Wyświetl Pojedyńczy Post
Stary 03-09-2010, 01:04   #5
Famir
 
Famir's Avatar
 
Reputacja: 1 Famir nie jest za bardzo znanyFamir nie jest za bardzo znanyFamir nie jest za bardzo znanyFamir nie jest za bardzo znanyFamir nie jest za bardzo znanyFamir nie jest za bardzo znany
[MEDIA]http://www.youtube.com/watch?v=BZdWhCi7UYM[/MEDIA]


Here we go, wake up to go to the future that’s meant for us
Come on, spread your wings in the stormy winds
It’s a power like no other, let’s create that and take flight
Anxiety plus pride, fly in your heart

High And Mighty Colour - Pride




Dzień jest wyjątkowo piękny. Słońce świeci jasno w pełni swojej chwały i ogrzewa lekko moją twarz. Gdzieś tam wiatr wygrywa swoją cichą melodię tylko od czasu do czasu o sobie przypominając pojedynczym orzeźwiającym muśnięciem. Niebo jest bezchmurne. Piękny jasny błękit w ogromie swojej nieskończoności. Pociąg jedzie wolno - na tyle, że za otwartym oknem można usłyszeć jak ćwierkają ptaszki. To chyba był słowik... a może sikorka? W sumie to bez znaczenia. Ważne, że brzmi pięknie i komponuje się w całość tych wszystkich doznań zmysłowych. Leżę sobie wygodnie i pozwalam temu wszystkiemu po prostu trwać. Mój wewnętrzny leń każe mi zamknąć oczy. Nie próbuję z nim walczyć i ulegam mu. Ta wszechogarniająca błogość... jeśli na tym świecie ma prawo istnieć coś takiego jak idealny dzień to właśnie teraz trwa a ja szczęściarz jeden mogę się nim cieszyć do woli.
-Akira dojeżdżamy. Akira słyszysz mnie? Akira? No dalej Obudź się. Wstawaj! - uderzenie w głowę nieodwracalnie zmieniło dzień idealny w dzień... już nie tak do końca udany. Ból skutecznie mnie rozbudził. Do tego stopnia, że niepewnie uniosłem jedną powiekę by rozeznać się w sytuacji. W razie zbyt dużego zagrożenia zawsze można udać, że cios cie pozbawił przytomności i spać dalej. Ryzykowne zagranie, ale czasami się sprawdza. Hm... Daisuke sprawiał wrażenie lekko poirytowanego, ale jeszcze nie do tego stopnia by zagrozić najbliższemu otoczeniu. To była bardzo ważna kwestia zważywszy na to, że w skład najbliższego otoczenia można było wliczyć także i mnie. Ziewnąłem i wyciągnąłem w górę ręce.
-W przeciwieństwie do ciebie ja muszę spać. Chcesz bym zasłabł na turnieju z przemęczenia?
-Tylko, że ty śpisz prawie cały czas.
-Cóż... Nigdy nie wiadomo kiedy będzie następna okazja do odpoczynku więc nie można marnować ani chwili. Trzeba odpowiednio umieć spożytkować swój czas.
-Mamy chyba różne pojęcia co do 'odpowiedniego spożytkowania czasu'.
- cóż... nie mogłem się z tym nie zgodzić więc postanowiłem dyplomatycznie milczeć. Po chwili pociąg zatrzymał się na niewielkiej stacji kolejowej i mogliśmy rozprostować nogi po wielogodzinnej podróży.
-Gdzie się umówiłeś z Natsumi? -Daisuke miał to do siebie, że jako jeden z nielicznych samców toleruje moją dziewczynę. Nie wiem czy ma tyle cierpliwości i samokontroli czy to jest kwestia metalowych płytek i przewodów w jego głowie. Android to przecież też człowiek - przynajmniej w pewnym sensie - i też może się wkurzyć, zdenerwować, wpaść we wściekły szał. Wiem bo widziałem Daisuke w każdym z tych trzech stanów emocjonalnych. Niemniej jednak przy Natsumi starał się kontrolować... bardziej niż w innych przypadkach i między innymi dlatego zostaliśmy przyjaciółmi. Oczywiście było wiele innych powodów, ale ten był też istotny.
-Mamy się spotkać już na miejscu. Wiesz jak tam dojść? - jak na zawołanie wyciągnął z plecaka mapę i ruszył przed siebie a ja biedny musiałem iść za nim. Cała ta sprawa z turniejem mi się nie podobała za bardzo. Miałem złe przeczucia. W sumie gdyby nie Daisuke i jego niezdrowa potrzeba rywalizacji z innymi w ogóle by mnie tu nie było.
-Daisuke? - powiedziałem to najbardziej niewinnym głosem na jaki mnie było stać. Zero odpowiedzi. Cwaniak domyślił się o co chodzi i postanowił mnie pewnie ignorować. Znał mnie już na tyle dobrze, że wiedział iż w pewnym momencie spróbuję się wykręcić od tej całej masowej nawalanki.
-Może jednak zrezygnujemy z turnieju? Po co on nam? - to było bardzo dobre pytanie. Może on dostrzegał w tym swoją życiową szansę... przeznaczenie... kasę na nowy procesor czy co tam jeszcze innego, ale mnie osobiście nic w tym całym wydarzeniu nie pociągało. Jestem bo najlepszy kumpel postanowił wziąć udział a przecież samego go nie zostawię.
-Już i tak przyjechaliśmy to równie dobrze możemy wziąć udział. - kiedy zmarszczy brwi i spojrzy spod byka jego niebieskie oczy wyglądają naprawdę przerażająco. Przyjmuję taką minę gdy chce zasygnalizować "koniec rozmowy, zamknij się i się odwal". Nie postanowiłem jednak dawać za wygraną.
-Tam będzie masa ludzi z którymi trzeba będzie walczyć... - zacząłem niepewnie -... co jeśli oni zrobią nam krzywdę albo my im? - prawda jest taka, że nie lubię walczyć jak cholera. Umiem co nieco bo umiem, ale to nie znaczy że muszę swoje umiejętności od razu w jakiś sposób udowadniać. Przeklęty Gendou... kiedy opowiadał nam o turnieju oczy Daisuke prawie się iskrzyły z podekscytowania. Dosłownie.
-Akira... przecież o to właśnie chodzi w tym wszystkim! - co prawda to prawda. Nie mogłem temu zaprzeczyć. Nie pozostawało mi nic innego niż wziąć udział. Jeśli Daisuke odpadnie przede mną to najwyżej zrezygnuje w trakcie. Nic straconego.
Kiedy dotarliśmy na miejsce większość zainteresowanych już chyba przybyła na miejsce. Ścisk był przeogromny i jakoś nie uśmiechała mi się wizja przepychania się przez tłum wojowników, który za próbę pominięcia kolejki mógłby cie przerobić na coś co od biedy można by nazwać ludzkimi zwłokami. Stanęliśmy więc na samym końcu kolejki.
-Ostatni będą pierwszymi a pierwsi ostatnimi. - Daisuke próbował mnie chyba pocieszyć, ale ja nie martwiłem się tą kwestią w ogóle. Nigdzie nie widziałem jednak mojej małej burzy zniszczenia. Czas mijał a ja chociaż rozglądałem się na wszystkie strony nie widziałem jej. Zacząłem się już niepokoić. Ostatni raz kiedy mi tak zniknęła... dreszcze mnie przeszły na samą myśl o możliwej powtórce. Już miałem sięgać po telefon i dzwonić do niej kiedy przyszedł sms.
"Trochę się spóźnię - gruchot wujka szlag trafił. Nie waż mi się odpadać w eliminacjach, albo poznasz co to ból i cierpienie. Kocham :*"
Poczułem na plecach nieprzyjemny dreszcz. Nie wiedziałem czy powinienem odczuć ulgę czy zacząć się bać. Daisuke spojrzał na wyświetlacz urządzenia i zachichotał złośliwie.
-Nie ma to jak wsparcie bliskiej osoby.
No przynajmniej odzyskał dobry humor. Co prawda moim kosztem, ale liczą się efekty. Kolejka się dłużyła jak nigdy. Moją uwagę przykuła mała dziewczynka, która przyszła z rodzicami. Smarkula wręcz wepchała się do kolejki a tłum - ciężko powiedzieć czy z szoku czy z innego powodu - nawet nie zareagował. Cała scena wyglądała jakby ktoś własnie nagrywał program o wychowaniu dzieci a całe zajście miało być doskonałym przykładem tego co się może stać jeśli źle będziesz zajmować się swoją pociechą.
-Dzieci w dzisiejszych czasach są niewychowane. - Daisuke westchnął ciężko chcąc chyba wyrazić dezaprobatę postępowania dziewczynki. Postanowiłem podjąć temat.
-To wina bezstresowego wychowania.
-Czego?
-No wiesz... Dziecko nabroi a rodzic zamiast dać paskiem po tyłku próbuje tylko tłumaczyć i rozmawiać.
-Myślałem, że jesteś całkowicie przeciwny przemocy?!
-Jestem pacyfistą. Jeśli danie od czasu do czasu klapsa sprzyja wychowaniu nie mam nic przeciwko.
-Czyli będziesz bić swoje dzieci jak już będziesz je miał?
-Hm... tak.
-JesteÅ› hipokrytÄ….
-Wolę być odrobinę hipokrytą niż mieć potem problem podobny do tej dziewuchy.
-W sumie masz rację. Tupnie ci takie nóżką i nie ma przebacz.
-Jak ma się rodziców bez grosza asertywności to tak potem jest. Postawiliby się zamiast jej tylko ustępować. Co za rodzic dopuszcza trzynastolatką do turnieju sztuk walki?
-Pewnie tupnęła nóżką, podniosła głos i zaczęła grozić im, że jak nie pozwolą to zacznie robić złe rzeczy. Czy to podchodzi pod terroryzm?
-Zależy jak na to spojrzeć. Swoją drogą ciekawe po którym z nich odziedziczyła charakterek?
-Po żadnym na oko. Pewnie po dziadkach.
-Ciekawe w jakich genach dziedziczy siÄ™ wredotÄ™ i chamstwo...
-Skoro mowa o genach myślałeś kiedyś jakby mogły wyglądać twoje dzieci i Natsumi?
-Brrr... człowieku weź nie strasz. Ta mała przy nich to by był mały pikuś.
- oboje ryknęliśmy śmiechem. Oczywiście cała rozmowa była prowadzona półszeptem i nawet nie mówiliśmy tego poważnie. Po prostu mieliśmy silną potrzebę by jakoś odreagować a materiał do żartów sam się znalazł. Rozmawialiśmy potem jeszcze chwilę i czas zaczął dużo szybciej płynąć. Nawet nie zauważyliśmy kiedy znaleźliśmy się przy okienku.
-Dzień dobry. Chcielibyśmy się zapisać na turniej.


 
Famir jest offline