Kerm

Można by powiedzieć, że niemal od urodzenia Markus przeznaczony był do wędrownego życia.
Kupiecki wóz ojca, Ottona, znany był w wielu zakątkach całego Imperium. Słowo 'znany' było z pewnością przesadą, ale kawał świata Otto zwiedził. Jego szanowna i kochająca go małżonka, Rosa, wędrowała wraz z nim.
Markus urodził się, można by rzec, na szlaku i przez pierwsze piętnaście lat swego życia nie miał stałego miejsca zamieszkania.

Gdy wreszcie trudy wędrownego życia zmusiły Ottona do porzucenia dotychczasowego stylu życia Markus jakby się ustatkował. Nie na długo.
Awantura w karczmie, wywołana przez podpitego karciarza, wyciągnięta broń... Blizna na skroni i trup tamtego...
Wina karciarza była oczywista, ale atmosfera wokół zdarzenia zrobiła się ciężka, spojrzenia kierowane na zabójcę podejrzliwe i Markus wolał zniknąć na jakiś czas.

Wyprawa Albrechta zdała się deską ratunku dla młodzieńca, któremu po dłuższej przerwie zaczęło się pokazywać dno w sakiewce. Nie wiedział, podobnie jak inni, że bogowie wydali wyrok na ekspedycję. Aż dziw, że komukolwiek udało się unieść głowę z napadu.
Że było ich aż pięcioro, i że mieli na dodatek złoto, to już zakrawało na cud, za który powinien był podziękować któremuś z bogów. Najlepiej Myrmidii, której medalion nosił pod koszulą. Albo Ranaldowi...


Wysoki, stosunkowo szczupły mężczyzna ma czarne, nieco zbyt długie włosy, nosi też starannie przystrzyżone wąsy i brodę. Twarz jest opalona, lewą skroń przecina niewielka, lecz wyraźna blizna. Brązowe oczy są zwykle wesołe, na twwarzy również potrafi zagościć uśmiech.
Na szyi widać srebrny łańcuszek, ale nie można dostrzec, co na nim wisi.
Mężczyzna ubrany jest w rzeczy w różnych odcieniach brązu - jasnobrązowa koszula i prawie czarne spodnie wpuszczone w wysokie, skórzane buty. Na skórzaną kurtkę zakłada kaftan kolczy.
Uzbrojony jest w miecz i sztylet, oraz kuszę.

Na razie nie wtrącał się do rozmowy, za to z aprobatą skinął głową na pytanie zadane przez Alessę.
Łebska dziewczyna, pomyślał.