| Domenico Scaloni
- Dobrze nie jest. - odezwał się, gdy Luca skończył. - Ale dzięki złożonej propozycji, mamy jeszcze miesiąc. To oznacza... - zamilkł na chwilę, by przyjrzeć się każdemu obecnemu w pokoju uważnie i z osobna. - To oznacza, że może wydarzyć się bardzo wiele. - dokończył ogólnikowo.
Ale kto miał łeb na karku, mógł się domyślić, do czego pije. A następne słowa Domenico potwierdziły te domysły.
- Vittorio i Alessio, zostańce. Reszta niech wraca do swoich zajęć.
Gdy zostali już tylko w najbliższym gronie, Domenico odchrząknął i ponownie zabrał głos.
- Rębajło, którego ściągnął sobie Marco to jedna sprawa. Którą, oczywiście, się zajmiemy. Bo daje nam bezcenny w tym momencie czas. Osobiście będę miał go na oku, tu, w karczmie. - odpowiedział na pytanie brata. - Na ulicy niech zajmie się nim kto inny.
- I wyrzuciłeś wszystkich tylko po to, by nam to powiedzieć? - przerwał przedłużającą się ciszę jeden z braci.
- Nie. - rzekł zmienionym głosem Domenico, zmrużywszy oczy. - Drugą sprawą jest sam Marco. Nadszedł czas, żeby zrzucić sobie tego gnoja z pleców. Bo nie sądzicie chyba, że nawet jeśli uda nam się go spłacić tym razem, to o nas zapomni.
Znowu zapadła cisza. Każdy trawił dopiero co usłyszane slowa na własny sposób.
- Prześpijcie się z tym, braciszkowie. Jeśli do jutra o tym nie zapomnicie, powiem wam więcej. Bo nad tą kwestią zastanawiam się nie od dzisiaj.
Domenico wstał, skinął braciom głową i wyszedł z pokoju.
- Co ty tu robisz, smyku? - zapytał, gdy pod drzwiami natknął się na swojego syna, pięcioletniego Vincenza. - Chyba nie podsłuchiwałeś, co?
- Niee-e. - chłopiec zdecydowanie pokręcił głową. - Mama kazała cię znaleźć.
- Tak? - mruknął z uśmiechem, biorąc go na ręce. - Więc chodźmy zobaczyć, o co chodzi. |