| - Nie.
Szybka, krótka odpowiedź alchemika odbiła się od ścian korytarza. Rozpoznał głos wróżki, którą inni zapewne wypuścili z klatki. Nie widział jej nigdzie. Zaczął się niepokoić. Nadal czuł resztki zimna na swoim ramieniu, a to, że nie widział Nutpthys wcale nie pomagało mu się uspokoić. Prawą dłoń, w której pulsował medalion przysunął bliżej do ciała. Lewa natomiast, której palce nadal były zaciśnięte wokół fiolki księżycowego blasku, powędrowała do góry. Srebrzyste światło odpędzało cienie, oferując mu większe pole widzenia.
Z drugiej strony, będąc w tej pozycji, będzie mu łatwiej się obronić. Wystarczy zamknąć oczy i rozbić szkło na jednej ze ścian. Nie ufał wróżce. Nie ufał jej odkąd znaleźli ją w klatce. Wątpił, czy będzie próbowała zrobić mu krzywdę. Jednak, czując pulsowanie kryształu, wokół którego zaciskały się jego palce i jego moc, wiedział. Wiedział, że on sam byłby w stanie zrobić wiele rzeczy, żeby zatrzymać wisior. Wiedział, że mógłby posunąć się do czegoś, co jeszcze nie tak dawno temu uważałby za nieprzekraczalną granicę. Wiedział również, że nagroda byłaby tego warta.
Nigdy nie był silny. Wiedział, że brakuje mu wiele. Szkarłatny kryształ dawał mu jednak moc. Chciał być silny, robić wszystkie te rzeczy, o których czytał lub słyszał od innych. Chciał być bohaterem, o którym matki będą opowiadać dzieciom.
Zerknął w górę. Jego przyjaciele mieli kłopoty. Nie wiedział, co robić. Kiedy przyjaciele są w tarapatach, nie można być pewnym czegokolwiek. Trzeba ufać instynktowi.
I być może to właśnie instynkt spowodował, że cofnął się do tyłu.
- Pomóż im. Przepędź to, co jest w wiosce i zagraża moim przyjaciołom. Wtedy dostaniesz medalion.
Kolejny krok w tył. Cały czas szukał wróżki wzrokiem. Nie zamierzał jej atakować. Jednak bronić się będzie, jeśli ta spróbuje odebrać mu kryształ siłą.
__________________
"Information age is the modern joke." |