| - Przepraszam, że ci przerywam, ale ta sprawa jest cięższa niż nam się wydawało - rzekł przygnębionym tonem. - Ona nie pamięta zupełnie niczego, nie zdziwiłbym się, gdyby całe to swoje dawne bogactwo i wpływy też sobie wmówiła - tak jak to, że ją porwaliśmy, czy - Maahr spojrzał na ciężko opartą o kontuar głowę nieumarłej. - czy to, że jest pijana w... trupa. Nie wiem, czy nie lepiej byłoby zgłosić to do straży, w końcu oni też są nieumarłymi i podlegają komuś, kto zna się na nekromancji lepiej od nas...
- W każdym razie nie zamierzam dłużej ryzykować, bo przez nią ciągle pakuję się w jakieś kłopoty, a przecież ciągle nie wiemy, kto był dla niej tak miły, że zrobił z niej zombie... - dodał po chwili.
Inglorin uniósł głowę znad pisanych listów, jego wzrok wskazywał na mentalną nieobecność. Umysł wciąż mielił informacje, które powinien zawrzeć w ilstach do rodziny. Od ponad tygodnia był poza domem, a już tęsknił straszliwie, chciał wiedzieć wszystko co się u jego najbliższych wydarzyło w ostatnim czasie, także miał wiele do opowiedzenia. Dopiero po chwili wlepiania wzroku w Maahr'a rozpoczął przemowę tak jak by był tylko i wyłączniena niej skoncentrowany.
- Wybacz, popełniłem błąd, powinniśmy poczwarę obudzić w bardziej ustronnym pomieszczeniu. Jeśli ktoś będzie nią zainteresowany to pewnie niebawem przyśle tu kogoś po zombiaka. Jeśli masz tu pokój to sugeruję abyś ją tam zaprowadził, choć jeśli jednak chcesz się wycofać z interesu to jest tylko i wyłącznie Twoja rzecz. Miej na uwadze, że nie koniecznie 'interes' będzie chciała zrezygnować z ciebie. Jak by nie było mamy naszyjnik, który jest coś wart, a przede wszystkim jest bardzo istotnym dowodem rzeczowym.
Zombi jest może pozbawiona pamięci, ale wydaje mi się, że jej umysł skrywa przed nią makabryczne wydarzenia, bo taki rytuał premiany żywego w nieumarłego to nic przyjemnego. Umysły żywych organizmów potrafią bronić się przed ekstremalnie negatywnymi doświadczeniami po przez zapomnienie i/lub wytworzenie własnej wizji świata, a cała świadomość jest strącana na dno otchłani umysłu. Krótko mówiąc, ona pamięta to co kiedyś było jej marzeniami, a prawdy jej umysł nie chce sobie przypomnieć. To jest tak jak z książką, musisz ją otworzyć aby przeczytać. - Po chwili namysłu dodał - oczywiście jest to metafora, my nie będziemy otwierać jej czaszki, ale postaramy się zrobić to przy pomocy psyhoanalizy, zgoda?
__________________
Świerszcz śpiewa pełen radości,
a jednak żyje krótko.
Lepiej żyć szczęśliwym niż smutnym. |