lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

Adr · 23-11-2009, 11:58

Historyczne rekonstrukcje to zbiór działań, podczas których ich uczestnicy odtwarzają w strojach i za pomocą artefaktów wytworzonych współcześnie, względnie oryginalnych, konkretne wydarzenia z przeszłości (najczęściej bitwy) lub różnorodne aspekty życia w wybranym okresie historycznym.

Odtwarzanie wydarzeń historycznych ma swoją długą historię, dłuższą nawet od historii turniejów rycerskich. Zapisy z epoki starożytnego Egiptu, Grecji lub Rzymu, mówią o przypominaniu dla potrzeb publicznych wielkich zwycięstw militarnych ówczesnych władców. Już w roku 1687 roku król James II odtworzył oblężenie Budapesztu na polach Hunslow Heath. W okresie wojen napoleońskich regularne oddziały wojskowe oraz milicji inscenizowały w Hyde Parku wielkie bitwy dla mieszkańców Londynu.

Próby przenoszenia wydarzeń historycznych do współczesności celem przybliżenia jej publiczności lub też dla samych uczestników projektów historycznych bywają określane terminem żywej historii, gdyż przy każdym takim projekcie zwraca się szczególną uwagę na dramatyzm wydarzeń oraz dbałość o zachowanie realiów. W rezultacie historyczne rekonstrukcje sprowadzają się w swojej zasadniczej formie do przedstawiania na żywo czynności w obrębie historycznego kontekstu. Historyk, Michał Bogacki zaproponował, aby w języku polskim aktywność taką nazywać odtwórstwem historycznym.

Mimo różnych argumentów merytorycznych przemawiających za przedstawioną propozycją, istnieje obecnie wielość polskich terminów, ponieważ już na początku lat dziewięćdziesiątych XX wieku w środowiskach zajmujących się historical reenactment ustaliły się i spopularyzowały terminy: „rekonstrukcja historyczna” , „rekonstruktor” oraz „grupa rekonstrukcji historycznej” . Nazwy wywodzące się od czasownika „rekonstruować” są obecnie używane przez wszystkich zainteresowanych - uczestników i sympatyków ruchu, a także przez media – zarówno niszowe pisma środowiskowe, jak i środki masowego przekazu.

Działania odtwórcze można systematyzować używając różnych kryteriów - jako pierwsze wymienić trzeba stosunek do nauk historycznych. Na jednym krańcu znajdą się działania odtwórcze o znamionach badań eksperymentalnych, prowadzone przez ludzi o wysokim poziomie wiedzy fachowej, dzięki którym można weryfikować hipotezy nauk historycznych i lepiej rozumieć aktorów wydarzeń z przeszłości. Na przeciwległym krańcu znajdzie się amatorska, popularna rekonstrukcja historyczna traktowana jako rozrywka i atrakcja turystyczna. Drugie kryterium, zakres minionej rzeczywistości poddawanej działaniom odtwórczym, pozwala wyróżnić cztery typy aktywności :

1. Pierwszy to tworzenie artefaktów dla potrzeb rekonstrukcji historycznej, czyli pozyskiwanie i naprawianie oryginalnych, materialnych obiektów z przeszłości (na przykład budynków, sprzętów, narzędzi, broni, pojazdów, ubrań, mundurów, zbroi) lub tworzenie od nowa obiektów naśladujących przedmioty oryginalne. Posiadanie odpowiedniego ubrania i wyposażenia ważne jest dla wszystkich odtwórców historii. Odtwarzanie materialnych przedmiotów z przeszłości można także uznawać za odrębną specjalizację, gdyż wymaga ono tak złożonych umiejętności i zajmuje tak dużo czasu, że staje się dla wielu osób główną aktywnością życiową, często, choć nie ma tu prostej reguły, stanowiącą źródło utrzymania.

2. Innego rodzaju działaniem jest odtwarzanie określonych zbiorowości ludzkich z przeszłości, na przykład kręgu rycerskiego, warsztatu rzemieślniczego, trupy artystów czy oddziału wojskowego. Odbudowa wybranych fragmentów nieistniejącej w teraźniejszości tkanki społecznej polega na uczeniu się ról pełnionych przez członków historycznej zbiorowości, relacji z osobami pełniącymi inne role w grupie, kompletowaniu związanych z poszczególnymi rolami materialnych artefaktów oraz na poznawaniu sposobów posługiwania się nimi. Proces odtwarzania określonej grupy jest niezbędny, aby w trakcie

3. Inscenizacji (to trzeci typ działań rekonstrukcyjnych) możliwe stało się pokazanie, jak taka zbiorowość funkcjonowała w praktyce, a więc, na przykład, zaprezentowanie działania dawnego warsztatu rzemieślniczego, wejścia książęcego orszaku do miasta, turnieju rycerskiego czy ćwiczeń dawnego oddziału wojskowego.

4. Czwarty typ działań stanowią rekonstrukcje bitew, zdarzeń historycznych czy obrzędów - trudne z logistycznego punktu widzenia złożone imprezy zorganizowane według rozbudowanego scenariusza, tworzącego narracje złożone z sekwencji wydarzeń, trwające wiele godzin, a nawet dni i wymagające zaangażowania znacznej liczby ludzi.

Imprezy (na przykład, rekonstrukcje wydarzeń, defilady, pokazy, turnieje, festyny, festiwale, zloty) mają zasadnicze znaczenie dla ruchu rekonstrukcji historycznych, bowiem nowoczesne odtwórstwo wyrasta z praktyki. Imprezy, stanowią forum publicznej prezentacji dorobku i zwieńczenie pracy poszczególnych grup. Są one także okazją do spotkań rekonstruktorów, dyskusji i wymiany doświadczeń. Wynikiem takich konfrontacji jest określenie standardów działania, celów rozwoju poszczególnych nurtów ruchu, a także tworzenie nieformalnej hierarchii – wyłonienie liderów i grup wiodących, o największym autorytecie i osiągnięciach.

Rekonstruktorzy interesują się różnymi epokami z przeszłości. Na świecie można znaleźć grupy zajmujące się odtwarzaniem różnorodnych okresów historycznych od pradziejów do XX wieku. W Polsce dotychczas skrystalizowały się trzy nurty rekonstrukcji, które w skrócie przedstawimy w dalszej części rozdziału:

1. odwołujący się do średniowiecza;

2. napoleoński, choć jest to nazwa umowna, gdyż w Polsce obejmuje on okres od końca XVIII wieku do 1831 roku;

3. odwołujący się do Wojny Secesyjnej w USA (1861-1865);

4. dwudziestowieczny, najliczniej reprezentowany przez środowiska nawiązujące do tradycji polskiej kawalerii oraz grupy odtwarzające II wojnę światową. Działania odtwórcze skupiają się na rekonstruowaniu działań militarnych (ang. combat reenacting) lub na inscenizowaniu aktywności pokojowej (ang. living history). Oba te nurty odtwórstwa uzupełniają się i często współwystępują w ramach tych samych imprez, ale w poszczególnych krajach różne epoki oraz typy aktywności zyskują mniejszą lub większą popularność wśród rekonstruktorów. Zainteresowania rekonstruktorów zależą w dużym stopniu od biegu dziejów konkretnego kraju czy regionu, dlatego w Polsce rekonstrukcje militarne (zwłaszcza gdy chodzi o XX wiek) rozwijają się lepiej niż „living history”. W Stanach Zjednoczonych natomiast inscenizacje bitew są równie popularne jak odtwarzanie aktywności pokojowej, w tym – codziennej egzystencji zwykłych ludzi żyjących w przeszłości.

Największą grupę wśród uczestników rekonstrukcji historycznych stanowią osoby nie zajmujące się zawodową problematyką historyczną. Są to z reguły amatorzy, którzy traktują uprawianie żywej historii/ odtwórstwo historyczne/ rekonstrukcje historyczne jako hobby. Uczestnicy w obrębie tej grupy hobbystów rekrutują się poczynając od grup młodzieżowych wraz z rodzicami, do osób starszych posiadających już doświadczenie życiowe. Wśród dorosłych uczestników przeważają studenci, z grup zawodowych np. strażacy, prawnicy, członkowie sił zbrojnych, oraz osoby zajmujące się zawodowo problematyką historyczną. Z punktu widzenia postaw uczestników, rdzeń ruchu stanowią relatywnie wąskie kręgi entuzjastów, którzy (niezależnie od źródła utrzymania) traktują rekonstrukcję poważnie i profesjonalnie, regularnie uczestniczą w pracy swoich grup czy stowarzyszeń, prowadzą studia nad interesującą ich epoką, kompletują ubiory, organizują wydarzenia i inscenizacje.

Entuzjastycznych rekonstruktorów nie ma w Polsce zbyt wielu, ich liczba pod koniec 2006 roku nie przekraczała 5 tysięcy: nieco ponad 3000 w grupach średniowiecznych, około 300 w rekonstrukcjach napoleońskich i około 1000 w rekonstrukcjach dwudziestowiecznych. Dokładne dane nie istnieją, gdyż w zdecentralizowanym ruchu nie ma statystyk, rekonstruktorzy przemieszczają się pomiędzy środowiskami, a z entuzjastami mieszają się znacznie liczniejsi okazjonalni uczestnicy, którzy posiadają przynajmniej część niezbędnego uzbrojenia, sprzętu i umundurowania, ale ich aktywność ma charakter sezonowy – nie uczestniczą regularnie w pracach swojej grupy, ale stawiają się na ważniejszych imprezach i inscenizacjach. Najluźniej związani z ruchem są czynni sympatycy, którzy rekonstrukcję traktują jako wakacyjną zabawę, pożyczają od innych uzbrojenie i stroje, aby od czasu do czasu wziąć udział w imprezie lub w inscenizacji. Braki w wyposażeniu i uzbrojeniu sympatyków sprawiają, że nie zawsze są oni dopuszczani przez prawdziwych rekonstruktorów do pełnego udziału w imprezach.

Publikacje

Czasopismami ruchu są w Polsce „Gazeta Rycerska” zajmująca się rekonstrukcjami średniowiecznymi i nowożytnymi oraz kwartalnik „Do Broni!”, który skupia się na rekonstrukcjach przełomu XVIII i XIX wieku oraz XX stulecia. Dla środowisk kawaleryjskich ważnym pismem jest „Nowy Przegląd Kawaleryjski”, wiele miejsca rekonstrukcjom poświęca też miesięcznik „Odkrywca”, a „Militaria XX wieku" wiele uwagi poświęcają broni i sprzętowi wojskowemu.

Wikipedia - Źródło

Literatura

Michał Bogacki, Historical reenactment jako nowy sposób prezentacji przeszłości. „Do Broni!”, 2006, nr 4, s. 34 - 37.

Piotr Tadeusz Kwiatkowski, Pamięć zbiorowa społeczeństwa polskiego w okresie transformacji. Wydawnictwo Naukowe "Scholar", Warszawa 2008. Rozdział 2.

Jeśli bierzecie / braliście udział w jakichś rekonstrukcjach, podzielcie się informacjami na ten temat. Można też dzielić się wrażeniami z udziału w imprezach, na których prezentowały się grupy rekonstrukcji historycznej. Co przypadło wam do gustu, a co nie?

23-11-2009, 11:58	#1
Adr RPG - Ogólnie Reputacja: 1	Rekonstrukcje historyczne Historyczne rekonstrukcje to zbiór działań, podczas których ich uczestnicy odtwarzają w strojach i za pomocą artefaktów wytworzonych współcześnie, względnie oryginalnych, konkretne wydarzenia z przeszłości (najczęściej bitwy) lub różnorodne aspekty życia w wybranym okresie historycznym. Odtwarzanie wydarzeń historycznych ma swoją długą historię, dłuższą nawet od historii turniejów rycerskich. Zapisy z epoki starożytnego Egiptu, Grecji lub Rzymu, mówią o przypominaniu dla potrzeb publicznych wielkich zwycięstw militarnych ówczesnych władców. Już w roku 1687 roku król James II odtworzył oblężenie Budapesztu na polach Hunslow Heath. W okresie wojen napoleońskich regularne oddziały wojskowe oraz milicji inscenizowały w Hyde Parku wielkie bitwy dla mieszkańców Londynu. Próby przenoszenia wydarzeń historycznych do współczesności celem przybliżenia jej publiczności lub też dla samych uczestników projektów historycznych bywają określane terminem żywej historii, gdyż przy każdym takim projekcie zwraca się szczególną uwagę na dramatyzm wydarzeń oraz dbałość o zachowanie realiów. W rezultacie historyczne rekonstrukcje sprowadzają się w swojej zasadniczej formie do przedstawiania na żywo czynności w obrębie historycznego kontekstu. Historyk, Michał Bogacki zaproponował, aby w języku polskim aktywność taką nazywać odtwórstwem historycznym. Mimo różnych argumentów merytorycznych przemawiających za przedstawioną propozycją, istnieje obecnie wielość polskich terminów, ponieważ już na początku lat dziewięćdziesiątych XX wieku w środowiskach zajmujących się historical reenactment ustaliły się i spopularyzowały terminy: „rekonstrukcja historyczna” , „rekonstruktor” oraz „grupa rekonstrukcji historycznej” . Nazwy wywodzące się od czasownika „rekonstruować” są obecnie używane przez wszystkich zainteresowanych - uczestników i sympatyków ruchu, a także przez media – zarówno niszowe pisma środowiskowe, jak i środki masowego przekazu. Działania odtwórcze można systematyzować używając różnych kryteriów - jako pierwsze wymienić trzeba stosunek do nauk historycznych. Na jednym krańcu znajdą się działania odtwórcze o znamionach badań eksperymentalnych, prowadzone przez ludzi o wysokim poziomie wiedzy fachowej, dzięki którym można weryfikować hipotezy nauk historycznych i lepiej rozumieć aktorów wydarzeń z przeszłości. Na przeciwległym krańcu znajdzie się amatorska, popularna rekonstrukcja historyczna traktowana jako rozrywka i atrakcja turystyczna. Drugie kryterium, zakres minionej rzeczywistości poddawanej działaniom odtwórczym, pozwala wyróżnić cztery typy aktywności : 1. Pierwszy to tworzenie artefaktów dla potrzeb rekonstrukcji historycznej, czyli pozyskiwanie i naprawianie oryginalnych, materialnych obiektów z przeszłości (na przykład budynków, sprzętów, narzędzi, broni, pojazdów, ubrań, mundurów, zbroi) lub tworzenie od nowa obiektów naśladujących przedmioty oryginalne. Posiadanie odpowiedniego ubrania i wyposażenia ważne jest dla wszystkich odtwórców historii. Odtwarzanie materialnych przedmiotów z przeszłości można także uznawać za odrębną specjalizację, gdyż wymaga ono tak złożonych umiejętności i zajmuje tak dużo czasu, że staje się dla wielu osób główną aktywnością życiową, często, choć nie ma tu prostej reguły, stanowiącą źródło utrzymania. 2. Innego rodzaju działaniem jest odtwarzanie określonych zbiorowości ludzkich z przeszłości, na przykład kręgu rycerskiego, warsztatu rzemieślniczego, trupy artystów czy oddziału wojskowego. Odbudowa wybranych fragmentów nieistniejącej w teraźniejszości tkanki społecznej polega na uczeniu się ról pełnionych przez członków historycznej zbiorowości, relacji z osobami pełniącymi inne role w grupie, kompletowaniu związanych z poszczególnymi rolami materialnych artefaktów oraz na poznawaniu sposobów posługiwania się nimi. Proces odtwarzania określonej grupy jest niezbędny, aby w trakcie 3. Inscenizacji (to trzeci typ działań rekonstrukcyjnych) możliwe stało się pokazanie, jak taka zbiorowość funkcjonowała w praktyce, a więc, na przykład, zaprezentowanie działania dawnego warsztatu rzemieślniczego, wejścia książęcego orszaku do miasta, turnieju rycerskiego czy ćwiczeń dawnego oddziału wojskowego. 4. Czwarty typ działań stanowią rekonstrukcje bitew, zdarzeń historycznych czy obrzędów - trudne z logistycznego punktu widzenia złożone imprezy zorganizowane według rozbudowanego scenariusza, tworzącego narracje złożone z sekwencji wydarzeń, trwające wiele godzin, a nawet dni i wymagające zaangażowania znacznej liczby ludzi. Imprezy (na przykład, rekonstrukcje wydarzeń, defilady, pokazy, turnieje, festyny, festiwale, zloty) mają zasadnicze znaczenie dla ruchu rekonstrukcji historycznych, bowiem nowoczesne odtwórstwo wyrasta z praktyki. Imprezy, stanowią forum publicznej prezentacji dorobku i zwieńczenie pracy poszczególnych grup. Są one także okazją do spotkań rekonstruktorów, dyskusji i wymiany doświadczeń. Wynikiem takich konfrontacji jest określenie standardów działania, celów rozwoju poszczególnych nurtów ruchu, a także tworzenie nieformalnej hierarchii – wyłonienie liderów i grup wiodących, o największym autorytecie i osiągnięciach. Rekonstruktorzy interesują się różnymi epokami z przeszłości. Na świecie można znaleźć grupy zajmujące się odtwarzaniem różnorodnych okresów historycznych od pradziejów do XX wieku. W Polsce dotychczas skrystalizowały się trzy nurty rekonstrukcji, które w skrócie przedstawimy w dalszej części rozdziału: 1. odwołujący się do średniowiecza; 2. napoleoński, choć jest to nazwa umowna, gdyż w Polsce obejmuje on okres od końca XVIII wieku do 1831 roku; 3. odwołujący się do Wojny Secesyjnej w USA (1861-1865); 4. dwudziestowieczny, najliczniej reprezentowany przez środowiska nawiązujące do tradycji polskiej kawalerii oraz grupy odtwarzające II wojnę światową. Działania odtwórcze skupiają się na rekonstruowaniu działań militarnych (ang. combat reenacting) lub na inscenizowaniu aktywności pokojowej (ang. living history). Oba te nurty odtwórstwa uzupełniają się i często współwystępują w ramach tych samych imprez, ale w poszczególnych krajach różne epoki oraz typy aktywności zyskują mniejszą lub większą popularność wśród rekonstruktorów. Zainteresowania rekonstruktorów zależą w dużym stopniu od biegu dziejów konkretnego kraju czy regionu, dlatego w Polsce rekonstrukcje militarne (zwłaszcza gdy chodzi o XX wiek) rozwijają się lepiej niż „living history”. W Stanach Zjednoczonych natomiast inscenizacje bitew są równie popularne jak odtwarzanie aktywności pokojowej, w tym – codziennej egzystencji zwykłych ludzi żyjących w przeszłości. Największą grupę wśród uczestników rekonstrukcji historycznych stanowią osoby nie zajmujące się zawodową problematyką historyczną. Są to z reguły amatorzy, którzy traktują uprawianie żywej historii/ odtwórstwo historyczne/ rekonstrukcje historyczne jako hobby. Uczestnicy w obrębie tej grupy hobbystów rekrutują się poczynając od grup młodzieżowych wraz z rodzicami, do osób starszych posiadających już doświadczenie życiowe. Wśród dorosłych uczestników przeważają studenci, z grup zawodowych np. strażacy, prawnicy, członkowie sił zbrojnych, oraz osoby zajmujące się zawodowo problematyką historyczną. Z punktu widzenia postaw uczestników, rdzeń ruchu stanowią relatywnie wąskie kręgi entuzjastów, którzy (niezależnie od źródła utrzymania) traktują rekonstrukcję poważnie i profesjonalnie, regularnie uczestniczą w pracy swoich grup czy stowarzyszeń, prowadzą studia nad interesującą ich epoką, kompletują ubiory, organizują wydarzenia i inscenizacje. Entuzjastycznych rekonstruktorów nie ma w Polsce zbyt wielu, ich liczba pod koniec 2006 roku nie przekraczała 5 tysięcy: nieco ponad 3000 w grupach średniowiecznych, około 300 w rekonstrukcjach napoleońskich i około 1000 w rekonstrukcjach dwudziestowiecznych. Dokładne dane nie istnieją, gdyż w zdecentralizowanym ruchu nie ma statystyk, rekonstruktorzy przemieszczają się pomiędzy środowiskami, a z entuzjastami mieszają się znacznie liczniejsi okazjonalni uczestnicy, którzy posiadają przynajmniej część niezbędnego uzbrojenia, sprzętu i umundurowania, ale ich aktywność ma charakter sezonowy – nie uczestniczą regularnie w pracach swojej grupy, ale stawiają się na ważniejszych imprezach i inscenizacjach. Najluźniej związani z ruchem są czynni sympatycy, którzy rekonstrukcję traktują jako wakacyjną zabawę, pożyczają od innych uzbrojenie i stroje, aby od czasu do czasu wziąć udział w imprezie lub w inscenizacji. Braki w wyposażeniu i uzbrojeniu sympatyków sprawiają, że nie zawsze są oni dopuszczani przez prawdziwych rekonstruktorów do pełnego udziału w imprezach. Publikacje Czasopismami ruchu są w Polsce „Gazeta Rycerska” zajmująca się rekonstrukcjami średniowiecznymi i nowożytnymi oraz kwartalnik „Do Broni!”, który skupia się na rekonstrukcjach przełomu XVIII i XIX wieku oraz XX stulecia. Dla środowisk kawaleryjskich ważnym pismem jest „Nowy Przegląd Kawaleryjski”, wiele miejsca rekonstrukcjom poświęca też miesięcznik „Odkrywca”, a „Militaria XX wieku" wiele uwagi poświęcają broni i sprzętowi wojskowemu. Wikipedia - Źródło Literatura Michał Bogacki, Historical reenactment jako nowy sposób prezentacji przeszłości. „Do Broni!”, 2006, nr 4, s. 34 - 37. Piotr Tadeusz Kwiatkowski, Pamięć zbiorowa społeczeństwa polskiego w okresie transformacji. Wydawnictwo Naukowe "Scholar", Warszawa 2008. Rozdział 2. Jeśli bierzecie / braliście udział w jakichś rekonstrukcjach, podzielcie się informacjami na ten temat. Można też dzielić się wrażeniami z udziału w imprezach, na których prezentowały się grupy rekonstrukcji historycznej. Co przypadło wam do gustu, a co nie?