nie staje - paladynem się jest. Jest to powołanie, które może dosięgnąć człowieka w każdym wieku i każdej profesji. Jeśli jednak nie odpowie się na ten zew, nic się nie dzieje W podręcznikach i książkach jest to ''zawód'' wyraźnie męski - co prawda nie ma ograniczeń na temat grania kobietami, natomiast nigdzie nie spotkałam się z opisem wychowania paladynki. Osobiście podejrzewam, że kobiety w którymś momencie swojego życia spotykają życzliwego paladyna, który je szkoli; lub też ewoluują z wojowniczek czy kapłanek. Do pisania historii postaci zapewne opcja wychowania w zakonie lub posiadania paladyńskiego mentora będzie najbardziej praktyczna. Ale skoro zawód ten zależy głównie od powołania "dziki" paladyn bez szkół i mentorów zapewne też się znajdzie. Wszystko zależy tu od Was.

I - Nieopierzony podlotek o wielkich ambicjach, który chce zmienić cały świat i wszystkich uratować. Taka osoba ma na celu wyłącznie dobro. Nie toleruje półśrodków i ustępstw. Jest nieugięta i wytrwale dąży do swojego celu mając świeżo w pamięci nauki z akademii paladynów. Dąży do ideału rycerza bez skazy i zmazy. Po dogłębnej indoktrynacji przeprowadzonej w klasztorach, czy przez swoich mistrzów, kapłanów czy mnichów jest przekonany, że nauczyciele są nieomylni, a konflikt dobra ze złem ma wyraźną, widzialną granicę. Świeżo upieczony święty wojownik jest trochę zagubiony zauważając, że nie wszystko jest czarno-białe i musi brać to pod uwagę w swoich osądach.

II - Paladyn zapoznany z podstawami życia ale jeszcze nie mogący tolerować jakichkolwiek odstępstw. Wszystko go nieustannie dziwi i szokuje. Oswaja się z światem ale niestety nie do końca go rozumie i denerwuje go to. Taki niespełniony idealista z marzeniami o utopii.

III - Paladyn doświadczony, wie że życie to nie bajka ani romans rycerski i trzeba umieć odróżnić zło od głupoty, oraz tolerować to drugie jako nieodłączny element życia ludzkiego. Taka postać rozumie świat i akceptuje niektóre odstępstwa służące większemu dobru. Uznaje i używa mocy perswazji starając się dogadać z rasami inteligentnymi. Zawsze wybierze owocną dyskusję ponad bezmyślną eksterminację.

1. Broni dobra i aktywnie sprzeciwia się złu we wszelkiej postaci. Paladyn nie może bezczynnie patrzeć, gdy łamane jest prawo lub krzywdzeni są niewinni.
2. Zawsze walczy honorowo, szlachetnie i uczciwie. Jeśli jest to możliwe dąży do pojedynku. Nie stosuje zasadzek, trucizn itp. (ale może stosować różne rozwiązania taktyczne, np. wykorzystanie ukształtowania terenu na swoją korzyść). Wie, że zło rodzi zło a takie metody osłabiają jedynie ducha. Przedkłada dyplomację nad rozwiązania siłowe.
   
3. Wspiera swoich towarzyszy, inspiruje ich i chroni. Nie cofa się przed walką, chyba że jest ona bezsensowna (beznadziejna) - mierzy siły na zamiary. Poddaje się tylko w ostateczności; podobnie z ucieczką - wtedy też osłania tyły.
   
4. Sam przestrzega prawa i wymaga tego od innych. Jeśli paladyn nie zgadza się z danym prawem (czyli usankcjonowaną władzą) musi je uszanować, chyba że jest przekonany, że to prawo jest na prawdę złe.
5. Jest uczciwy, lojalny, prawdomówny, pokorny, odważny, sumienny i skromny. Świeci przykładem, jest ucieleśnieniem dobra. Jego honor to jego życie; szanuje również honor innych.
6. Jest litościwy względem przeciwników (np. nie wykazuje się okrucieństwem; jeśli wróg prosi o litość powinien mu ją okazać). Stara się również nawracać innych na ścieżkę dobra, a gdy to nie poskutkuje dopiero sięga po miecz. ALE: jeśli paladyn wykona "wykrycie zła" i okaże się, że np. rozbójnik jest "prawdziwie zły" wypuszczenie go będzie złym uczynkiem, gdyż taki osobnik stanowi zagrożenie dla innych. Paladyn ma również zapobiegać, nie tylko zwalczać skutki działania zła.
7. Idąc tym tropem: życie jest najwyższym dobrem, lecz w ostateczności lepiej zabić, by przynajmniej duszę uratować przed potępieniem.
   
8. Pomaga potrzebującym (jednak pomoc ta nie może przynosić pożytku siłom zła)
9. Z radością i pokorą służy swemu bogu i ludziom. Dobrze wykonane zadanie to dla niego największa nagroda, gdyż szczęście płynie z pomagania innym.
   
10. Postępuje zawsze zgodnie z naukami swojego boga, kodeksem i własnym charakterem. Wie, że czystość jego duszy ma realny wpływ na jakość mocy, jakimi włada
    

Weźmy paladynów Torma i Helma.
Paladyn biegnie za demonem, który [...] ranił jakiegoś wieśniaka, po czym otworzył bramę do swej domeny. Paladyn musi wybrać: albo zlituje się nad wieśniakiem i go uratuje lecząc, ale równocześnie pozwalając uciec demonowi; albo olewa wieśniaka i biegnie za demonem.
Rycerz Helma-strażnika pobiegnie za demonem żeby go ukarać, olewając wieśniaka, bo pokona większe zło, a wieśniak będzie ofiarą wymierzenia sprawiedliwości.
Paladyn Torma [...] pomoże wykrwawiającemu się biedakowi, bo walczy z każdym złem. [...]

1. Pomaganie innym (altruizm). Jest to priorytet działania, nawet jeśli nie przynosi wymiernych korzyści. Oczywiście dobry nie znaczy głupi - nie rzuca się ślepo do pomocy, ocenia sytuację zwłaszcza pod kątem, czy aby na pewno pomaga właściwej stronie.
2. "Dobroczynność" - pomoc słabym i pokrzywdzonym przez los.
3. Uzdrawianie. Ponieważ moc ta pochodzi od bogów, jest ona znakiem ich przychylności i łaski. Zwłaszcza dlatego należy uważać, by nie była wykorzystana do złych celów. Tu są jednak dwie szkoły: albo nie pomagać złym postaciom, albo je uleczyć z nadzieją, że okazana łaska pomoże im się nawrócić
4. Poświęcanie się. Może być to zarówno zasłonięcie kogoś przed ciosem, oddanie ostatnich pieniędzy sierocie, śluby czystości lub ubóstwa itp. Uwaga: wszystkie cechy ujęte w tych punktach muszą zawierać jakąś cząstkę poświęcenia. Jeśli ktoś pomaga dla własnych korzyści lub choćby samozadowolenia nie jest to uznawane za dobre.
5. Czczenie dobrych bóstw (ostatecznie neutralnych). Bogowie są ucieleśnieniem dobroci, czystości i prawa, więc ich wyznawanie nie tylko pomaga człowiekowi w doskonaleniu siebie, ale i pomaga w krzewieniu owej wiary. Świątynie często stanowią centrum danej społeczności, skupiając wokół siebie prawych ludzi i pomagając szerzyć dobre uczynki.
6. Rzucanie dobrych czarów. Ponieważ i zła postać może wyuczyć się dobrych czarów nie mówimy tu o podstawach; raczej o wysokopoziomowych czarach wywierających wpływ na rzucającego je, wymagające z jego strony jakiegoś poświęcenia, zmieniających rzucającego na lepsze.
7. Miłosierdzie, czyli podstawa dobra i chyba najtrudniejsza z cech. Traktowanie każdego życia jako najwyższego dobra i każdej postaci jako wartej traktowania z dobrocią. Złe postacie mogą bardzo łatwo wykorzystywać miłosiernych bohaterów; tym z kolei nie raz i nie dwa ciężko okazać litość okrutnym wrogom, zwłaszcza gdy byli już wielokrotnie zdradzeni. Mimo to dobra postać ma obowiązek okazać litość, przyjąć poddającego się (na przykład) wroga i traktować go bez zbędnego okrucieństwa.
8. Przebaczenie. W najprostszej formie: porzucenie myśli o zemście (oczywiście wybaczyć niekoniecznie znaczy: zapomnieć). W bardziej skomplikowanej to nie tylko porzucenie osobistej zemsty, ale i pomoc złej postaci w odkupieniu jej czynów, porzuceniu złej drogi i rozpoczęciu nowego życia. Wspieranie przestępców w próbach odkupienia swoich złych czynów jest najlepszą formą resocjalizacji, gdyż daje im sojusznika i nadzieję.
9. Niesienie nadziei. Dalsza część po miłosierdziu i przebaczeniu. Wspieranie ludzi w wierze, że może być lepiej, pokazywanie jasnej przyszłości, czekającej ich za dobre czyny nagrody. Bard może inspirować swoją pieśnią, paladyn świecić przykładem. Jednak to doświadczanie dobra na własnej skórze przynosi ludziom najwięcej korzyści.
10. Nawracanie złych postaci. Pokazanie, że istnieje inna droga niż ścieżki zła nie tylko ratuje doczesne życie istoty, ale i jej duszę. Dobra postać będzie traktować każdą napotkaną inteligentną istotę (w tym również drowy czy gobliny) jako potencjalnie dobrą, nieważne z jak małym prawdopodobieństwem nawrócenia się. Tyczy to się zwłaszcza sytuacji, gdy wróg się poddaje. Oczywiście postacie "zawsze złe" jak demony czy diabły nie mają szans na poprawę, jednak w wypadku istot opisanych jako "zazwyczaj złe" istnieje zawsze cień szansy.
    

Gorliwy paladyn (ardent paladin): jest typowym rycerzem szkolonym do walki, orężem swojego boga. Rozwój cech w karcie postaci skupia się głównie na ataku, kosztem mocy obronnych czy leczących (np. weźmie czar "święty miecz" zamiast "leczenie ciężkich ran"). Specjalizuje się w potężnych, dwuręcznych broniach o dużej sile rażenia.

Mściciel (avenging p.): jego priorytetem jest karanie złych i niewiernych. Najlepszą obroną jest atak. Oczywiście w ver. 4.0 różni się od ardent p. cechami, jednak fabularnie sądzę, że jego odpowiednikiem będzie nieomylny fanatyk, tępiący zło w każdej postaci i za wszelką cenę.

Obrońca (protecting p.): w jego rozwoju kładziemy nacisk na zdolności obronne: chronienie sojuszników (choćby wielką tarczą) zarówno mieczem jak i czarami, oraz wzmacnianie ich możliwości (np. aura odwagi). Taki wojownik zada mniej obrażeń niż podane wyżej specjalizacje, za to będzie bardziej elastyczny i poradzi sobie w skrajnych sytuacjach.

Cnotliwy paladyn (virtuous p.): jest ostoją wiary i honoru, nic i nikt nie może skazić jego przepełnionego boską mocą umysłu. Świeci przykładem zarówno w czasie pokoju jak i walki. Jest bardziej obrońcą niż napastnikiem, jednak chroniąc innych chroni również siebie, inspirując i prowadząc towarzyszy do walki zarówno swoją charyzmą jak i czynami. Robi duży użytek zarówno z wrodzonych boskich mocy jak i opartych na roztropności czarów. Walczy zwykle jednoręczną bronią i tarczą.

Na pewno przy tworzeniu postaci trzeba się zdecydować, czy kładziemy nacisk na atak, obronę czy też jedno i drugie; czy skupiamy się na mieczu czy na czarach. Z powodu dużego wachlarza potrzebnych cech, atrybutów i umiejętności dość łatwo jest zrobić kupę a nie rycerza (gdy chce się mieć wszystko na raz), dlatego też warto przejrzeć całą ścieżkę mechanicznego rozwoju, a potem dopasowywać ją sukcesywnie do historii postaci.

No właśnie, historia. To ona kształtuje ścieżkę rozwoju postaci. Jeśli orki wyrżnęły paladynowi całą rodzinę, prawdopodobne jest, że obierze on ścieżkę mściciela; jeśli jego miasto jest ofiarą częstych napaści - obrońcy. Jeśli pochodzi z bogobojnej rodziny będzie się zapewne skłaniał w stronę osoby cnotliwej, a gdy jego kraj nękają częste wojny i niepokoje - gorliwej (wiem, głupie tłumaczenie, ale co poradzę...). A jeśli będzie zbuntowanym nastolatkiem to wręcz przeciwnie

To chyba tyle na dziś. I tak gdzieś w połowie zaczęłam już przynudzać i się powtarzać. Nie będę się rozpisywać o nieomylnych fanatykach usuwających wszystko, co stoi im na drodze, bo to relatywnie łatwo jest sobie wyobrazić i odegrać. Trzeba jedynie pamiętać o konsekwencjach takiego zachowania.
Miałam nadzieję wydębić jeszcze jakieś informację od Nadiany (paladynki w "Od zera do Bohatera"), ale awaria PW stanęła na drodze. Jeśli dowiem się od niej czegoś ciekawego, to dopisze (ogólnie polecam sesję).

Pamiętajcie: to jakiego paladyna stworzycie zależy od Was oraz praworządnych fanaberii MG.

Paladyn może być najlepszym, najczystszym przykładem tego, kim może stać się człowiek, obrazem wszystkiego, co szlachetne. Paladyn jadący do bitwy na swoim wielkim koniu, przepełniony świętym zapałem i absolutną odwagą, może być najbardziej poruszającym serce widokiem, jaki wielu ludzi ma nadzieję zobaczyć. Może dokonać, i dokonuje, wielu dobrych czynów. Ale stu paladynów, może tysiąc? Zjednoczonych wspólnym celem, jednomyślnych i gnanych poczuciem obowiązku? Powiem szczerze - nie potrafię wyobrazić sobie lepszej definicji terroru.