| Był wiedźminem. Młodym i mało doświadczonym. Był jednak wiedźminem.
Na jego widok staruszki bladły, złorzeczyły, spluwały z pogardą.
Na jego widok psy dostawały szału.
Był wiedźminem. Czy to lubił? Głupie pytanie. Nie przeszkadzało mu jednak to kim lub jak uważała większość czym był.
Lubił to co robił. Może nie dokładnie to co robił. Lubił walkę. Był w tym dobry i sprawiało mu to przyjemność. Nie chorobliwą przyjemność, ale po prostu satysfakcję.
Był samotny. Któż zresztą chciałby obcować z wiedźminem. Czy mu to przeszkadzał? Był raczej odludkiem także nie tęsknił zbytnio za towarzystwem.
Miłość? Przecież wiedźmini nie mają uczuć. Poza tym łatwiej po prostu zapłacić dziwce.
Ostatnie zlecenie wykonał dość dawno i zaczynało mu pomału brakować gotówki. Nie żeby mu już doskwierał głód, ale zwykł był odpowiednio wcześnie szukać rozwiązań.
W poszukiwaniu zleceń zawitał więc do Novigradu.
Żeby uniknąć niepotrzebnego rozgłosu – a raczej złorzeczeń – dostał pod osłoną wieczornego mroku północną bramą. Prawie nikt nie zauważył jego przybycia poza kilkoma wyjącymi psami.
Zatrzymał się w najbliższej i najtańszej karczmie. Gdzie bez niepotrzebnych ceregieli udał się na spoczynek. Ewentualnych zleceniodawców miał zamiar poszukać od samego rana.
__________________
There can be only One Draugdin!
We're fools to make war on our brothers in arms. |