| Hm…
Zawsze można prowadzić tak scenariusze, że gracze chcąc nie chcąc muszą zacząć zachowywać się cokolwiek dziwnie – a od tego już krok, od chorób psychicznych.
- Pozostaje jeszcze ostatnie najedzie w ręku MG prowadzić narrację taki sposób, aby grający nie odczuwali do końca utraty kontroli nad swoimi postaciami, wtedy dopiero zaczyna się zabawa a po pewnym czasie sami zaczną odgrywać różne fobie i urojenia.
Niestety wielu MG szczególnie w wampirze zapomina o tym, co niestety sesje sprowadza do niskiej nawalanki z dopakowanymi postaciami z cokolwiek dziwnymi zdolnościami. Nikt wtedy nie zastanawia się ja normalny czyt. ludzki umysł poradził sobie ze śmiercią? Jak zachowuje równowagę pomiędzy bestią a cząstką ludzkości, która gdzieś pozostała? Dodatkowo warto zwrócić tez uwagę, że wszelkie rodziny są dość wysublimowane zwykle, wybierają na swych członków osoby, które już nie jako pasują do ich wizerunku a po wampirycznej przemianie jeszcze bardziej się to pogłębia. Co zwykle owocuje zaburzeniami psychiki. |