| Otto nie był głupi. Fasada szarego obywatela, nieco powolnego w kwestiach myślowych, pozwoliła mu toczyć względnie przyjemne i spokojne życie w Nuln. Drobna robota tu i tam, czasem kufel ciemnego Ale z żakami, którzy uważali go za nieco ekscentrycznego, ale jednak pożądanego towarzysza. I wtem, gdy Gunther był właśnie w środku fascynującej opowieści zawierającej młodą elfkę i trzech imperialnych pikinierów, do karczmy wpadli Łowcy. Sam ten fakt podniósł stopień zainteresowania. Mimo dość rutynowych odwiedzin Łowcy nigdy nie próbowali działać tak bezpośrednio. Życie nie należało do najprostszych w Imperium.
I wtedy jego życie naprawdę się skomplikowało.
Spotkał człowieka który, co do tego był pewien, nie należał do Nulnskiej inkwizycji. Gdy zaczęli się nim interesować uczynił sobie cel zapamiętania twarzy i sposobu poruszania się każdego z nich. Kiedy uścisnęli sobie dłonie... uczucie ukłucia i bólu, jak gdyby ktoś wbił mu w umysł rozżarzoną igłę. I wtem, zarówno jego ręka jak i ręka nieznajomego znalazły się w płomieniach. Nie to jednak wytrąciło Otta z równowagi. Z równowagi wytrącił go fakt że nieznany mu człowiek... uśmiechał się w chwili gdy jego dłoń trawiły płomienie. Z trudem mogąc znaleźć słowa w gardle Reifsneider przedstawił się, i przeprosił. Podążając za bezimienną postacią miał moment na zastanowienie się. Wyglądało na to że miał najwyraźniej talent magiczny. Nie dało się tego inaczej wytłumaczyć. To zaś otwierało... możliwości. Wiele możliwości. Gdy wchodził do głównego pomieszczenia i słuchał Gerharda decyzja została już podjęta.
Bogowie dali mu szansę by zmienić coś w tym nudnym i przewidywalnym świecie. Równie dobrze mógł ją wykorzystać.
__________________
Najczęstszy ludzki błąd - nie przewidzieć burzy w piękny czas.
Niccolo Machiavelli |