Sayane

Aldona - stara zielarka i położna. U niej wszyscy zaopatrują się zarówno w leki, jak i wszelkiego rodzaju eliksiry i maści. Ma wnuczkę Annę, nieśmiałą lecz uzdolnioną w leczeniu dziewuszkę, początkującą kapłankę Ilmatera. Anna ma również niezwykły talent do zajmowania się mabari.

Alvenus - czarodziej zamieszkujący obecnie domostwo magów. Plotek o nim krąży tyle, ile lat zamieszkuje on Visenę: że został wygnany z Gildii za paranie się nekromancją; że ma na swych usługach demona; że porafi rozmawiać ze smokami; że przez jego księgi można przejść na inne plany; i tak dalej, i tak dalej. Sam Alvenus nie spoufala się z wieśniakami, jest malomówny i zwykle pogrążony w magicznych studiach. Trudni się głównie wyrobem zaklętych przedmiotów, mikstur oraz zwojów i magiczną naprawą. Czasami bierze na naukę utalentowane dziecko, jak sam mówi: by nie zrobiło krzywdy sobie i innym. Ale kto go tam wie... Uczy o wiele mniej niż sam umie. Kilka razy swoją magią ocalił wieś przed atakami potworów, ale odmawia pracy na rzecz społeczności i nie ingeruje, jeśli rzecz nie dotyczy go bezpośrednio. Jako jeden z niewielu magów wziął sobie żonę (córkę farbiarza, Illę). Jego chowańcem jest paskudny, złośliwy imp.
Alvenus zginął badając medalion Viseny, w potężynym wybuchu który zrównał z ziemią jego wieże. Nie wiadomo co stało się z impem.

Damiel - jeden z najlepszych strzelców i myśliwych w Visenie. Dostarcza mięsiwa i skór wiosce, a jesienią dowodzi karawaną jadącą do Królestwa. Ma trzech synów i córkę, którzy zajmują się uprawą roli oraz opieką nad wierzchowcami, które wypożyczają na czas orki i zbiorów. Jego żona, Elda, jest zaklinaczką, ale praktycznie nie korzysta ze swojej mocy. Zginął prowadząc karawanę do Królestwa, zabity przez likantropy.

Devon - półelf, druid i kapłan Chauntei. Mieszka w Zewnętrznej osadzie, strzegąc jej przed wrogimi istotami. Jego żona, księżycowa elfka Shalamri, musiała być wcześniej wojowniczką, gdyż jej ciało pokrywają liczne blizny. Nie mają dzieci.

Fabian - lokalny bard, babiarz i moczymorda. Gdy akurat nie trzeźwieje to pije, a gdy nie pije to przygrywa na swojej starej mandolinie, nucąc taneczne przyśpiewki i lokalne ballady. Czasami wyjeżdża z Vahrenem, a jesienią wraca przywożąc nowe historyjki i wieści z wielkiego świata. Zalazł za skórę większości mężczyzn w wiosce, ale do tej pory jakoś nikt go nie ukatrupił. No bo kto wtedy przygrywałby do tańca w czasie wesel i festynów?

Gunnar - kowal z dziada pradziada. Potomek krasnoluda wygnanego ponoć ze swojego klanu. Po przodku odziedziczył krzepę w dłoniach, krępą budowę ciała i tajemnice obróbki metali. Ma 4 synów, którzy pracują wraz z nim i co najmniej tuzin wnuków (ciężko się doliczyć). Żona zmarła w czasie zarazy. Obecnie mieszka z najmłodszym synem i swoim ojcem (Traubor, ćwierć-krasnolud, sklerotyczny staruszek, źródło opowieści z krasnoludzkich twierdz).

Inga i Wars - para staruszków mieszkająca nad jeziorem. Mają duża rodzinę, która od pokoleń trudni się rybołóstwem oraz opiekuje przystanią. Wars przyuczył synów do ciesielki, więc zajmują się również naprawą łodzi.

Knut - dowódca wiejskiej straży. Plotka głosi, że był kiedyś strażnikiem w Futenberg i ciąży na nim kara śmierci za zabicie przełożonego. Póki co jednak od piętnastu lat dobrze wypełnia swoje obowiązki. Do pomocy ma dwudziestu mężczyzn, których osobiście wyszkolił. Gdy nie wiesza kogoś na rynku zajmuje się polowaniem lub ochroną grup, które wybierają się do lasu.

Lamariee - elfia druidka mieszkająca dwa dni drogi na południowy-wschód od Zewnętrznej Osady, nieopodal elfich ruin. Musi mieć co najmniej 600 lat, gdyż ma siwe włosy, co wśród jej rasy jest rzadkością. Z mieszkańcami kontaktuje się sporadycznie, jedynie jeśli potrzebuje czegoś, czego sama nie może zdobyć. Nigdy nie widziano, by podróżowała w stronę współczesnych elfich miast. Z kpiną nazywana jest "strażniczką ruin", lecz nikt jej nie powie tego w oczy. Wieśniacy traktują ją z szacunkiem wierząc, że ma władzę nad mieszkającymi w ruinach smoczyskami.

Maura - jedna z najlepszych tropicieli w wiosce. Ciemna karnacja i migdałowe oczy sugerują, że w jej rodzinie występował niejeden leśny elf. Przewodzi jednej z grup patrolujących okolicę. Dwa lata temu jej męża zabił imadlak. Jak większość tropicieli i myśliwych mieszka w Zewnętrznej Osadzie.

Neller i Elena - małżeństwo, kapłani Tymory... w teorii, ale nie mają oporów przed modleniem się do bóstw, których usługi są im akurat potrzebne. Efekty bywają różne. Swej mocy używają głównie do leczenia i błogosławienia wieśniaków. Produkują podstawowe magiczne eliksiry oraz opiekują się wioskową kaplicą. Mają dwójkę dzieci - dwunastoletnie bliźnięta Tema i Tanię.

Oskar - poprzedni sołtys Viseny, jeden z potomków założycieli wioski (przynajmniej tak twierdzi). Ma żonę Sarę, 3 synów, córkę, zrzędliwego teścia oraz goblińskiego niewolnika. Jego rodzina utrzymuje się z rybołóstwa oraz wyrobu przedmiotów na sprzedaż. Zapił się jedną z zedowych nalewek; obecnie sołtysem jest Jarkiss.

Peterowie - rodzina bartników. Z położonych w lesie barci dostarczają wiosce miód i wosk na świece dla czarodzieja. Mieszkają w Zewnętrznej Osadzie.

Rurik - karczmarz, prowadzi gospodę Pod Gnijącą Macką (nieopodal zachodniej bramy). Ma żonę Katrinę, 4 córki, 3 synów. Rodzina utrzymuje się głównie z prowadzenia karczmy (innymi słowy: wyrobu alkoholu), oraz hodowli zwierząt. Dodatkowo kobiety tkają materiały na ubrania. Można kupić u niego najpotrzebniejsze rzeczy; jako jedna z niewielu osób w wiosce przyjmuje większą ilość gotówki.

Uherg - barbarzyńca z Południa, który przybył do Viseny pięć lat temu z Esper wraz z powracającą karawaną. Potężny, małomówny mężczyzna koło trzydziestki. Mieszka w Zewnętrznej Osadzie i w zasadzie niewiele o nim wiadomo. Wraz z nim przybyły do wsi mabari - potężne psiska, szkolone do walki i ochrony, posłuszne tylko swemu panu. Zginął w jesiennej karawanie, zabity przez likantropy. Hodowlę mabari przejęła Anna.

Vahren - jedno z najbardziej podejrzanych indywiduów w Visenie. Niczym wędrowny ptak, znika gdy tylko zelżeją mrozy i pojawia się dopiero jesienią. Opowieści o jego złodziejskich wyczynach (które sam umiejętnie podsyca) są znane całej wiosce. Często podróżuje w towarzystwie innych szemranych osobników; jednak żaden z nich nie zagrzał miejsca w wiosce na stałe. Mężczyźni strzegą przed nim swych sakiewek, a kobiety - swych córek.