| Wsunęli się razem w zarośla. Przy każdym kroku leżący wszędzie śnieg skrzypiał niemiłosiernie. Skostniałe gałęzie łamały się z trzaskiem. Nie ma mowy, żeby ktoś był nieopodal. Nie było mowy o tym, żeby ktoś mógł ich śledzić. Czyjekolwiek kroki, choćby bardzo oddalone, dotarłyby ich uszu.
A jednak nagle zza zarośli wyskoczyła jakaś kobieta. Dzierżąc w ręku suchą gałąź zrobiła potężny wymach i uderzyła Bartosza w brzuch. Nie zrobiło to na mężczyźnie większego wrażenia a prowizoryczna broń natychmiast pękła. Kobieta wytrzeszczyła oczy i uciekła czym prędzej. Nie było nawet sensu jej gonić. Była bardzo szybka i zniknęła w zaroślach tak szybko jak się pojawiła. Ponadto, jej ślady jakoś umykały wzrokowi. A może w ogóle ich nie zostawiła?
Ale nie sam fakt tak dziwnego zachowania zdziwił Bartosza i młoda czarownicę.
Kobieta wyglądała identycznie jak Rosa. Te same włosy, ta sama figura, ta sama wysokość, kształt nosa, oczy... wszystko było identyczne. Jedyne co odróżniało ją od wiedźmy, była zielona, haftowana złotą nicią suknia...
__________________
"...i to również przeminie..." |