| | Rozmowę przerwał im nagle głośny szelest i szmer ludzkich głosów. Przez gęstwinę nieopodal przedzierało się *dwóch wyrostków*.
- Zgupłeś już zupełnie. Chcesz żeby i nas wampir zeżarł tak jak Lisę? Widziałem przez dziurę w ścianie jak jej kołkiem serce przebili; okropność! Toć pięciu wiosen jeszcze nie miała!
- Cichaj baranie, bo cię usłyszą. Sam żeś mówił, że chcesz zobaczyć jak się dziewki rucha, a Igon nie tylko w gębie mocny. Pewnikiem już tą bardkę wyobracał, bo żeś się z wyjściem guzdrał. Ale jemu jeden raz mało, to się jeszcze będzie na co pogapić. Taaaakie piersi miała... I skórę białą.... Widać, że ona nie stąd - rozmarzył się.
- A ten.... no wiesz... TO ... będzie widać? - zająknął się pierwszy z napięciem w głosie, zapominając już o lęku przed wampirami i kołkiem.
- Żeby tylko! Księżyc dziś wysoko to się na TO napatrzasz ile wlezie. Chyba że ci Igon zasłoni - parsknął drugi; zaraz zresztą zaczęli się wzajemnie uciszać, kierując w stronę polanki gdzie Livet zostawiła nieszczęsnego adoratora.
*Wampirzyca *słysząc zbliżające się kroki znów poczuła jak jej się włosy jeżą i skóra napina. Słysząc jeszcze toczącą się rozmowę między nadchodzącymi, zorientowała się że to towarzysze z karczmy jej niedoszłego amanta. “Podobno boją się nawiedzonych ruin, a łażą tu w tą i spowrotem, niby wampirów się obawiają, a po nocy po lesie wędrówki w celach oglądania atrakcji sobie urządzają. Przydałaby im się nauczka, jednak nam ona może przynieść więcej szkody niż pożytku” Słysząc, w którą stronę kierują się kroki nowo przybyłych odwróciła się do swojego towarzysza:
- Mal... Mal! - syknęła - Tyś tą Lisę dziabnął? - patrzyła z napięciem na chłopaka.
*Mal *zastygł bez ruchu gdy usłyszał zbliżających się ludzi. Jednak w miarę czasu gdy przysłuchiwał się rozmowie, zaczął się rozluźniać a nawet nieco uśmiechać pod nosem. “No proszę jakie ciekawe rzeczy się dzieją w “nawiedzonym” domu.” Zdziwił się, że Livet tak gwałtownie zareagowała, jakby... “To ona jest tą bardką?” Pomyślał z zainteresowaniem spoglądając w stronę jej piersi.
- Lisa to nie moja sprawa, ale przyznaj się lepiej co zrobiłaś Igonowi. Odnajdą go? - Ważniejsza sprawa przywróciła go do porządku.
- Odnajdą, na tej polance co mówią. Trochę krwi mu upuściłam, nie zrobiłam jednak z niego wampira, śpi sobie biedak na polance, kumple pewnie pomyślą, że się... zmęczył? - dodała już mniej pewnie.
- Na pewno tak pomyślę, szczególnie gdy się obudzi i im powie co go tak do snu ukołysało - Mal pokręcił głową w zwątpieniu. - Nie wiem jak Ty, ale ja zmykam byle dalej stąd. - Po chwili ciężko westchnął. - Nie możemy ich tak zostawić. Zaalarmują wszystkich jak tylko odnajdą Igona i zaraz cała okolica będzie się roić od polujących na nas. - Spojrzał na wamipirzycę i dodał - To trzeba zrobić, chodź. Ogłuszymy ich i schowamy gdzieś, by nie rzucali się w oczy.
- Jak chcesz ich wszystkich ogłuszyć? I gdzie ukryjesz? Lepiej zmieńmy się w wilki i po prostu napędźmy im stracha... sami zwieją, a wilk w lesie to nic dziwnego... - odparła i spoglądała na chłopaka czekając
co on na to.
“Zamień się w wilka” - powiedziała to jak najoczywistszą rzecz, lecz *Mal *nie miał zielonego pojęcia jak mógłby coś takiego zrobić. Postanowił jednak, póki co przynajmniej, pominąć ten temat.
- Wilki? o tej porze roku tak blisko zabudowań? Nie zapominaj, że wszyscy tutaj polują na wampiry. Nie ma szans, żeby przeoczyli fakt pojawienia się dwóch wilków w okolicy. To musi wzbudzić podejrzenia. - Nie czekając już na Livet ruszył za dwoma chłopakami. Gdy ich dogonił znowu rozmawiali o najbardziej interesującym ich temacie. Wsłuchując się w ich słowa zaczął się podkradać w ich kierunku.
*Livet *z nie dowierzaniem pokręciła głową, jednak nic nie mówiąc podążyła po cichu za chłopakiem. Do jej uszu dolatywały słowa rozmowy, z zaciekawieniem zaczęła zwracać uwagę na jej treść. Na początku głównym tematem były kobiece wdzięki Livet i porównywanie jej z wiejskimi dziewczętami - było jasne, że *wyrostki *mają mało doświadczenia z kobietami i w obliczu nocnej schadzki liczą na bóg wie co. Im dłużej jednak szukali Igona, tym bardziej niespokojni się stawali.
- Eeej... a jak z ruin wyskoczy na nas jakiś upiór? - podjął niepewnie głos pierwszego.
- No co ty! Wierzysz w te bajki dla obcych? Przecie to po to, by włości Barona omijali wymyślone, a nie że prawda. Nie pamiętasz, że za jego
życia ani pół upiora tu nie było? Szczyl byłeś, ale chyba nie głuchy?
- Sam żeś był szczyl! Tylkoś rok starszy ode mnie. Że bujdy to wiem, ale... ale w końcu coś teraz ludzi zżera, nie?
- Kto tam wie... może Baron wrócił albo oszalał? W końcu nikt tego nie sprawdzał. Starzy traktują ruiny jak świętość czy grobowiec. Poza tym ten nowy kapłan durny jakiś, nic nie robi ino tyłkiem w kaplicy trzęsie i modły odprawia, wyjść się boi nawet za palisadę. A do rannych to już w ogóle - co on myśli, że kto skoczy na niego w środku wsi?
- Niby tak... Starzy ruszać nie dają, ale tera jak co i rusz ktoś ginie, to chyba zdanie zmienią, nie? Drzewiej tak nie bywało, a teraz nie tylko strach po zmroku nos za drzwi wyściubić, ale i w pochmurny dzień w las iść. Eeeej... wracajmy już. Igona nie ma tu, pewnie na siano poszedł; głupi nie jest....
- Jak na siano, tera wszystko zajęte. Do lasu, na pewno do lasu! Nastaw ucha, może go usłyszymy bo zawsze sapie jak miech kowalski jak już dziewce wsadzi - obaj umilkli, nasłuchując.
Livet nachyliła się w kierunku ucha Mala i szepnęła mu cichutko: - Sapnij im w ucho... może zwieją... - po czym odskoczyła cicho od niego. *Mal *słysząc trzask jaki wydała z siebie pękająca pod nogą odskakującej wampirzycy gałąź stracił chęć do jakichkolwiek żartów. - Ciii - machnął ręką i zamarł w bezruchu oczekując na reakcję chłopców.
Tamci najwyraźniej nie usłyszeli kroków wampirów; sami mistrzami w skradaniu także nie byli. Zapewne sapiący Igon nie usłyszałby ich podchodów... Igon jednak nie sapał, a dzieciaki były coraz bliżej miejsca jego nienaturalnego snu. Tylko kilkanaście kroków dzieliło ich od oświetlonej blaskiem księżyca polanki - a raczej od ujrzenia chłopaka, który leżąc pośrodku prezentował się bez mała jak śpiący elf. Nieco przybrudzony elf. Livet nie czekała już ani chwili, wiedziała, że jeszcze kilka kroków a ukaże się polanka, na której zostawiła “śpiącego” chłopaka. Przymknęła oczy i zamieniając się w nietoperza wzbiła się w powietrze kierując w stronę chłopców. Lecąc nisko musnęła jednego z nich w głowę skrzydłem i przeleciała jeszcze raz nad nimi czekając na ich reakcje.
- Aaaaaaa!!!!! - rozdarł się *młodszy, a echo jego krzyku poniosło się po lesie. - Coś mnie dotknęło, coś mnie dotknęło!!!!
- Nie drzyj się, durny! Pewnie zaczepiłeś o gałąź! - próbował mitygować go *starszy*, rozglądając się niepewnie.
Dziewczyna nie czekała aż ją zauważą , skorzystała z tego, ze się zatrzymali i szukając sprawcy zamieszania. Poleciała na polankę i przybierając swoją postać położyła się koło “śpiącego” chłopaka. Pośpiesznie zsunęła bluzkę z ramion, zadarła lekko spódnicę i ułożyła mu głowę na piersi. Tak jakby właśnie skończyli swe miłosne zmagania. Otoczyła jego ramieniem swoją kibić. “Mam nadzieję, że będą chcieli tylko po obserwować i Mal coś wymyśli, bo jak nie...” |