. A gdy znajdę tych alianckich gnojków...” – uśmiechnął się pod nosem – „ Przekonają się co czeka takich jak oni za sabotaż mojej stacji badawczej.”

Sztab
Okolice Londynu

- Dostaliśmy rozkaz odwołania AFG – zaśmiał się gen. Higgins – To od początku był głupi pomysł. Młodzi niedoświadczeni są, a dostali rozkaz szpiegowania jakieś super tajnego szwabskiego projektu.
- Ja od początku wiedziałem żeby się nie pierniczyć, a pierdolnąć od razu jakąś bombę. – Podirytowany Generał Derrick zaczął – Ale nie, wszyscy prawie że jednomyślnie chcieli wysłać szpiegów. A teraz stracimy kolejny samolot czy tam łódź podwodną by tamtych frajerów ewakuować. Do cholery jak tak mamy robić to nigdy tej wojny nie wygramy. W dupę dostajemy na każdym froncie. – zatrzymał się, pomyślał i zapytał – Co mamy wysłać aby ich odebrać?
- Tak, bym nie zaczął z tobą rozmowy na ten temat gdyby nie fakt że to właśnie ty masz wysłać jedną ze swoich łodzi podwodnych. Któregoś z Graph`ów…

--------

Witam w rekrutacji do mojej nowej sesji Experiment 18: Eisig Donner.
Potrzebuję kilku graczy (2/3) do wcielenia się w rolę alianckich szpiegów. Akcja nie będzie mocno związana z historią, historia to tylko tło całej opowieści. Faktycznie sesja ma być horrorem. Jak zapewne się domyślacie coś się rozwali, coś ucieknie i coś się będzie działo. Musicie tylko przetrwać trochę czasu w bazie do czasu przypłynięcia waszego środka ewakuacji. Będzie gorąco.
2 graczy już mam. (próbki literackie we wstępie, Rode napisał tekst o lądowaniu, a Czajnik o sytuacji w bazie). Czyli jako tako widzicie z kim będziecie grali.
Rekrutacja będzie trwać do 19 maja (chyba że 3 karty wpłyną do mnie szybciej).

Wzór karty postaci:
Imię i Nazwisko:
Wiek:
Pochodzenie:
Wygląd:
Charakter:
Historia:
Umiejętności:
Inne:

No to by było na tyle.

05-05-2009, 16:58	#1
Vavalit Reputacja: 1	Experiment 18: Eisig Donner [Storytelling] [MEDIA]http://www.youtube.com/watch?v=xJ_Ylu4Kyf4[/MEDIA] 14:53 02.07.1990 Szpital Św. Józefa Nowy York Thomas Johnson, dziennikarz New York Times szedł powolnym krokiem w głąb szpitalnego korytarza. Nowy temat, nowy artykuł tylko o tym myślał. Jakiś generał przerwał milczenie i chce rozmawiać. Tylko o czym? Mord cywili? Eksperymenty na ludziach? Druga strona wojny? Jeszcze kilka kroków zostało do odpowiednich drzwi. Wziął głęboki oddech i otworzył drzwi. W pomieszczeniu leżał stary, bardzo schorowany generał. Zapewniono mu najwyższe standardy. Wygodne łóżko, dobry telewizor, prawie że cały pokój. Na szafce z boku leżały nieładnie porozrzucane papiery. Obok nich stała ramka ze zdjęciem przedstawiającym generała wraz z rodziną. Piękna żona i dwie sympatyczne nastoletnie córki. Zdjęcie oczywiście miało już kilka, a nawet kilkanaście lat. - Johnson? Thomas Johnson? – zamruczał niewyraźnie generał Hudson - Tak - odpowiedział – Prosił pan o przyjście. Ponoć ma pan ciekawy temat na artykuł. Generał podniósł się trochę i oprał plecy o ścianę. Wskazał ręką krzesło. Dziennikarz podszedł we wskazywane miejsce i przyniósł krzesło na którym zaraz usiadł. - Nie mam dużo czasu, jestem jeszcze dzisiaj umówiony z jednym z policjantów w sprawie tutejszych tajemniczych zabójstw. – Thomas wyjął notatnik – Proszę opowiadać. Generał zamknął na chwilę oczy po czym zapytał: - Wierzy pan w zjawiska wykraczające poza ludzkie pojęcie? Dziennikarz zdziwiony pytaniem odpowiedział: - Mój zawód nie pozwala mi wierzyć we wszystko. - To czas zacząć. – Generał wziął jakąś kartkę z szafki – Też tak myślałem dopóki nie znalazłem się na Antarktydzie. W czasie wojny zostałem dowódcą pewnego małego oddziału specjalnego nazywającego się AFG Alliance Force Group. Wszystkie dokumenty z tym związane zostały zniszczone a sprawa utajniona. Jestem ostatnim żyjącym świadkiem tamtych wydarzeń. Chciałem opowiedzieć o jednym z zadań, pozornie nieciekawym. … Rok 1942 Okolice bazy Eisig Donner Antarktyda Mieliśmy wejść w szeregi wroga i sabotować tamtejszy projektu. Co tam się działo nie wiedzieliśmy. Przed oczyma biel. Gdzieniegdzie da łosię zauważyć zarys gór lodowych. Rod Enfield, pierwszy pilot samolotu, przetarł wolną ręką oczy. Nieraz zdarzało mu się lecieć we mgle nad Anglią przy zerowej widoczności jednak jeszcze nigdy nie leciał przy tak niskiej temperaturze. Z tyłu, pomimo głośnej pracy silników, słyszał pomruki pozostałych członków załogi z dowódcą na czele. Według podanych im wytycznych, powinni znaleźć się w pobliżu miejsca lądowania za kwadrans. Wtem uwagę pierwszego pilota zwróciła lampka sygnalizująca. Migała bladym żółtym światłem. - Przejmij stery - rzucił do drugiego pilota, Petera Jonesa. - Coś nie tak? - spytał. - Zaraz się przekonamy... - odpowiedział. Wstał z fotela i lekko przygarbiony, przeszedł przez luk pasażerski. Żołnierze ucichli i spoglądali na mężczyznę, który podszedł do jednego z małych okien. Przetarł szybę rękawicą i obserwował prawe skrzydło samolotu. To samo uczynił z lewym. Nieco zdziwiony wrócił do kokpitu. - Nic - oznajmił siadając na fotel. Peter przytaknął, zerknął jeszcze raz na lampkę i parsknął. Do kokpitu przecisnął się pułkownik George Hudson. - Coś nie tak? - "Betty" stroi fochy... - oznajmił. - Damy sobie radę - dodał chcąc przekonać dowódcę a po części samego siebie. Pułkownik skinął głową i wrócił na miejsce. Lecieli spokojnie jeszcze przez dziesięć minut gdy nadeszła pora lądowania. Rod rozejrzał się po pulpicie sterowniczym. Wykaz wysokościomierza wydał mu się podejrzany. - Schodziłeś niżej? - zapytał. - Nie - odrzekł zdumiony pytaniem towarzysz. - Utrzymywałem kurs przez cały czas. Nagle samolotem coś szarpnęło. Na oko zwykła turbulencja lecz wszystkie wskaźniki zaczęły dziwnie się zachowywać. - Co do cholery... - mruknął stukając palcem w szybkę pokładowego kompasu. Obaj piloci zachowali jednak zimną krew. Zapięli pasy. To samo polecili pozostałym. Jeszcze nigdy nie byli w podobnej sytuacji. Przyszło im teraz lądować w oparciu o własne umiejętności. Bywało gorzej. Pierwszy pilot przejął stery. Samolot powoli zaczął schodzić coraz niżej. Maszyną rzucały silne wiatry. Ryk silników narósł. Wtem ujrzeli linię brzegu. Kierowali się prosto na taflę wody! Rod momentalnie wykonał zwrot w prawo. Lecieli teraz parę metrów nad ziemią. Chwilę później wszyscy członkowie załogi poczuli jak maszyna uderza o grunt. Rozległ się pisk opon. Wciąż rozpędzony samolot wpadł w poślizg i sunął teraz po lodzie przechylając się na obie strony. W końcu maszyna zatrzymała się spory kawałek od miejsca, w którym powinna osiąść. - Kolejne szczęśliwe lądowanie! - rzekł z zadowoleniem, odgarnąwszy włosy z czoła. Rod Enfield rozpiął pasy, wstał i ruszył ku włazowi na tyłach samolotu. Pchnął przymarzniętą dźwignię a drzwi ustąpiły ze zgrzytem. W twarz mężczyzny uderzył mroźny powiew. Słońce, choć słabe, świeciło w oczy. Dokoła roztaczały się lodowe pustkowia. Pułkownik zebrał swoich ludzi i wyprowadził na zewnątrz. Po drodze poklepał pilotów po plecach. Na horyzoncie, u podnóża niewielkiego wzniesienia widać było samotny aczkolwiek rozległy budynek. Dwa tygodnie później Baza Eisig Donner Antarktyda Antarktyda. Południowe krańce ziemi. Lodowe pustkowia, nietknięte wojną. Mróz i niemal egipskie ciemności. Poza jednym małym, jarzącym się na horyzoncie, punktem. Baza niemiecka zbudowana tutaj z rozkazu wysoko postawionych urzędników Rzeszy. Niewiele osób wiedziało o istnieniu tej placówki, a jeszcze mniej było wtajemniczonych w to, co się za tym tak naprawdę kryło. Zawierucha nasilała się. Dwie postacie brodziły po kolana w gęstym śniegu, kierując się w stronę bazy, za sobą zostawiając maszt radiostacji. Wiatr nieubłaganie wzbierał, widoczność była praktycznie zerowa. Wreszcie zauważyli znajome mury i wielkie drzwi ze swastyką. Zawyła syrena, a wrota otworzyły się ze skrzypieniem, wpuszczając dwójkę inżynierów do środka. Jeden ze stojących przy wejściu strażników przekazał im, by udali się do generała Ziegla zdać raport. Ruszyli niezwłocznie. Wiedzieli, że Georg Ziegel nie był człowiekiem cierpliwym. Miłym i serdecznym zresztą też nie, o czym za chwilę mieli się przekonać. Ziegel: Jak to sygnał odzyskamy dopiero za trzy godziny!? ScheiBe! Jeden z inżynierów nieśmiało odezwał się: „Przykro mi, generale, ale przy tej śnieżycy nie uda nam się naprawić masztu. Prognostyce twierdzą, że zawierucha powinna ustąpić za około godzinę, a kolejne dwie w zupełności wystarczą nam na... Ziegel: Stille! Powiedzcie mi lepiej, czy udało Wam się chociaż ustalić przyczynę, przez którą straciliśmy ten cholerny sygnał. – to mówiąc Ziegel podszedł do swojego okna, w które wstawione było lustro fenickie. Stamtąd miał widok na halę, po której, jak mrówki, uwijał się personel stacji. Zamyślił się. Tym razem odezwał się drugi inżynier, nieco niepewnym głosem mówiąc: „Maszt na pewno nie uległ zniszczeniu z powodu warunków pogodowych. Nie sądzimy też, by była to sprawka jakichś zwierząt. Jedyne co pozostaje, to... Ziegel: Sabotaż. Domyślałem się. Odmaszerować. I, kiedy skończy się śnieżyca, naprawcie ten przeklęty maszt. Za trzy godziny mam znów mieć sygnał. Musimy skontaktować się z Berlinem. „Ja wohl, generale!” – odkrzyknęli obaj, po czym zniknęli za drzwiami. Generał podszedł i spojrzał znów przez okno na halę i ludzi pędzących to w jedną, to w drugą stronę. „Szpiedzy”. – pomyślał – „Cholerni szpiedzy. Będę musiał mieć na nich wszystkich oko, na cały personel. A gdy znajdę tych alianckich gnojków...” – uśmiechnął się pod nosem – „ Przekonają się co czeka takich jak oni za sabotaż mojej stacji badawczej.” Sztab Okolice Londynu - Dostaliśmy rozkaz odwołania AFG – zaśmiał się gen. Higgins – To od początku był głupi pomysł. Młodzi niedoświadczeni są, a dostali rozkaz szpiegowania jakieś super tajnego szwabskiego projektu. - Ja od początku wiedziałem żeby się nie pierniczyć, a pierdolnąć od razu jakąś bombę. – Podirytowany Generał Derrick zaczął – Ale nie, wszyscy prawie że jednomyślnie chcieli wysłać szpiegów. A teraz stracimy kolejny samolot czy tam łódź podwodną by tamtych frajerów ewakuować. Do cholery jak tak mamy robić to nigdy tej wojny nie wygramy. W dupę dostajemy na każdym froncie. – zatrzymał się, pomyślał i zapytał – Co mamy wysłać aby ich odebrać? - Tak, bym nie zaczął z tobą rozmowy na ten temat gdyby nie fakt że to właśnie ty masz wysłać jedną ze swoich łodzi podwodnych. Któregoś z Graph`ów… -------- Witam w rekrutacji do mojej nowej sesji Experiment 18: Eisig Donner. Potrzebuję kilku graczy (2/3) do wcielenia się w rolę alianckich szpiegów. Akcja nie będzie mocno związana z historią, historia to tylko tło całej opowieści. Faktycznie sesja ma być horrorem. Jak zapewne się domyślacie coś się rozwali, coś ucieknie i coś się będzie działo. Musicie tylko przetrwać trochę czasu w bazie do czasu przypłynięcia waszego środka ewakuacji. Będzie gorąco. 2 graczy już mam. (próbki literackie we wstępie, Rode napisał tekst o lądowaniu, a Czajnik o sytuacji w bazie). Czyli jako tako widzicie z kim będziecie grali. Rekrutacja będzie trwać do 19 maja (chyba że 3 karty wpłyną do mnie szybciej). Wzór karty postaci: Imię i Nazwisko: Wiek: Pochodzenie: Wygląd: Charakter: Historia: Umiejętności: Inne: No to by było na tyle.