| - Kurwa jego przez psa chędożona mać! Cholera! Cholera!!!
Oparta biodrem o drzewo kobieta ze złością wylewała wodę z buta. Lewego, gdyby kto pytał. Klęła wniebogłosy, bo odkąd posłany przez prefekta bogowie-wiedzą-dokąd poseł wysadził ją z wozu na szlaku, bezustannie lało. Wytrząsanie wody z butów w takich okolicznościach aury było zabiegiem tyleż czasochłonnym, co bezcelowym. Dobitnie uzmysławiał jej to kolejny krok. Może i nie byłaby zabłądziła na szlaku, gdyby nie fakt, że kompletnie nie miała pojęcia w którą powinna się udać stronę. Tłumaczenie tłumaczeniem, ale posyłanie kogoś kompletnie pozbawionego zmysłu orientacji na zachód zakrawa na usiłowanie zabójstwa i basta. A nie mogła zostać w Pleven? Prowadzić względnie stabilnego życia w pokoiku na poddaszu portowego burdeliku Rosie? Kilka przepracowanych dla prefekta miesięcy naprawdę było taką męką? Matko, Vestine! Powinnaś się była dobrze rozpędzić i z biegu pieprznąć głową w ścianę. To by Cię wyleczyło z głupich pomysłów.
Brnęła przez leśne ostępy z prędkością godną wyrzuconego na piasek żółwia, ale upór jej nie opuszczał. Gdzieś tutaj musieli, do cholery, mieszkać jacyś ludzie. Jakoś to będzie. Wszechogarniająca wilgoć powoli zaczynała sprawiać, że wspomnienie pobytu w kopalni jawiło się swojego rodzaju oazą. Niech to szlag – zaklęła, gdy po raz kolejny bezpieczna z pozoru kępa mchu okazała się nasączona wodą gąbką. Czy się bała? Bez żartów. Jej dom był w cieniu. Czuła się w nim tak dobrze, że nawet dzikie zwierzęta miałyby problem, by ją dostrzec w tej szarówce.
Z przemoczonych na amen, przyklejonych do czaszki włosów Tileanki wąski strumień deszczówki spłynął jej za kołnierz. Płaszcz zaczynał z wolna tracić swoje przeciwdeszczowe właściwości. Nie była typem trapera. Delikatna, dziecięca nieco uroda kazała raczej upatrywać dla właścicielki trójkątnej buzi i wielkich oczu miejsca w miejskim zamtuzie. Była dzieckiem miasta, wychowanym przez twarde prawa rządzące portami Tilei. Las i wszystkie jego rośliny, deszcze, robaki i dzikie zwierzęta byłby dla niej czymś obcym. Obco obrzydliwym. Im dłużej się nad tym zastanawiała, tym bardziej nieswojo czuła się wśród kniei. Szczęściem lub nie, wypadła z krzaków wprost na prawdziwe zebranie. Nie zdążyła się dobrze rozeznać w sytuacji, gdy wypaliła, wcinajac się pomiędzy pytania zbrojnych a odpowiedź chłopaka wymachującego nożem
- Przepraszam... Którędy do najbliższego zajazdu?!
__________________
Purple light in the canyon
That's where I long to be
With my three good companions
Just my rifle, my pony and me |