Wyświetl Pojedyńczy Post
Stary 05-05-2012, 02:23   #4
potacz
 
potacz's Avatar
 
Reputacja: 1 potacz ma wspaniałą przyszłośćpotacz ma wspaniałą przyszłośćpotacz ma wspaniałą przyszłośćpotacz ma wspaniałą przyszłośćpotacz ma wspaniałą przyszłośćpotacz ma wspaniałą przyszłośćpotacz ma wspaniałą przyszłośćpotacz ma wspaniałą przyszłośćpotacz ma wspaniałą przyszłośćpotacz ma wspaniałą przyszłośćpotacz ma wspaniałą przyszłość
Światło księżyca wpadało do kamiennej komnaty przez małe okienko u jej sklepienia. Przy ścianie wisiał mężczyzna w żelaznych kajdanach.
Zakrwawiony, nie ludzko okaleczony, zawszawiony i zarośnięty. Wisiał w pozycji ani to stojącej ani to siedzącej. Krew spływała mu z ran, których miał więcej niż nie jeden weteran. Cała twarz była zakrwawiona.
Poruszył się. Głowa się uniosła. Spod brudnych włosów i zakrwawionych powiek, wyjrzały oczy. Lecz jedno oko od drugiego różniło się. Były to straszne oczy człowieka, który ze śmiercią spotkał się nie raz, który jej wyczekuje jak zbawienia. Wpatrywał się w nią, błagając jak pies...
Lecz ona tylko spoglądała na niego i przecząco kiwała głową.

-Nie zostawiaj mnie tutaaaaaaj!!!!–krzyk potępieńca jeżył włosy na głowie.

***
[MEDIA]http://www.youtube.com/watch?v=sVXWWvrPyvY[/MEDIA]

Obudził się zlany potem. Gdy otworzył oczy, znajdował się w izbie z pobielonymi ścianami.
Goście z pokoju obok walnęli kilka razy w ścianę, słychać było ich przekleństwa. Nie rozumiał słów, ale rozumiał ich znaczenie. Usiadł na brzegu siennika.
-Please forgive me... – rzekł przybysz do ściany, przepraszając za nocny alarm, lecz nikt tego nie usłyszał. Nie mieli tego usłyszeć.
Złapał się za głowę. Od incydentu na sali karczemnej minęła zaledwie godzina.
Leżące w rogu pokoju futro poruszyło się. Podeszło do Vernona i położyło mu łeb na kolanie. Zamruczało troskliwie.
Mężczyzna położył rękę na głowie wilka i pogłaskał go uspokajająco.
„Lay your head down. It was just a nightmare. Those days will not come back. Dear Creator, please protect me...”

Położył się. Wilk położył się tuż obok.

***

Zamykając drzwi, sprawdził czy wszystko ze sobą zabrał. Wyszedł na schody spojrzał na karczmarza.
-Pamiętam. – wypowiedział w obcym mu języku w stronę właściciela zajazdu. Karczmarz skinął głową i w duchu życzył mu powodzenia. Nic dziwnego. Od tego człowieka zależało bardzo wiele.

Przy placu bram skontaktował się z kierownikiem karawany. Jak zwykle, problem był z jego towarzyszem i z porozumieniem się. Problemy jednak zostały rozwiązane.

Podczas wymarszu mężczyzna szedł na końcu karawany. Wilk do granicy miasta szedł przy nodze, a po wyjściu, gdy tylko zaczęły się lasy, uciekł w nie. Mężczyzna kiwnął głową na znak aprobaty.

Miał na oko trochę ponad 6 stóp, był żylasty i szczupły, ale nie chudy. Dłuższe włosy spiął z kitkę. Ubrany był w czarne spodnie wpuszczone w czarne buty i białą lnianą koszulę. Miał przez plecy przewieszoną sporą torbę, na kolanach miał metalowe ochraniacze, a na rękach rękawice z lśniącymi powierzchniami. Szedł spokojnym krokiem za ostatnim wozem. Znakim szczególnym była czarna chusta, zakrywająca całą lewą część twarzy. Widoczne było tylko jedno jego oko. Spod chusty wystawały szramy, i mimo melancholijnego wyrazu twarzy, od mężczyzny biła sprężystość i witalność.
Wydawało się, że to osoba trzymająca się życia z całych sił.

„All I have is a name. We’ll see what we can do when we arrive at the place. For now, let’s just be on the lookout.”
Jesienny poranek był nader ciepły. Vernon wyjął ze swej torby kawałek jałowcowej kiełbasy i chleba i zaczął kąsić podczas marszu.
 
__________________
"Głową muru nie przebijesz, ale jeśli zawiodły inne metody należy spróbować i tej."

Ostatnio edytowane przez potacz : 05-05-2012 o 02:29. Powód: Kosmetyka
potacz jest offline