Wyświetl Pojedyńczy Post
Stary 24-08-2010, 05:01   #5
Midnight
Konto usunięte
 
Midnight's Avatar
 
Reputacja: 1 Midnight ma wspaniałą reputacjęMidnight ma wspaniałą reputacjęMidnight ma wspaniałą reputacjęMidnight ma wspaniałą reputacjęMidnight ma wspaniałą reputacjęMidnight ma wspaniałą reputacjęMidnight ma wspaniałą reputacjęMidnight ma wspaniałą reputacjęMidnight ma wspaniałą reputacjęMidnight ma wspaniałą reputacjęMidnight ma wspaniałą reputację
Chodzę tam i z powrotem wydeptując w podłodze ścieżkę znaczoną gniewem i frustracją. Co ja niby mam na siebie włożyć?! Olśniewająco.. Mam wyglądać olśniewająco! Po co? Na kim niby mam robić wrażenie? Na podobnych do mnie, zmuszonych do opuszczenia swych domów? Na zupełnie obcych mi ludziach którzy być może robią to z własnej woli, nie zmuszani do niczego i prawdopodobnie szczęśliwi mogąc służyć swoja osobą Radzie. Ani jedni ani tym bardziej drudzy nie docenią pracy jaką włożę w swój wygląd. Równie dobrze mogłabym wybrać się w tym co mam na sobie. Przynajmniej mogliby sobie to i owo pooglądać.
Mam ochotę warczeć jednak ograniczam się do kopnięcia w stojącą przy łóżku walizkę. Trochę pomaga, a przynajmniej pozwala mi nieco oprzytomnieć. Nie jestem pewna czy nie wolałam poprzedniego stanu. Z westchnieniem siadam przy toaletce i wyciągam z jednej z szuflad prezent, który dostałam od ojca. Jestem pewna że mi wybaczy.


Witaj mój drogi.
Zapewne zastanawiasz się kim jest ta istota która ośmiela się brukać lśniące bielą karty twego wnętrza. Nie jestem pewna czy teraz jest właściwy moment na zwierzenia pochodzące z mojej przeszłości. Może z czasem, gdy stronice zapełnią się drobnym maczkiem znaków powszechnie nazywanym pismem. Gdy przeleję na nie mętlik jaki teraz panuje w mojej głowie. Właściwie powinnam prosić cię o wybaczenie. Jesteś prezentem który miałam otworzyć dopiero dnia jutrzejszego. Dziennikiem w którym miałam zapisywać wrażenia z wyprawy do której mnie zmuszono. Nie mogłam jednak czekać tak długo. Wszystko w moim życiu tak strasznie się gmatwa. Siedzę teraz w swoim wozie, przed lustrem z którego spoglądają na mnie lśniące niepokojem i tłumioną furią oczy. Czasami chciałabym być kimś innym. Zwyczajną dziewczyną posiadającą zwyczajną rodzinę i zwyczajne troski. Kimś normalnym, pospolitym, nie rzucającym się w oczy. Z drugiej strony chyba ciężko byłoby mi zrezygnować z tych spojrzeń i tłumów pragnących być na moim miejscu. Tych ludzi którzy przychodzą obejrzeć popisy i marzą o tym by stać się świadkiem mojego upadku. Dziwne to, prawda? Uzależnienie od tych którzy pragną zobaczyć śmierć.
Dziś jednak nie będzie popisów. Oklaski które przedostaną się do moich uszu nie będą kierowane w moją stronę. Odebrali mi całą radość z życia dając w zamian kolejne powody by ich nienawidzić. Czy zostało mi jeszcze coś co mogli zabrać? Trochę to ponure, wiem. Gdy czytam to co napisałam powyżej mam wrażenie jakby osoba która przelewała te słowa była kimś innym, obcym. To nie mogę być ja, a jednak jestem. Przytłoczona problemami i niemocą. Gdyby chociaż Thomas mógł być teraz przy mnie. Gdyby mógł przytulic mnie do siebie i przypomnieć mi że przecież jestem dużą dziewczynka która z wszystkim da sobie radę. Chociaż nie, on by tak nie postąpił. Wybrałby ciszę. Dałby mi czas bym sama doszła do tego jak naprowadzić życie na prostą ścieżkę której kierunek wyznaczam ja sama. Jednak nie ma go tu. Zostałam sama, jedynie z twoimi stronicami i własnym odbiciem w lustrze.
Mój czas dobiega końca. Za chwilę do drzwi zapuka Elodie by pomóc mi w przygotowaniach do wyjazdu i zaplanowanego na ten wieczór spotkania. Uparła się że powinnam wyglądać olśniewająco. Nie wiem po co. Najchętniej zostałabym w domu. Może obejrzała występy i dołączyła do zabawy jaką zaplanowali by odpowiednio pożegnać niespokojnego ducha. Kuszące jednak muszę być grzeczna i nie zapominać że wystarczy jedna ich decyzja by zniszczyć to wszystko co staram się uratować przez udział w ekspedycji. Wystarczy jedno słowo by zatrzymać Thomasa i uniemożliwić mu spotkanie ze mną....


Pukanie do drzwi budzi nagły odruch paniki i poczucia winy. Pospiesznie chowam dziennik do szuflady i wstaje by wpuścić Elodie. Czas bym przygotowała się do niechcianego, kameralnego występu.
 
__________________
[B]poza tym minął już jakiś czas, odkąd ludzie wierzyli w Diabła na tyle mocno, by mu zaprzedawać dusze[/B]
Midnight jest offline