| Korneliusz był przerażony. Nigdy wcześniej nie widział czegoś takiego. Na wojnie często ludzie zostawali ranni, umierali. Jednak wybuch budynku. To było dla niego coś nowego. Zobaczył leżącego na ziemi żołnierza. Ten wpatrywał się w niego. Ich oczy się spotkały. McFilin podbiegł do niego. Ukucną przy rannym i odwrócił go.
- Trzymaj się, wszystko będzie dobrze - powiedział po niemiecku.
Z torby wyciągną zastrzyk z morfiną, zaaplikował ją żołnierzowi. Mężczyzna miał rozległo poparzenia, jednak one nie zagrażały życiu. Rana na ramieniu, wyglądała znacznie gorzej. Mężczyzna tracił dużo krwi. Korneliusz ponownie sięgną do torby. Tym razem wyjął nożyczki, rozciął koszulę by dostać się do rany. Przemył ją wodą, dopiero wtedy zobaczył tkwiący w środku kawałek blach. Widocznie podczas wybuchu tego nieszczęśnika trafił jakiś odłamek. Korneliusz spojrzał na twarz mężczyzny. Był młody, stanowczo zbyt młody żeby umierać. Na jego twarzy malowało się przerażenie. McFilin zabrał się do roboty. Usunięcie ciała obcego z rany było zadaniem nadrzędnym, nie stanowiło to większego problemu. Przyszedł czas na zatamowanie krwawienia. Szczęściem w tym nieszczęściu było to że żadna z tętnic nie została uszkodzona. Ponownie oczyścił ranę wodą, nie miał przyborów żeby szyć. Musiał wystarczyć zwykły opatrunek. Założył bandaż. Podniósł mężczyznę z ziemi i ruszył w kierunku ambulatorium. Zdawał sobie sprawę że tam bardziej się przyda niż na miejscu.
__________________
It matters little how we die, so long as we die better men than we imagined we could be - and no worse than we feared.
11-02-2013 - 18 -02.2013 - Nie ma mnie. |