| Deszcz, grzmoty, ciągle otwierane i zamykane drzwi... Wszystko to robiło spory hałas. Ludzie wchodzili częściej niż wychodzili. Zrobił się spory tłok, co nie poprawiało Aryi samopoczucia. Na dodatek naokoło, mimo że głośno, słychać było tylko nic nie znaczące fragmenty rozmów. Arya słuchała jednak dalej, rozkaz to rozkaz. Nie chciała uronić ani słowa, by nie przegapić niczego mającego znaczenie w sprawie. Musiała przyznać sama przed sobą, że zadanie do przyjemnych nie należało. Mężczyźni nie przebierali w słowach opisując swoje damsko- męskie przygody. Im więcej mężczyzn się pojawiało, im dłużej biesiadowali, tym ich opowieści nabierały więcej szczegółów i kolorów, których Arya nie miała ochoty podziwiać.
Jak się okazało, nie była w swym zadaniu osamotniona. Jakiś mężczyzna z twarzą pomalowaną jak pielgrzym Maraji siedział nad kawałkiem razowego chleba. Chyba pogrążony był w modlitwie, a przynajmniej takie chciał sprawiać wrażenie. Arya szybko jednak się zorientowała, że również przysłuchiwał się On uważnie rozmowom wokół. Wyglądał niegroźnie na pierwszy rzut oka, więc Arya nie poczuła się zagrożona, a zaciekawiona. Widać nie tylko wojowniczka miała dziś wątpliwą przyjemność z wysłuchiwania fantazji sąsiadów z ław obok. Mężczyzna od czasu do czasu omiatał spojrzeniem całą salę i jakby szczególną uwagę poświęcał dwóm jegomościom. Arya przyjrzała się mężczyznom.
Robotnicy? Murarze?... Jakoś tak mało murarscy.... – zastanawiała się kobieta. – Mogliby lepiej odgrywać swoje role... Jak przystało na ten przybytek kultury, mogliby choć udawać że piją, jedzą, no i rozmawiają. Ciekawe co ich tutaj naprawdę sprowadza... Z resztą niech żałują. Jadło dobre tu mają, a nie korzystają. Tak...Hmmm... Co by tu jeszcze... Może placek jakiś. Świetny pomysł! Może jabłecznik? – zaczęła się rozglądać za gospodarzem, nie przestając jednak lustrować sali.
__________________
"Dwie rzeczy są nieskończone - Wszechświat i głupota ludzka. Co do tej pierwszej istnieją jeszcze wątpliwości." Albert Einstein
-------------------------------- |