SWAT

- Wio, wio - Minotaur popędzał konie, ciągnące jego wóz, obecnie pusty. Wszystko wyprzedał w Elabnie i zmierzał do Enordar uzupełnić swoje towary. Na czym, jak na czym, ale na handlu się znał. I na młóceniu mieczami, bowiem handlowanie w tak niebezpiecznym mieście jak Elabna, zobowiązywało. Podróżował już jakiś tydzień, jego konie nie śpieszyły się, a i on się nie śpieszył. Ale miał nadzieję że chociaż przed zmrokiem zdąży do Dragonville i przenocuje w jakiś przyzwoitych warunkach. I tak jechał powoli, kierując się do miasteczka, w którym bywał już kilka razy w swej handlowej karierze.
Nagle rozpętała się straszna ulewa, oberwanie chmury wręcz. Minotaur puścił wodze i zarzucił na siebie wodoodporną derkę. Woda zaczęła po niej spływać strużką i spadać pod wóz. Minotaur popędził konie.
Niespełna dwadzieścia minut drogi później, był już na miejscu. Podjechał do miejskiego stajennego, który za jednego złotego carena zajął się jego końmi i wozem. Chłopak obejrzał monetę z uśmiechem na twarzy i w mig pojął, co jest od niego żądane. Kilka sekund później konie były rozkulbaczone, a Minotaur szedł powoli do tawerny "Pod Sokołem", której był już kilka razy.

Wszedł przez duże mahoniowe drzwi, ledwo się w nie mieszcząc. Był bardzo duży, w końcu był Minotaurem. A ludzie projektowali wejścia dla swojej rasy. Wszyscy zebrani, jak na zawołanie obejrzeli się na wchodzącego gościa, opętanego derką. Dopiero jak postąpił kilka kroków i zdjął ze siebie nakrycie. Wszyscy, stwierdzając, że to tylko Minotaur, zajęli się swoimi sprawami.
Aluke usiadł w samym rogu tawerny i przywołał gestem oberżną kelnerkę.
- Co podać? - zapytała bez żadnych ceregieli. No, tak, to było do przewidzenia. On był cholernym nieludziem, istotą gorszą. Denerwowało go to, ale nie odezwał się jakąś drwiną do dziewki. W końcu ludzi z minotaurami się zgadzali. Przynajmniej oficjalnie.
- Podajcie mi coś do jedzenia i piwa dajcie, sami wybierzcie jakie, dziewko - a po chwili dodał - A tu macie pieniądze, dziewko
Wręczył jej dwa złote careny. Dziewka zniknęła w kuchni, wracając po chwili ze sporą miską polewki oraz dzbanem piwa.
- Proszę, smacznego - powiedziała.
- Dziękuję - odpowiedział mile zaskoczony jej kulturą Aluke.
Nim zaczął jeść, rzucił na ławkę obok swoją derkę, po której zdjęciu dało się zauważyć na Minotaurze piękną i na pewno wytrzymałą Minotaurzą Zbroję. Na plecach wisiały jeszcze dwa miecze oraz kołczan bełtów, przy pasie wisiał duży topór obusieczny, po drugiej, prawej stronie wisiała równie wielka kusza. Jeden z będących w sali gości, zapewne żołnierz z uznaniem pokiwał głową, by po chwili wrócić do swojego kufla.
I tak Minotaur czekał, aż przestanie padać i dane mu będzie kontynuować podróż do Enordar.

 

__________________
Po prostu być, iść tam gdzie masz iść.
Po prostu być, urzeczywistniać sny.
Po prostu być, żyć tak jak chcesz żyć.
Po prostu być, po prostu być.