Suriel

- Dzyń, dzyń, dzyń. Telefon uparcie dzwoni w kieszeni kurtki.
- Cholera znowu zapomniałam go położyć przy łóżku. – Jess powoli zwleka się z łóżka.
- Która to godzina, i kogo niesie w niedziele rano.
Wyjmuje telefon który nadal uporczywie dzwoni. Ciocia Holly, mogła się domyślić, tylko ona pewnie już nie śpi o tej porze.
- Dzień dobry ciociu, już tak wcześnie na nogach?
- Kochanie, jak dobrze że już nie śpisz – jak zwykle ciocia odporna na jakikolwiek sarkazm, czasami Jess się zastanawiała czy ona nie ma na niego wrodzonej odporności.
- Wiesz ze wujek nie lubi spać do późna, już poszedł po śniadaniu pielić grządki, dzwonie żeby Ci przypomnieć że w przyszła sobotę są urodziny wujka i robimy grilla, będzie twoja kuzynka z mężem i dzieciakami, babcia, kilkoro znajomych. Mam nadzieje że nie zapomniałaś?
- Oczywiście że nie i kupiłam nawet krawat który mu wybrałaś. – I butelkę whisky – dodaje w myślach.
- To dobrze, przyjdziesz z kimś, zostawić wolne miejsce przy stole? Twoja mama..
- Ciociu – Jess warknęła ostrzegawczo.
- Dobrze już dobrze, do zobaczenia kochanie.
- Do soboty ciociu.

Ciocia Holly i wujek Harold od śmierci rodziców starali się zastąpić Jess rodzinę, z lepszym, bądź gorszym skutkiem.

Jess spojrzała tęsknie na łóżko i Maxa wylegującego się w pościeli.




Tobie to dobrze – pomyślała, jedzenie podadzą, wodę naleją, pobawią się, podrapią po brzuchu i żadnych zmartwień wokoło. Spać, jeść, bawić się i czasami zwiać z domu żebym się pomartwiła.

Mrucząc sobie pod nosem o wyższości życia kota, Jess poszła zrobić sobie poranną kawę, bez niej co rano słońce mogłoby nie wstawać.
Kiedy błogosławienny płyn zaczął rozpływać się po ciele, Jess poszła wziąć prysznic.
Idąc w stronę łazienki ponownie usłyszała dźwięk dzwonka telefonu, no nie pomyślała, o czym mogła jeszcze zapomnieć.

To jednak nie była ciotka Holly.
- Kapitanie? – to dzwonił jej przełożony kapitan Mac Nammara.
- Jess jesteś potrzebna, za godzinę odprawa u mnie, zdążysz?
- Oczywiście, będę najszybciej jak tylko się da.

No i niedzielny leniwy poranek diabli wzięli – pomyślała jeszcze Jess biorąc szybki prysznic.
Przelała resztę kawy do kubka turystycznego, nasypała jedzenia do miski dla Maxa i poszła do garażu po samochód.



Po drodze zajechała do cukierni po rogaliki, po głosie kapitana poznała, ze nie będzie to krótki dzień, a nie zdążyła nic zjeść przed wyjściem.
Uzbrojona w resztkę kawy i pudełko rogalików dla chłopaków weszła na posterunek.
Od progu odczuła że coś jest nie tak, zbyt dużo osób jak na niedzielny poranek, sprawa nie wyglądała najlepiej.

Weszła do gabinetu kapitana,
- Cześć Walter, gdzie reszta?
- Cześć, pewnie w drodze, za chwile będzie szef.

Jess postawiła pudełko na stoliku i usiadła na swoim miejscu. Czekali, powoli zaczęli się zbierać pozostali. Kapitan Mac Nammara zaczął już odprawę kiedy w drzwiach pojawił się Clause, wyglądał jak siedem nieszczęść.

- Przepraszam za spóźnienie, korki – wymamrotał i usiadł.

Kapitan rozdał akta sprawy i krótko streścił wydarzenia - Funkcjonariuszko Kingston, wy zajmijcie się próbą sporządzenia wstępnego portretu psychologicznego sprawcy.

- Tak jest.

- Sądzę, że powinniśmy się podzielić na dwa zespoły. Pierwszy pojedzie na miejsce zbrodni. Zbada ślady i przesłucha świadków. - powiedział Walter - Drugi zajmie się przesłuchaniem rodziny i znajomych

Chciałabym pojechać na miejsce zbrodni z Marlonem – wtrąciła Jess - niech nasz analityk sprawdzi w bazie danych czy nie było podobnych zbrodni na terenie stanów.

Odprawa dobiegła końca.