| Rudthaurion
Postać siedząca pod ścianą jaskini lekko się skrzywiła gdy Xarg kopnął ją przechodząc obok. Zdjęła przemoczony kapelusz, którym miała nasunięty na twarz. Delikatną, smukłą ręką odgarnęła długie, brązowe włosy ukazując swe elfie oblicze. Głębokim, zamyślonym spojrzeniem elf ogarnął jaskinię w której się znalazł, przy okazji mrucząc pod nosem tak by inni nie dosłyszeli Eh... Ciężkie czasy, w takim towarzystwie podróżować...
Zdjął przykrywający go koc, zwinął w równomierną kostkę i schował do skórzanej torby jednocześnie wyciągając jabłko. Bardzo energicznie wstał, przeciągnął się i zagryzł owoc.
Chwalmy Sho-sarrah i dany nam przez niego nowy dzień, pełen budzącego się życia - rzekł z uśmiechem i poszedł ku wyjściu, obok Dżankellera klepiąc go po ramieniu Coś taki markotny towarzyszu? Rozruszaj swe członki, a wraz z wigorem, wróci ci humor.
Stanął u wylotu jaskini i spojrzał w górę wyglądając słońca i rozejrzał się po okolicy. Wiatr smagnął go po twarzy rozwiewając mu włosy, które teraz zaczęły falować niczym liście na drzewach, a całe jego ciało wyglądało teraz jak młoda brzózka.
Odwrócił się ku towarzyszom i jakby dopiero teraz zauważył pochylonego Eberrona. Cóż tam znalazłeś? - po czym zaciskając mocno szczęki (jego i tak zapadnięte policzki wyglądały teraz jakby miał same kości, co napawało niektórych strachem) zwrócił się do Xarga -Kopnij mnie jeszcze raz, a ...
Nie dokończył, bo jakby mu się coś nagle przypomniało - A zresztą tłumaczyć coś krasnoludowi to jak mówić do kamienia, z którego sa ciosani... |