JanPolak

- Niech mnie gęś kopnie a świnia powącha – krzyknął Szczur – jeśli to nie jest najbardziej cudaczne cudo, jakie w życiu widziałem!

Mężczyzna był pewien, że niemożliwe jest zbudowanie instrumentu latającego cięższego od powietrza. Sam konstruował swego czasu latawce i balony z papieru puszczane nad ogniskiem, lecz w złotym spodku nie dopatrzył się kształtów aerodynamicznych umożliwiających szybowanie. Jaki napęd zapewniał mu lewitację? Oczywiście można było wytłumaczyć jego działanie magią, jednak jaki mag miałby na tyle nierówno pod sufitem, by trwonić moc na wyczarowanie złotego talerza fruwającego i konfundującej wędrowców? Choć wszak czarodzieje znani są z braku piątej klepki, więc może jednak…

Szczur odwrócił się do towarzyszy. Był szczupłym, młodym mężczyzną, znanym w dolinie ze zręczności, bitności i smykałki do mechaniki. Jak również z nie zamykającej się gęby i historii pełnej przygód wątpliwej wiarygodności. Ubrany był w znoszony skórzany kaftan, z krótkim mieczem przewieszonym przez plecy oraz kolekcją kilku innych broni i sakw.

- Co jest, kolorowa konfraternio? – spytał, podkręcając wąsa – Dym na horyzoncie niechybnie wskazuje ludzkie sadyby, a tym samym nareszcie cywilizację. Proponuję tam też się udać, wszak przygoda czeka, a tutejsze białogłowy same się nie uratują… przed wiecznym dziewictwem – dodał cicho.

Wydobył z zanadrza manierkę, nieco już opróżnioną, ale wciąż chlupoczącą żytnią zawartością. Odbił korek, pociągnął łyk, wstrząchło nim.
- Strzemiennego? – podsunął butelkę pozostałym bohaterom.

 

__________________
Jestem Polakiem, mam na to papier i cały system zachowań.